Cinderella boy NC : 12 :: คยูฮยอนยั่ว
ดวงตากลมโตจ้องมองริมฝีปากแดงฉ่ำได้รูปที่เผยออ้าเอาไว้น้อย ๆ อย่างจงใจ ก็นะอุตสาห์วาดลิปสติกสีมันวาวเคลือบไว้ซะขนาดนั้น มือเรียวยกขึ้นโอบรอบลำ คอแกร่งเอาไว้ก่อนจะค่อย ๆ ดึงให้ริมฝีปากหยักได้รูปกดทับเข้ากับริมฝีปากร้อนของตนเอง รู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูกแฮะ คราวนี้
คยูฮยอนตวัดแขนโอบรอบเอาบางเอาไว้ ก่อนจะดึงให้อีกคนแนบชิดไปกับกายแกร่งของตน เสียงหวานครางแผ่วผ่านลำคอ เพรียวระหงแทบจะระเบิดอารมณ์หมาป่าให้ลุกโซน ซองมินละริมฝีปากอวบอิ่มของตัว เองออก ก่อนจะเลื่อนไล้ลงมาขบเม้มเบา ๆ บนลำคอสีเข้ม เลาะลิ้มชิมรสราวกับเป็นอาหารมื้อโปรด
หมดความอดทนให้กระต่ายน้อยแทะโลมแล้ว คยูฮยอนกระชากเส้นผมอีกคนเบา ๆ ให้ใบหน้าหวานแหงนรับรสจูบรุกเร้ารุนแรงของตัวเอง แต่มีหรือที่กระต่ายน้อย จะยอมก็เมื่อกี้ตัวเองกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มือเรียวรีบผลักอกแกร่ง ออกแรงจนร่างสูงเสียหลักล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น ซองมินพากายตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมร่างสูง ก่อนจะก้มลงเลาะเล็มซอกคออีกครั้ง
คยูฮยอนจ้องมองร่างอวบด้วยแววตาครุกกรุ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์ ความ ร้อนเริ่มเผาไหม้จากภายในให้ระอุออกมาสู่ภายนอก ดวงตาคมปรอยระริก กระต่ายของเขาร้อนแรงไม่เบาเลยแฮะ หากแต่ยังไม่ทันที่จะกระต่ายจะได้กินหมา ป่าหมดทั้งตัว ประตูห้องที่ไม่ได้ล็อกก็เปิดออกโชว์ผู้มาเยือนอย่างเยซอง มือหนาที่จับประตูไว้ชะงักค้าง จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง
ก็ใครจะคิดละว่าหมาป่ากำลังจะถูกกระต่ายกิน ตอนแรกก็คิดว่าหมาป่าจะจับกระต่ายกินซะอีก ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ คนที่ยืนอยู่ข้างหลังสะกิดแผ่นหลังยิก ๆ เพราะกายใหญ่กำลังบังประตูไว้จนทำให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปไม่ได้ แถมยังมองไม่เห็นแม้แต่ภาพอิโรติกภายในอีกต่างหาก
“พี่เยซอง เข้าไปสิ ยืนขวางทางทำไม พี่คยูฮยอนละฮะไม่อยู่เหรอ” เยซองยืนนิ่งอยู่จุดเดิม ดวงตาคมจ้องมองกระต่ายที่กำลังเลาะเล็มอกแกร่งของหมาป่าอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามีคนเข้ามาใหม่
มือหนาจับลูกบิดเอาไว้แน่นก่อนจะดึงมันมาปิดไว้ดังเดิม แถมยังช่วยล็อคกลอนให้อีกด้วย เรียววุคที่ถูกดันจนถอยหลังออกมาได้แต่ยืนมอง คนรักงง ๆ ร่างเล็กเอียงคอเล็กน้อยเหมือนจะเป็นคำถาม
“พี่คยูฮยอนไม่อยู่หรอฮะ ก็ไหนนัดกันไปดูหนังไม่ใช่รึไง”
“อืม คยูมันเปลี่ยนโปรแกรมกะทันหันนะ สงสัยทำอย่างอื่นสนุกกว่า” เยซองกล่าวยิ้ม ๆ เรียกเรียวคิ้วคู่สวยบนใบหน้าหวานขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจคำตอบ
“เราไปดูหนังกันสองคนก็ได้นี่”
“ไม่เอางะ เสียดายตั๋วหนัง มีอีกตั้งสี่ใบขืนทิ้งไปก็เสียดายแย่ ซองมินก็ไม่รู้หายไปไหน อุตสาห์นัดกันไว้แท้ ๆ” เยซองจ้องมองใบหน้าวุ่นวายของคนรัก จะให้บอกได้ยังไงว่าซองมินกำลังยุ่งอยู่ กับการกินหมาป่า
“งั้นไปชวนฮยอกแจสิ เดี๋ยวพี่จะชวนซีวอนมันละกัน” เยซองเสนอ คนตัวเล็กเอียงคอน้อย ๆ สมองกำลังครุ่นคิด เยซองอมยิ้มบาง ๆ ไม่ว่าคนตัวเล็กจะทำท่าแบบไหนก็ดูดีไปหมดจริง ๆ
“ขืนเอาท่านประธานไป เราก็คงอดสวีทกันน่ะสิ ท่านประธานไม่ชอบไม่ใช่หรอ” เรียววุคค้าน
