Cinderella Boy : 21 : ไม่ใช่ตัวเลือก [Wonhyuk]
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะกลายเป็นกระหน่ำ พยายามข่มตาให้หลับ แต่สัมผัสอุ่นร้อนตรงแผ่นหลัง เสียงหัวใจที่เข้าออกสม่ำเสมอและกลิ่นอายชายแท้ลอยคละคลุ้งไปทั่วจนอยากที่ จะข่มใจให้หลับลงได้
ฮยอกแจพยายามปิดเปลือกตาลงแน่น ก่อนจะสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นร้อนที่ทาบทับลงบนลำคอขาวนวลของตัวเอง ดวงตาที่ปิดอยู่แล้วยิ่งปิดสนิทกว่าเดิม อยากสาปให้สัมผัสนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ
เหมือนฟ้าจะแกล้ง ยิ่งปฏิเสธสิ่งนั้นยิ่งชัดเจน ลำคอขาวนวลถูกซุกไซ้มากกว่าเดิม ฮยอกแจก้มหน้าลง แต่นั่นเหมือนเป็นการเชิญชวนให้อีกคนเลาะเล็มท้ายทอยขาวนวลได้ง่ายยิ่งขึ้น
ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงของลมหายใจที่เริ่มหอบถี่ด้วยแรงอารมณ์น้อย ๆ ของร่างบาง เสียงครางค่อย ๆ หลุดรอดออกมาฟังดูกระท่อนกระแท่นอย่างคนที่อยากระงับอารมณ์ตัวเอง
หอม หอมหวานจนเผลอไผลกดจูบหนักขึ้น มือที่กอดกระชับปรับเปลี่ยนมาเป็นลูบไล้เรือนขาขาวนวล ร่างบางดูจะสั่นน้อย ๆ แต่นั่นยิ่งมีเสน่ห์ยิ่งกว่าอะไร ซีวอนดีดตัวขึ้นมาคร่อมกายเล็ก พลิกร่างที่นอนตัวสั่นน้อย ๆ ให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
ดวงตาคมจ้องมองริมฝีปากที่กำลังเผยออ้า ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลงไปกดจูบแผ่วเบา ไร้ความรุนแรง มีเพียงความนุ่นนวล ความหอมหวาน และซาบซ่านในเวลาเดียวกัน ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้า ๆ ก่อนจะเลื่อนไล้มายังซอกคอหอมกรุ่น
ไม่อยากจะทำร้ายร่างบางมากไปกว่านี้ แต่เสน่ห์ของคนตรงหน้ากลับมากร้ายเหลือเกิน สุดท้ายซีวอนก็ยอมปล่อยตัวปล่อยใจ โยนจิตสำนึกด้านดีทิ้งไป หลงเหลือไว้เพียงปีศาจร้ายที่ส่งเสียงครางทุ้มคลอเคล้าไปกับเสียงครางหวาน ระรื่นหูของคนที่อยู่ภายใต้อ้อมแขนตน
Cib
เปลือกตาสีอ่อนค่อย ๆ กระพริบปรับแสงที่พยายามพากันสาดส่องเข้ามาภายในม่านตาอีกครั้ง
อืม นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วนะ แขนเรียวขยับปาดแสงสว่างออกไปก่อนจะมุดใบหน้าลงกับผ้าปูที่นอนเนื้อนุ่ม ไม่อยากตื่น ทว่าแขนของใครบางคนที่วิ่งผ่านม่านตาไปบาง ๆ ทำให้คนขี้เซาต้องเบิกตาโพลงอีกครั้ง
เพิ่งจะสำนึกได้ว่าร่างทั้งร่างของตัวเอง แทบจะถูกร่างสูงใหญ่ของอีกคนตระกองกอดเอาไว้แน่น แต่ที่แน่ ๆ คนทั้งคู่กำลังเปลือย
ใบหน้าหวานแดงแป๊ดชนิดถ้าสีที่หน้าตกได้ ที่นอนคงเลอะเป็นดวง ๆ ฮยอก แจดิ้นน้อย ๆ ให้หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ดูท่ามันจะไม่ขยับแม้แต่น้อย จากที่ดิ้นเบา ๆ กลายเป็นดิ้นขลุกขลัก อีกคนก็ยังคงนอนนิ่ง สงสัยเราจะมีคู่แข่งเรื่องการนอนขี้เซาซะแล้ว
