Cinderella boy NC 03 ทวงรองเท้าคืน เผลอไผล กระต่ายหิว
NC13+
ซีวอนคุณอ่อน โยนขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมเวลาอยู่กับผม คุณถึงได้ดุนักล่ะ
ฮยอกแจรู้สึกสับสนกับคนตรงหน้า หากแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือหนาก็เสยคางมนให้เงยขึ้น ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบา ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัว สองมือบางรีบผลักอกแกร่งออกห่าง แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่มี ไม่ได้ขยับเขยื้อนส่วนใดของร่างสูงแม้แต่น้อย จากจูบที่แผ่วเบาเริ่มรุกเร้ารุนแรง ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออก ปล่อยให้ปลายลิ้นร้อนควานลึกเข้าไปค้นหาความหวานภายใน ร่างบางตัวสั่นน้อย ๆ แลดูน่าเอ็นดู
กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะปลายจมูก กลิ่นที่ทำให้เขาสติหลุดทุกครั้งที่อยู่ใกล้ มือหนาลูบไล้ แผ่นหลังบางเรียกเสียงครางหวานแผ่วเบาผ่านลำคอเรียวระหง
“ผมคิดถึงคุณ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นัยน์ตาปรือหวานของร่างบางยิ่งฉุดรั้งให้ สติหลุดลอย ริมฝีปากหนาซุกลงบนต้นคอขาวผ่องสูดดมกลิ่นหอม ก่อนขบเบา ๆ สร้างรอยรักเอาไว้ ลิ้นร้อนลากไล้ลิ้มลองเนื้อหวานอย่างโหยหา ร่างบางสั่นสะท้าน มือเรียวเผลอยกขึ้นมาโอบรอบลำคอของร่างสูงเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะ ประกบทับเข้าหากันอีกครั้ง จูบที่หวาน จูบที่ฮยอกแจอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้ เวลาที่คนคนนี้อ่อนโยนที่สุด
ซีวอนลากไล้ปลายนิ้วไปทั่วเรือนขาขาวนวล ทั้งอ่อนโยนทั้งหวาน ซึ้งจนหลงลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร สะโพกกลมมนถูกบีบคลึงเบา ๆ ทำเอาร่างบางสั่นสะท้านไหวกายอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง นิ้วเรียวลากสูงขึ้นเรื่อย ๆ ผ่านหน้าท้องแบนราบหมายจะคว้าปทุมถันแสนสวยเอาไว้ในมือ แต่มือบางกลับฉวยจับ ข้อมือของเขาเอาไว้แน่น
ซีวอนผละริมฝีปากออกจ้องมองคนข้างใต้อย่างแปลกใจ ร่างบางนอนหอบน้อย ๆ นัยน์ตาปรือหวานแลดูน่ารักจนเกินจะห้ามใจ ทั้งที่ไม่เคยอ่อนโยนให้ใครมาก่อนแท้ ๆ กลับต้องมาอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้านี้ ทั้งน่ารักทั้งอ่อนหวาน จนอยากจะครอบครองและทำให้แปดเปื้อนซะ
อยากจะใช้กำลังบังคับ แต่อะไรบางอย่างสั่งให้เขาใจเย็น เขาควรทะนุถนอมร่างนี้เอาไว้
“ผมรักคุณ” สารภาพด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบหน้าผากกลมมนแผ่วเบา ฮยอกแจนอนนิ่ง ชะงักค้างอยู่กับที่
