Cinderella Boy :: 41 :: ฉัน..นาย & ปล่อยให้กระต่ายหิวโซ
ถามกลับราบเรียบ ความอดทนของกระต่ายน้อยหมดลง ซองมินเดินอ้อมโต๊ะไปยังคนที่นั่งทำงานอยู่ ดึงเก้าอี้ออก พร้อมพากายตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักใหญ่ สองมือเรียวจับใบหน้าคมกดจูบด้วยความโหยหา บดเบียดหนักหน่วงก่อนกดแทรกปลายลิ้นเข้าไปภายใน
มือที่จับใบหน้าคมไว้ เลื่อนลงมาคลี่ปลดกระดุมของร่างสูงออกอย่างเร็วเผยให้เห็นแผงอกแกร่งภายใต้เสื้อนักเรียนอันแสนเกะกะนั้น
“เอ่อ… ฉันว่าฉันขอตัวก่อนดีกว่านะ”
เยซองที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างปิดแฟ้มงานในมือลง ตกใจอยู่เหมือนกันที่อยู่ ๆ เพื่อนก็ถูกกระต่ายน้อยกระโดดขึ้นไปกดจูบ แถมยังทำท่าจะปล้ำเพื่อนของเขาเอาซะให้ได้ ไม่มองด้วยซ้ำว่ามีคนอื่นอยู่ในนี้
คยูฮยอนเลื่อนมือมาจับเส้นผมที่ท้ายทอยคนรุกจูบตัวเอง รั้งเบา ๆ ให้อีกคนหยุดลง ร่างสูงเงยหน้ามาพยักรับเบา ๆ เยซองจุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ที่มุมปาก
“จงใจปล่อยให้กระต่ายน้อยหิวละสิ” ว่ายิ้ม ๆ ก่อนถือแฟ้มงานเดินจากไป คยูฮยอนคลี่ยิ้มเพียงนิด มองตามจนเพื่อนเดินออกจากห้องไป ถึงได้หันมาสนใจดวงหน้าสวยหวานที่ปรอยไปด้วยแรงอารมณ์ต่อ
“หิวมากเลยใช่ไหม กระต่ายน้อย งั้นกินให้เต็มที่เลยนะ” เลื่อนเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะให้มากที่สุด ปล่อยมือที่จับท้ายทอยลง ซองมินรีบปิดปากแสนเซ็กซี่นั้นด้วยปากของตัวเองทันที เกือบเป็นอาทิตย์แล้ว ที่ไม่ได้สัมผัสเรือนร่างนี้ ทรมานเหมือนจะลงแดงตาย
มือเรียวรีบปลดเข็มขัดออกจากกายสูงใหญ่ รูดซิบลงและดึงแก่นกายร้อนออกมาด้านนอก ความอดทนหมดไปนานแล้ว ซองมินลุกขึ้นยืนทั้งที่ริมฝีปากยังกดจูบอยู่ หลงเหลือไว้แค่เสื้อนักเรียนตัวบาง ร่างอวบเคลื่อนที่ขึ้นไปบนเก้าอี้ ก่อนหย่อนตัวครอบครองหมาป่าตัวใหญ่เอาไว้ภายใต้เรือนร่างของตัวเอง
“อ๊ะ อืออ” ความคับใหญ่ที่ได้รับ สั่งให้ซองมินละริมฝีปากออกมาครางหวานระบายความเสียวซ่าน คยูฮยอนยกยิ้มพอใจ สู้อุตส่าห์อดทนมาตั้งอาทิตย์ เพื่อเวลานี้แหละ
ซองมิน นายจะได้รู้ว่าร่างกายของนายมันขาดฉันไม่ได้แค่ไหน
เมื่อช่องทางสีหวานถูกเติมจนเต็ม ซองมินไม่รอช้าที่จะยกตัวขึ้นลงกลืนกินแท่งเนื้อร้อนเพื่อมอบความเสียวซ่าน ให้กับตัวเอง แม้ จะเจ็บ แต่ความหิวนั้นมีมากกว่า ซองมินขย่มกายขึ้นลงไม่ห่วงความเจ็บที่ได้รับ มือเรียวรวบจับหัวไหล่แกร่งไว้ ยกสะโพกขึ้นลงจนเกือบสุดทาง