“ค คุณซีวอน” เอ่ยเรียกเบา ๆ แม้จะนอนหันหลังให้อีกคน เจ้าของแขนแกร่งยังคงนอนเงียบสนิท
“คุณ ซีวอน” เพิ่มเลเว่ลอีกเล็กน้อย แต่อีกคนยังคงเงียบสนิท
“ขี้เซาจริง ๆ”
“คุณซีวอน” ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง ยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม ความอดทนเริ่มหมด ฮยอกแจพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่ง คนหลับส่งเสียงอู้อี้ กระชับอ้อมแขนแน่นเข้าไปอีก
โอ๊ย! หายใจไม่ออก เมื่อขยับให้หลุดไม่ได้ ฮยอกแจขยับตัวพลิกมาเผชิญหน้าอย่างทุกลักทุกเล แค่แขนข้างเดียวก็หนักจะตายอยู่แล้ว นี่เล่นทับมาซะเกือบครึ่งตัว เห็นเราเป็นหมอนข้างรึไงนะ
พอหันมาเผชิญหน้ากันตรง ๆ แทบอยากจะพลิกตัวกลับ ใบหน้าคมดันอยู่ชิดติดกับใบหน้าตัวเองแทบจะจูบกันอยู่แล้ว ใบหน้าหวานยิ่งแดงระเรื่อติดกับที่นอนไปใหญ่
พยายามข่มใจ กดข่มความอาย ผลักอกแกร่งออกเต็มแรง
ไม่ขยับเลยสักนิด
“คุณซีวอน ตื่น!!” ตะโกนเรียกชื่อเสียงดัง ร่างสูงขยับใบหน้าให้ย่นยับเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งเรียบหล่อเหลาดังเดิม
“ให้ตายสิ ขี้เซาซะมัด”
สุดท้าย ฮยอกแจค่อย ๆ เอื้อมมือไปตบใบหน้าหล่อเหลาหนัก ๆ สองที ได้ผล เปลือกตาสีเข้มขยับน้อย ๆ ส่งครางเบา ๆ ผ่านลำคอเหมือนคนรำคาญ
“ตื่น ได้แล้วคุณซีวอน ตื่น!” ตะโกนเสียงดังสำทับอีกรอบ ใบหน้าคมพลิกไปมางัวเงีย เปิดเปลือกตาขึ้นน้อย ๆ ฮยอกแจรีบตบหน้าอีกเบา ๆ เพื่อไม่ให้ดวงตานั้นปิดลงไปอีก
“คุณซีวอน ตื่น! คุณซีวอน ตื่น!” ตบทีเรียกที ตบทีเรียกที
“อืม~ ตื่นแล้ว” เสียง ทุ้มแหบพร่าตอบกลับเบา ๆ ดวงตาคมจ้องกลับด้วยใบหน้างัวเงีย ฮยอกแจชะงัก เพราะคำว่าตื่น ไม่ใช่เพียงแค่ร่างสูงเท่า แต่บางสิ่งที่ขยับน้อย ๆ อยู่ที่หน้าขาตัวเองก็ตื่นด้วย ใบหน้าขาวนวลแดงซ่านอย่างไม่ต้องสงสัย
“บอก แล้วไงล่ะว่าตื่นแล้ว” ว่าจบก็ยกร่างสูงใหญ่ของตัวเองขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ ซ้ำยังก้มลงมาขบกัดเบา ๆ กลางลำคอจนใบหน้าหวานเผลอตัวแหงนรับ
“หยุดนะ คุณซีวอน ผมจะไปโรงเรียน” ร้องท้วงทั้งยังดันหัวที่กำลังซุกหน้าอกตัวเองออก
“ก็ฉันตื่นแล้วไง” ไม่อยากจะเข้าใจความหมายที่พูดออกมา แต่เรื่องเรียนสำคัญกว่า
“ค คุณซีวอน ร โรงเรียน” พูดได้แค่นั้นก่อนที่ร่างทั้ง ๆ ร่างจะไหวเกร็งเพราะร่างสูงครอบครองยอดปทุมถันน้อย ๆ ของตัวเองไว้ในปาก ร่างบางสั่นระริก น่ารักน่าเอ็นดู จนซีวอนต้องกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกดจูบหนักหน่วง ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปทั่วเรือนกาย ก่อนสะดุดลงเพราะเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน
>>กลับไปอ่านต่อ<<