"อาจดูเหมือนเร็วไป แต่ผมหลงรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ คุณทำให้ผมลืมคุณไม่ลง ผมแทบบ้า ผมตามหาคุณตลอด คุณเป็นใคร คุณไปอยู่ที่ไหนมา หรือว่าคุณเป็นนางฟ้า” มือหนาช้อนจับใบหน้าหวานให้เงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีนิลจ้องลึกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวาน
"ยอนแจคือชื่อที่แท้จริงของคุณรึเปล่า” ดวงตาเรียวไหวระริกสบเข้ากับดวงตาคมเข้มนิ่งค้าง จะบอกยังไงดี คน ๆ นี้รักเรางั้นหรอ รักเราที่เป็นเราหรือรักเราที่จอมปลอม
ร่างบางหลุบสายตาลงต่ำพร้อมปลดปล่อยสายน้ำให้ไหลผ่านดวงตาคู่สวย ชีวอนตกใจไม่น้อยกับความบอบบางของคนตรงหน้า แขนแกร่งโอบกระชับร่างบางในอ้อม กอดแน่นขึ้น นิ้วเรียวเกลี่ยไล่หยาดน้ำออกจากใบหน้าสวยหวาน ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะก้มลงกดจูบดูดซับน้ำตาที่กำลังไหลริน
ฮยอกแจสะอื่นฮัก เสียใจที่หลอกลวงคนที่ตัวเองรักแต่ก็ดีใจที่ซีวอนรักตัวเอง
ผมจะทำยังไงดี เปิดเผยก็ไม่ได้ ปิดบังก็เจ็บปวด
เปลือกตาสีหวานกระพริบขึ้นลงถี่ ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำสีใสออกไป ดวงตาเรียวสวยซ้อนมองร่างสูงช้า ๆ ส่งผ่านความในใจผ่านดวงตาคู่นั้น ก่อนจะหลุบลงต่ำหลีกหนีสายตาอันทรงเสน่ห์ของอีกคน
“เอ่อ... คือฉันต้องการรองเท้าคืน” ฮยอกแจตัดสินใจทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้น ถึงจะรักแค่ไหน แต่ยังไงซีวอนก็คงจะรับไม่ได้หากรู้ความจริง ในเมื่อฮยอกแจไม่สามารถเป็นผู้หญิงให้กับซีวอนได้ ร่างบางก็ขอเลือกที่จะทำให้เขาทั้งคู่ลืมซะดีกว่า
“อยู่ที่ห้องทำงานผมน่ะ ตามมาซิ” ซีวอนลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปคว้ามือบางมาจับไว้ ฮยอกแจเผลอคลี่ยิ้มอย่าง ดีใจ รอยยิ้มนั่นทำเอาหัวใจแกร่งกระตุกวูบ เป็นรอยยิ้มที่สวยงามเกินกว่าจะบรรยาย อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครองร่างกายนี้ ไม่อยากปล่อยไป
ไม่อยากให้นางฟ้าบินกลับสวรรค์
เมื่อมาถึงห้อง ซีวอนละมือที่กอบกุมไว้ออก ก่อนเดินไปยังมุมห้องเปิดตู้และหยิบกล่องรองเท้าออกมาส่งคืนให้ ฮยอกแจยื่นมือออกไปรับพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
“โชคดีนะ” เสียงหวานกล่าวลาแผ่วเบา ประทับริมฝีปากอวบอิ่มลงบนผิวแก้มสีเข้มเบา ๆ ซีวอนยืนฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ฮยอกแจคลี่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพาร่างของตัวเองก้าวเท้าเดินจากไป
“ผมจะติดต่อคุณได้ยังไง คุณรู้จักผม แต่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย แม้กระทั่งชื่อ” ขาเรียวชะงักกึก ก่อนหันกลับมามองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่ม
“ฉันจะติดต่อคุณเอง” ทิ้งคำตอบสุดท้ายไว้ ก่อนจะพาร่างตัวเองวิ่งลับหายไป