“อ๊ะ อ้า ~” สะโพกกลมส่ายเป็นจังหวะเข้าออกหากายใหญ่แทน ไม่ว่าจะท่วงท่าไหน ความเสียวซ่านวิ่งวนไปทั่ว มือหนาจับโพกกลมนั้นไว้แน่นเมื่อร่างอวบกำลังจะทำให้เขาไปถึงปลายทาง และก่อนที่เวลานั้นจะมาถึงคยูฮยอนเลือกที่จะเบรกคนที่กำลังควบตัวเองลง
ซองมินแทบบ้า เมื่อกี้มองเห็นปากทางสวรรค์อยู่รำไร
“ใจเย็นสิกระต่ายน้อย“ ปากร้องบอกคนตรงหน้า แต่แท้ที่จริงแล้วกำลังร้องบอกตัวเองอยู่ต่างหาก
“คุณ คยู~” เสียงหวานครางแผ่วราวกับต้องการให้อีกคนหยิบยื่นอาหารให้ตัวเอง ดวงตาคู่สวยปรอยระริก ปลายลิ้นเล็กสีแดงชุ่มฉ่ำยื่นออกมาน้อย ๆ ราวกับต้องการลิ้มลองคนตรงหน้า
“อืม นายได้กินแน่” จับพลิกร่างอวบให้ลุกขึ้นยืนหันหลังให้ตัวเอง วางสองแขนเรียวราบไปกับโต๊ะ แก่นกายร้อนแข็งทื่อค่อย ๆ สอดประสานเป็นเนื้อเดียวกับร่างอวบอีกครั้ง ซองมินครางหวานในลำคอ ขยับสะโพกตัวเองเข้าหาร่างสูงมากขึ้น คยูฮยอนคลี่ยิ้มพอใจ เท้าสองมือไว้ที่โต๊ะ ค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าออกช้า ๆ
“อ๊า ดีคุณคยู แรงกว่านี้” ร้องบอกอย่างร้อนรน คยูฮยอนจุดรอยยิ้มไว้บนใบหน้า แต่ไม่ได้ทำตามที่อีกคนร้องขอ ร่างสูงขยับกายตัวเองเข้าออกเชื่องช้ายิ่งกว่าเดิม ทรมานคนที่อยู่ตรงหน้าเล่น ๆ
“อืออ เร็วสิ” รีบร้องบอก สะโพกกลมส่ายไปมายั่วยวน คยูฮยอนเลียรอบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ บีบเนื้อขาวที่สะโพกแน่น
“ขยับเองสิ” ค้ำมือคร่อมร่างอวบไว้ที่ขอบโต๊ะ ซองมินจำต้องดึงสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะแทน คยูฮยอนคลี่ยิ้มบาง จ้องมองภาพสวยตรงหน้าด้วยความพอใจ
ทั้งสวยและมีเสน่ห์ คยูฮยอนก้มมองแก่นกายตัวเองที่กำลังถูกสูบด้วยความพอใจ ช่วงเวลานี้แหละที่เขาต้องการ มือหนาบีบสะโพกกลมเปลือยเปล่า เลิกเสื้อนักเรียนตัวบางขึ้นอีกนิดให้เห็นสะโพกกลมได้ชัด ๆ ร่างอวบเคลื่อนกายตัวเองเข้าออกกลืนกินแก่นกายตัวเองจากเชื่องช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
จนเมื่อถึงที่สุด คยูฮยอนจับสะโพกลมไว้ก่อนเสริมแรงขยับสะโพก พากันปลดปล่อยออกมาจนล้นช่องทางสีหวาน หยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลรินไปทั่วเรียวขาขาวนวล คยูฮยอนคลี่ยิ้มบาง เพราะเกมส์ครั้งนี้ คงไม่หยุดลงง่าย ๆ และก็เป็นดังคาด ซองมินปลดแก่นกายออกพร้อมหันมาผลักร่างเขาล้มลงไปนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้น ดวงตากลมโตยังคงปรอยระริก เคลื่อนตัวลงมานั่งคร่อมเขาเอาไว้อีกรอบ
บางทีการปล่อยให้กระต่ายหิวมาก ๆ ก็ดีเหมือนกันแฮะ
(อิกี้แอบเลว หุหุ เม้นท์กันด้วยนะคะ ^^ )
>>>กลับไปอ่านต่อ <<<