“ไม่เป็นไรหรอกซีวอนมันเริ่มชินแล้วล่ะ ก็เห็นเราสวีทกันออกบ่อย” ไม่ว่าเปล่าใบหน้าคมเข้มยังโน้มลงมาฝากสัมผัสไว้ที่ผิวแก้มเนียนใสเบา ๆ
“ก ก็เพราะพี่เยซองนะแหละ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย” คนตัวเล็กตัดพ้อกลบเกลื่อนความอาย
“เอาน่า เราไปดูกันสองคนก็ได้นิ ส่วนตั๋วที่เหลือก็ยกให้คยูฮยอนมันไป หรือไม่พวกเราก็ไปเที่ยวพร้อมกันวัน อาทิตย์ก็ได้ เพราะตอนนี้พี่...” ร่างสูงหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะเคลื่อนกายเข้าหาร่างเล็ก
“ฮะ มีอะไรเหรอ” เรียววุคเอียงคอถาม จ้องมองอีกคนด้วยใบหน้าบ้องแบ้ว เยซองยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะชี้นิ้วเล็งไปยังเยซองน้อยที่เด้งดึงท้าทายสายตา
ใบหน้าเรียวแดงซ่านทันตาเห็น ทำไมนะพี่เยซองถึงเป็นเป็นพวกตรงแหน๋วได้ขนาดนี้ แต่ร่างเล็กก็รู้งานตัวเองดีอยู่แล้ว ถึงแม้ใบหน้าจะแดงขนาดไหน มือบางก็ยังกล้าที่จะคว้าข้อมือแกร่งเอาไว้ ก่อนจะลากเบา ๆ ให้เดินตามตัวเองไป เป้าหมายคือห้องของรองประธานนักเรียนสุดหล่อ เจ้าของหัวใจตัวเอง คิม เยซอง พากันเข้าไปดูแลเยซองน้อยจอมผงาด
ตกลงวันนี้ก็ไม่มีใครได้ไปดูหนังกันซักคน เพราะหันไปดูหนังอย่างอื่นกันหมด
แล้วอยากรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับกระต่ายและหมาป่า???
เรากลับไปดูกันดีกว่า
ซองมินยังคงเลาะเล็มอกแกร่งที่อยู่ตรงหน้า เรียวลิ้นเล็กลากไล้ ตั้งแต่ลำคอแกร่งไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แค่ปลายลิ้นแตะ ลงบนผิวเนื้อเบา ๆ เท่านั้นก็เพียงพอที่จะเรียกเสียงครางสะท้านผ่านลำคอของร่างสูง ซองมิ นตวัดปลายลิ้นลงบนยอดอกสีชมพู ขบกัดเบา ๆจนสุดหล่อแหงนหน้าพาอารมณ์กระเจิง ซองมินละปลายลิ้นออก ลากไล้ลงไปเรื่อย ๆ ตามร่องกล้ามเนื้อแกร่ง ไล้ลงไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนกระทั่ง...
เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นมาขัดจังหวะ ร่างอวบรีบกระเด้งตัวออกจากเส้น ทางไปสู่สรวงสวรรค์ของร่างสูงอย่างรวดเร็ว
//ไอ้กระต่ายสายดำ มารับโทรศัพท์ด่วน//
//ไอ้กระต่ายสายดำ มารับโทรศัพท์ด่วน //
เสียงรอสายที่เป็นเสียงของคังอินดังขึ้นอีกครั้ง ซองมินรีบล้วงมือลงไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทันที
“อะไรเล่า คนกำลังกินอยู่ขัดจังหวะจริง ๆ” กระชากเสียงใส่ปลายทางอย่างหงุดหงิด นี่คังอินคงแอบเอาโทรศัพท์เขาไปกรอก เป็นเสียงตัวเองสินะ ตามมาราวีแม้กระทั่งในโรงเรียนจริงๆ ไอ้หมีบ้า
“มีงานสอนเข้ามาด่วน พี่ไม่ว่างนายช่วยไปสอนหน่อย รีบมาเดี๋ยวนี้เลย ด่วน! ถ้าอีก 20 นาทีมาไม่ถึงนายโดนทุ่มแน่” คังอินขู่สั่งเสียงเข้มก่อนจะวางสายโดยไม่ฟังเสียงปฎิเสธของอีกคนด้วยซ้ำ
“พี่คังอินเดี๋ยว! ให้ตายสิ” นิ้วเรียวกดปิดโทรศัพท์ลุกขึ้นยืนกล่าวลาร่างสูงและวิ่งจู๊ดออกจากห้องไป อย่างรวดเร็ว ขืนชักช้า มีหวังได้โดนทุ่มจากเจ้าหมีคังอินแน่ ๆ รีบไปดีกว่า
ส่วนหมาป่าที่ถูกทิ้งก็ยังนอนแอ้งแม้งค้างอยู่ท่าเดิม ดวงตาคมกริบจ้องมอง ตามหลังร่างอวบที่วิ่งหายออกไปก่อนจะหันกลับมามองหมาป่าน้อย ที่ถูกทิ้งเอาไว้อย่างเดียวดาย
“ซองมิน ไอ้กระต่ายบ้า~”
[ ฮ่าฮ่า ฮ่า พาร์ทนี้สะใจไร้เตอร์เป็นบ้า สม! แกล้งกระต่ายไว้เยอะ เจอซะมั้ง กรั๊ก ๆๆ นั่งขำไปเอากำปั้นทุบโต๊ะไป ]
งานนี้คนที่มีความสุขที่สุดก็ตกเป็นของเยซองผู้เถรตรง หุหุ
>>>กลับไปเม้ันท์ให้ด้วยน้า ^^<<<