ฮยอกแจวิ่งเร็วลงมายังชั้นล่าง ข้อเท้าปวดระบบไปหมดจากส้นสูงที่ไม่คุ้นชิน วิ่งตรงไปยังรถที่โซร่าจอดรออยู่ ร่างบางหอบหายใจจนตัวโยน หัวใจเต้นเร็วจนรัวเป็นกลอง สองมือบางยังคงตระกองกอดกล่องรองเท้าเอาไว้แน่น
“ผมรักคุณ ซีวอน”
หลังจากงานโรงเรียนผ่านไป ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ เสียงเซ็งแซ่บอกเล่าถึงความสนุกสนานของงานที่ผ่านมายังมีให้ได้ยินกันเป็นระยะ ๆ โดยเฉพาะเสียงกล่าวอย่างภาคภูมิใจของใครหลายคนที่ได้ สานต่อความสัมพันธ์กับคนที่ตัวเองได้เต้นรำด้วย
ฮยอกแจยังคงวุ่นอยู่กับการเคลียร์งานให้ห้องประชุมเช่นเคย มือบางปัดกวาดเช็ดถูจนห้องออกมาดูสะอาดสะอ้าน ก่อนจะกวาดสายตามองดูผลงานของ ตัวเองอย่างพออกพอใจ
“พอประชุมเสร็จห้องก็รกเหมือนเดิม”
เสียงใสของเพื่อนเอ่ยขึ้นด้านหลัง ฮยอกแจหันขวับกลับไปมองก่อนจะส่งค้อนอันเบ้อเร่อไปให้ คนรับกลับไม่สนใจปล่อยให้ค้อนอันนั้นหล่นตุ๊บอยู่ข้าง ๆ เท้า ก่อนจะเดินไปหยิบขนมในตู้ขึ้นมาเคี้ยวหงุบหงับ
“ไอ้ กระต่ายบ้า ไม่ช่วยก็อย่าทำให้เสียอารมณ์” ฮยอกแจสะบัดหน้าใส่เพื่อน ก่อนจะเดินไปหยิบขนมขึ้นมากินบ้าง อยู่ที่นี่ก็ดีตรงที่มีของกินเยอะนี่แหละ
“พวกนายแอบอู้!!” แฟ้มกองโตถูกวางลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนหันไปกัดเพื่อนเล็กน้อย
“ไม่ได้อู้นะ ฉันทำงานของฉันเสร็จแล้ว ซองมินต่างหากที่อู้ ไม่ทำการทำงาน กินแต่ขนม” ฮยอกแจแก้ตัวทันที พยักพเยิดใบหน้าไปทางเพื่อนอีกคน
“ฉันทำแล้วต่างหากล่ะ ฉันไปจัดห้องของคุณคยูฮยอนมา”
“ทำไมนายถึงเรียกพี่คยูฮยอนว่าคุณคยูฮยอนล่ะ?” ฮยอกแจถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ เขาบอกให้ฉันเรียกเขาแบบนี้ เขาไม่อนุญาตให้ฉันเรียกแบบพวกนาย” สามหนุ่มมองหน้ากันงง ๆ ไม่ เข้าใจในสิ่งที่คยูฮยอนคิดแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจมาก เท่าที่รู้คนพวกนี้คือจตุรเทพผสมอัจฉริยะ อาจมีระบบความคิดที่ไม่เหมือนคนอื่นก็ได้
-Cinderella boy- -Cinderella boy- -Cinderella boy- -Cinderella boy-
วันนี้มีประชุมของเหล่าจตุรเทพกับหัวหน้าชมรมเช่นเคย พวกฮยอกแจก็ต้องอยู่เคลียร์งานจนจบ เรียววุคถูกเยซองเรียกตัวไปช่วยทันทีที่การประชุมสิ้นสุด ในขณะที่ซองมินกับ ฮยอกแจก็ช่วยกันอยู่ในห้อง
“ซองมินยกเอกสารนี่ไปที่ห้องฉัน” คยูฮยอนออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนเดินจากไป กระต่ายอวบได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะจัดการรวบรวมเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ หอบพะรุงพะรังเดินตามไปติด ๆ
ซองมินวางเอกสารและจัดให้เข้าที่เหมือนที่ทำอย่างทุกวัน ก็รางวัลหลังจากทำงานเสร็จมันคือขนมมากมายที่คุณคยูฮยอนให้นี่น่า ต้องขยันกันหน่อยล่ะ
มือเรียวหยิบเอกสารเล่มใหญ่ ก่อนจะเอื้อมไปยังชั้นบนสุดของตู้ แต่ขาเจ้ากรรมดันสั้นเกินไป เอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที ในที่สุดเอกสารก็ถูกยัดลงช่อง หาก แต่ไม่ใช่เพราะตัวเองแต่กลับเป็นมือหนาของใครอีกคน ร่างอวบชะงักหันกลับไปมองทันที ไอความร้อนจากร่างสูงส่งผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชุดนักเรียน ร่างกายหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อสบตากับร่างสูงที่ยืนค้ำตัวเองไว้
คยูฮยอนจ้องมองดวงตาอีกฝ่ายนิ่ง สะกดให้อีกคนติดกับตัวเอง นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยไล้ริมฝีปากอวบอิ่มแผ่วเบา ก่อนจะกดนิ่งเอาไว้อย่างนั้น ริมฝีปากบางเผยออ้าออก ปลายลิ้นเรียวเล็กยื่นออกมาสัมผัสนิ้วมือแผ่วเบาไล้ เลียราวกับต้อง การชิมรสชาติของอาหาร
คยูฮยอนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะส่งนิ้วร้อนลึกเข้าไปในโพรงปาก หยิบยื่นอาหารให้กับเหยื่อตัวเอง ซองมินจับข้อมือหนาไว้แน่นก่อนจะค่อย ๆ ไล้เลียนิ้วร้อนนั้นช้า ๆ ราวกับไอศกรีมรสหวาน
เหยื่อของเขาติดกับแล้ว
อยากชิมมากขึ้นซินะ คยูฮยอนจ้องมองอย่างพอใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนดึงมือออกและเดินจากไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ซองมินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม นิ้วเรียวแตะริมฝีปากตัวเองแผ่วเบาราวกับจะรื้อฟื้นความทรงจำจากสัมผัสเมื่อกี้
"อร่อยแฮะ"
>>กลับไปอ่านต่อ<< ^^
ซีวอนคุณอ่อน โยนขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมเวลาอยู่กับผม คุณถึงได้ดุนักล่ะ
ฮยอกแจรู้สึกสับสนกับคนตรงหน้า หากแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือหนาก็เสยคางมนให้เงยขึ้น ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบา ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัว สองมือบางรีบผลักอกแกร่งออกห่าง แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่มี ไม่ได้ขยับเขยื้อนส่วนใดของร่างสูงแม้แต่น้อย จากจูบที่แผ่วเบาเริ่มรุกเร้ารุนแรง ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออก ปล่อยให้ปลายลิ้นร้อนควานลึกเข้าไปค้นหาความหวานภายใน ร่างบางตัวสั่นน้อย ๆ แลดูน่าเอ็นดู
กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะปลายจมูก กลิ่นที่ทำให้เขาสติหลุดทุกครั้งที่อยู่ใกล้ มือหนาลูบไล้ แผ่นหลังบางเรียกเสียงครางหวานแผ่วเบาผ่านลำคอเรียวระหง
“ผมคิดถึงคุณ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นัยน์ตาปรือหวานของร่างบางยิ่งฉุดรั้งให้ สติหลุดลอย ริมฝีปากหนาซุกลงบนต้นคอขาวผ่องสูดดมกลิ่นหอม ก่อนขบเบา ๆ สร้างรอยรักเอาไว้ ลิ้นร้อนลากไล้ลิ้มลองเนื้อหวานอย่างโหยหา ร่างบางสั่นสะท้าน มือเรียวเผลอยกขึ้นมาโอบรอบลำคอของร่างสูงเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะ ประกบทับเข้าหากันอีกครั้ง จูบที่หวาน จูบที่ฮยอกแจอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้ เวลาที่คนคนนี้อ่อนโยนที่สุด
ซีวอนลากไล้ปลายนิ้วไปทั่วเรือนขาขาวนวล ทั้งอ่อนโยนทั้งหวาน ซึ้งจนหลงลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร สะโพกกลมมนถูกบีบคลึงเบา ๆ ทำเอาร่างบางสั่นสะท้านไหวกายอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง นิ้วเรียวลากสูงขึ้นเรื่อย ๆ ผ่านหน้าท้องแบนราบหมายจะคว้าปทุมถันแสนสวยเอาไว้ในมือ แต่มือบางกลับฉวยจับ ข้อมือของเขาเอาไว้แน่น
ซีวอนผละริมฝีปากออกจ้องมองคนข้างใต้อย่างแปลกใจ ร่างบางนอนหอบน้อย ๆ นัยน์ตาปรือหวานแลดูน่ารักจนเกินจะห้ามใจ ทั้งที่ไม่เคยอ่อนโยนให้ใครมาก่อนแท้ ๆ กลับต้องมาอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้านี้ ทั้งน่ารักทั้งอ่อนหวาน จนอยากจะครอบครองและทำให้แปดเปื้อนซะ
อยากจะใช้กำลังบังคับ แต่อะไรบางอย่างสั่งให้เขาใจเย็น เขาควรทะนุถนอมร่างนี้เอาไว้
“ผมรักคุณ” สารภาพด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบหน้าผากกลมมนแผ่วเบา ฮยอกแจนอนนิ่ง ชะงักค้างอยู่กับที่
"อาจดูเหมือนเร็วไป แต่ผมหลงรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ คุณทำให้ผมลืมคุณไม่ลง ผมแทบบ้า ผมตามหาคุณตลอด คุณเป็นใคร คุณไปอยู่ที่ไหนมา หรือว่าคุณเป็นนางฟ้า” มือหนาช้อนจับใบหน้าหวานให้เงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีนิลจ้องลึกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวาน
"ยอนแจคือชื่อที่แท้จริงของคุณรึเปล่า” ดวงตาเรียวไหวระริกสบเข้ากับดวงตาคมเข้มนิ่งค้าง จะบอกยังไงดี คน ๆ นี้รักเรางั้นหรอ รักเราที่เป็นเราหรือรักเราที่จอมปลอม
ร่างบางหลุบสายตาลงต่ำพร้อมปลดปล่อยสายน้ำให้ไหลผ่านดวงตาคู่สวย ชีวอนตกใจไม่น้อยกับความบอบบางของคนตรงหน้า แขนแกร่งโอบกระชับร่างบางในอ้อม กอดแน่นขึ้น นิ้วเรียวเกลี่ยไล่หยาดน้ำออกจากใบหน้าสวยหวาน ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะก้มลงกดจูบดูดซับน้ำตาที่กำลังไหลริน
ฮยอกแจสะอื่นฮัก เสียใจที่หลอกลวงคนที่ตัวเองรักแต่ก็ดีใจที่ซีวอนรักตัวเอง
ผมจะทำยังไงดี เปิดเผยก็ไม่ได้ ปิดบังก็เจ็บปวด
เปลือกตาสีหวานกระพริบขึ้นลงถี่ ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำสีใสออกไป ดวงตาเรียวสวยซ้อนมองร่างสูงช้า ๆ ส่งผ่านความในใจผ่านดวงตาคู่นั้น ก่อนจะหลุบลงต่ำหลีกหนีสายตาอันทรงเสน่ห์ของอีกคน
“เอ่อ... คือฉันต้องการรองเท้าคืน” ฮยอกแจตัดสินใจทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้น ถึงจะรักแค่ไหน แต่ยังไงซีวอนก็คงจะรับไม่ได้หากรู้ความจริง ในเมื่อฮยอกแจไม่สามารถเป็นผู้หญิงให้กับซีวอนได้ ร่างบางก็ขอเลือกที่จะทำให้เขาทั้งคู่ลืมซะดีกว่า
“อยู่ที่ห้องทำงานผมน่ะ ตามมาซิ” ซีวอนลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปคว้ามือบางมาจับไว้ ฮยอกแจเผลอคลี่ยิ้มอย่าง ดีใจ รอยยิ้มนั่นทำเอาหัวใจแกร่งกระตุกวูบ เป็นรอยยิ้มที่สวยงามเกินกว่าจะบรรยาย อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครองร่างกายนี้ ไม่อยากปล่อยไป
ไม่อยากให้นางฟ้าบินกลับสวรรค์
เมื่อมาถึงห้อง ซีวอนละมือที่กอบกุมไว้ออก ก่อนเดินไปยังมุมห้องเปิดตู้และหยิบกล่องรองเท้าออกมาส่งคืนให้ ฮยอกแจยื่นมือออกไปรับพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
“โชคดีนะ” เสียงหวานกล่าวลาแผ่วเบา ประทับริมฝีปากอวบอิ่มลงบนผิวแก้มสีเข้มเบา ๆ ซีวอนยืนฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ฮยอกแจคลี่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพาร่างของตัวเองก้าวเท้าเดินจากไป
“ผมจะติดต่อคุณได้ยังไง คุณรู้จักผม แต่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย แม้กระทั่งชื่อ” ขาเรียวชะงักกึก ก่อนหันกลับมามองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่ม
“ฉันจะติดต่อคุณเอง” ทิ้งคำตอบสุดท้ายไว้ ก่อนจะพาร่างตัวเองวิ่งลับหายไป
ฮยอกแจวิ่งเร็วลงมายังชั้นล่าง ข้อเท้าปวดระบบไปหมดจากส้นสูงที่ไม่คุ้นชิน วิ่งตรงไปยังรถที่โซร่าจอดรออยู่ ร่างบางหอบหายใจจนตัวโยน หัวใจเต้นเร็วจนรัวเป็นกลอง สองมือบางยังคงตระกองกอดกล่องรองเท้าเอาไว้แน่น
“ผมรักคุณ ซีวอน”
หลังจากงานโรงเรียนผ่านไป ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ เสียงเซ็งแซ่บอกเล่าถึงความสนุกสนานของงานที่ผ่านมายังมีให้ได้ยินกันเป็นระยะ ๆ โดยเฉพาะเสียงกล่าวอย่างภาคภูมิใจของใครหลายคนที่ได้ สานต่อความสัมพันธ์กับคนที่ตัวเองได้เต้นรำด้วย
ฮยอกแจยังคงวุ่นอยู่กับการเคลียร์งานให้ห้องประชุมเช่นเคย มือบางปัดกวาดเช็ดถูจนห้องออกมาดูสะอาดสะอ้าน ก่อนจะกวาดสายตามองดูผลงานของ ตัวเองอย่างพออกพอใจ
“พอประชุมเสร็จห้องก็รกเหมือนเดิม”
เสียงใสของเพื่อนเอ่ยขึ้นด้านหลัง ฮยอกแจหันขวับกลับไปมองก่อนจะส่งค้อนอันเบ้อเร่อไปให้ คนรับกลับไม่สนใจปล่อยให้ค้อนอันนั้นหล่นตุ๊บอยู่ข้าง ๆ เท้า ก่อนจะเดินไปหยิบขนมในตู้ขึ้นมาเคี้ยวหงุบหงับ
“ไอ้ กระต่ายบ้า ไม่ช่วยก็อย่าทำให้เสียอารมณ์” ฮยอกแจสะบัดหน้าใส่เพื่อน ก่อนจะเดินไปหยิบขนมขึ้นมากินบ้าง อยู่ที่นี่ก็ดีตรงที่มีของกินเยอะนี่แหละ
“พวกนายแอบอู้!!” แฟ้มกองโตถูกวางลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนหันไปกัดเพื่อนเล็กน้อย
“ไม่ได้อู้นะ ฉันทำงานของฉันเสร็จแล้ว ซองมินต่างหากที่อู้ ไม่ทำการทำงาน กินแต่ขนม” ฮยอกแจแก้ตัวทันที พยักพเยิดใบหน้าไปทางเพื่อนอีกคน
“ฉันทำแล้วต่างหากล่ะ ฉันไปจัดห้องของคุณคยูฮยอนมา”
“ทำไมนายถึงเรียกพี่คยูฮยอนว่าคุณคยูฮยอนล่ะ?” ฮยอกแจถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ เขาบอกให้ฉันเรียกเขาแบบนี้ เขาไม่อนุญาตให้ฉันเรียกแบบพวกนาย” สามหนุ่มมองหน้ากันงง ๆ ไม่ เข้าใจในสิ่งที่คยูฮยอนคิดแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจมาก เท่าที่รู้คนพวกนี้คือจตุรเทพผสมอัจฉริยะ อาจมีระบบความคิดที่ไม่เหมือนคนอื่นก็ได้
-Cinderella boy- -Cinderella boy- -Cinderella boy- -Cinderella boy-
วันนี้มีประชุมของเหล่าจตุรเทพกับหัวหน้าชมรมเช่นเคย พวกฮยอกแจก็ต้องอยู่เคลียร์งานจนจบ เรียววุคถูกเยซองเรียกตัวไปช่วยทันทีที่การประชุมสิ้นสุด ในขณะที่ซองมินกับ ฮยอกแจก็ช่วยกันอยู่ในห้อง
“ซองมินยกเอกสารนี่ไปที่ห้องฉัน” คยูฮยอนออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนเดินจากไป กระต่ายอวบได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะจัดการรวบรวมเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ หอบพะรุงพะรังเดินตามไปติด ๆ
ซองมินวางเอกสารและจัดให้เข้าที่เหมือนที่ทำอย่างทุกวัน ก็รางวัลหลังจากทำงานเสร็จมันคือขนมมากมายที่คุณคยูฮยอนให้นี่น่า ต้องขยันกันหน่อยล่ะ
มือเรียวหยิบเอกสารเล่มใหญ่ ก่อนจะเอื้อมไปยังชั้นบนสุดของตู้ แต่ขาเจ้ากรรมดันสั้นเกินไป เอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที ในที่สุดเอกสารก็ถูกยัดลงช่อง หาก แต่ไม่ใช่เพราะตัวเองแต่กลับเป็นมือหนาของใครอีกคน ร่างอวบชะงักหันกลับไปมองทันที ไอความร้อนจากร่างสูงส่งผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชุดนักเรียน ร่างกายหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อสบตากับร่างสูงที่ยืนค้ำตัวเองไว้
คยูฮยอนจ้องมองดวงตาอีกฝ่ายนิ่ง สะกดให้อีกคนติดกับตัวเอง นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยไล้ริมฝีปากอวบอิ่มแผ่วเบา ก่อนจะกดนิ่งเอาไว้อย่างนั้น ริมฝีปากบางเผยออ้าออก ปลายลิ้นเรียวเล็กยื่นออกมาสัมผัสนิ้วมือแผ่วเบาไล้ เลียราวกับต้อง การชิมรสชาติของอาหาร
คยูฮยอนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะส่งนิ้วร้อนลึกเข้าไปในโพรงปาก หยิบยื่นอาหารให้กับเหยื่อตัวเอง ซองมินจับข้อมือหนาไว้แน่นก่อนจะค่อย ๆ ไล้เลียนิ้วร้อนนั้นช้า ๆ ราวกับไอศกรีมรสหวาน
เหยื่อของเขาติดกับแล้ว
อยากชิมมากขึ้นซินะ คยูฮยอนจ้องมองอย่างพอใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนดึงมือออกและเดินจากไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ซองมินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม นิ้วเรียวแตะริมฝีปากตัวเองแผ่วเบาราวกับจะรื้อฟื้นความทรงจำจากสัมผัสเมื่อกี้
"อร่อยแฮะ"
>>กลับไปอ่านต่อ<< ^^