Cinderella boy introl
เสียงกรี๊ดกร๊าดเซ็งแซ่ดังเล็ดลอดผ่านอาคารเรียนมาแต่ไกลเรียกความสนใจของคนเหม่อให้หันไปมอง
ร่างสูงภายใต้เสื้อสูทนักเรียนเดินแหวกว่ายฝูงชนเข้ามาภายในโรงเรียน ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาราวเทพบุตร แต่กลับนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก
ดวงตาคมเข้มดุดันไม่ต่างกับราชสีห์ จมูกโด่งเป็นสันแต่งแต้มมาพร้อมกับริมฝีปากหยักได้รูปรับกับใบหน้า รูปร่างสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้ามภายใต้เสื้อผ้าเนื้อดีสวมทับด้วยสูทนัก เรียนสีเข้ม จะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยก็ตรงที่มีปลอกแขนเสื้อสีแดงสดติด อยู่ พร้อมกับตัวหนังสือตัวโตที่บ่งบอกถึงฐานะและอำนาจสูงสุดของโรงเรียนอึน เซแห่งนี้
ท่านประธานนักเรียน ชเว ซีวอน
ลูกชายเจ้าของโรงเรียนดังหลายแห่งในเกาหลี รวมถึงอึนเซและพึนเฮ โรงเรียนพี่โรงเรียนน้องที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีแห่งนี้ด้วย นอกจากจะดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนแล้ว สุดยอดมันสมองอย่างประธานนักเรียน ชเว ซีวอนยังควบตำแหน่งผู้บริหารโรงเรียนกลาย ๆ อีกด้วย
“ส่งรายงานให้ผม ภายในวันนี้” ร่างสูงเอ่ยสั่งเสียงเรียบภายใต้บุคลิกที่สง่างามและทรงอำนาจ
ดวงตาเรียวรีภายใต้กรอบแว่นตาหนาเตอะเหลือบสายตามองตามทุกย่างก้าวของคนที่ตัวเองเฝ้าแอบมอง ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มน้อย ๆ
แค่ได้เห็นหน้าก็มีความสุขแล้ว…
แต่มันจะเป็นไปได้ไหม
หากสักครั้งในชีวิต จะได้ใกล้ชิดคนคนนี้
แค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี…
เมื่อลับสายตาจากบุคคลอันมีชื่อเสียงของโรงเรียน ฮยอกแจหันกลับมาสนใจยังภาพด้านนอกอีกครั้ง สายลมยามเย็นพัดไหวผ่านผิวหน้า
เหล่าใบไม้พร้อมใจกันลุกขึ้นมาเริงระบำ ราวกับต้องการเชิญชวนให้ผู้คนออกไปสัมผัสกับอากาศภายนอก ไม่รอช้าสองขาเรียวก้าวตรงจากชั้นสองเพื่อลงไปยังท้องถนนด้านล่างทันที
ฮยอกแจเดินทอดน่องไปบนพื้นคอนกรีตท่ามกลาง แมกไม้สองข้างทาง รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อผิวขาวซีดของตัวเองปะทะเข้ากับสายลมอ่อน ๆ ปลายเส้นผมสีน้ำตาลพลิ้วไสวไปตามแรงลม
ใบหน้าใครบางคนยังลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึงไม่เคยจางหาย
"ผมรักคุณ ชเว ซีวอน" เปรยเบา ๆ กับสายลม
"ก็ได้แค่แอบรักข้างเดียวเท่านั้นแหละ" กล่าวย้ำกับตัวเองดังเช่นเคย
แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากใกล้ชิด
สักครั้ง.....ก็ยังดี
กระดาษแผ่นบางปลิวว่อนมาหยุดลงที่ปลายเท้า ตัวหนังสือสีสันสวยงามดึงดูดให้มือบางเอื้อมลงไปหยิบ
การประกวดมีสพริตตี้ประจำโรงเรียนงั้นเหรอ…
งานนี้ถูกจัดขึ้นทุกปีอยู่แล้ว เป็นงานที่ได้รับความสนใจมากที่สุด เพราะสาว ๆ เหล่านั้น นอกจากจะได้รับมอบรางวัลจากประธานนักเรียนด้วยตัวเองแล้ว ยังได้รับสิทธิพิเศษ ในการร้องขอสิ่งใดก็ได้จากท่านประธานนักเรียนอีก
“โชคดีจัง” ขย้ำใบปลิวในมืออย่างไม่สนใจ ผู้ชายอย่างเขาไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว ก็ได้แค่หวัง
และที่สำคัญ…
ประธานชเว ‘ไม่สนผู้ชาย’
ก้อนกระดาษในมือลอยละลิ่วลงถังอย่างแม่นยำ แต่ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองน้อย ๆ
ผู้หญิงเท่านั้นหรอ?
สองขาเรียวก้าวตรงไปยังถังขยะตรงหน้า คว้าหยิบก้อนกระดาษมาถือไว้อีกครั้ง ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มเล็กน้อย
ออกจะเป็นความคิดที่บ้ามาก ๆ แต่ก็น่าลองแฮะ แค่ครั้งหนึ่งในชีวิตน่า
ครั้งเดียวก็จบ
สาว ๆ หลายคนต่างเฝ้าฝันให้ถึงวันงาน ใบสมัครถูกแจกจ่ายให้แก่ผู้ที่ต้องการเข้าประกวด ประกายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวัง บ้างก็วี้ดว้ายดูแลผิวพรรณให้ผ่องใส สวยงาม บ้างก็ฝีกทักษะความสามารถต่าง ๆ ให้โดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ
กลีบปากบางคลี่ยิ้มน้อย ๆ เมื่อใบสมัครมาอยู่ในมือ นิ้วเรียวจรดปากกากรอกข้อมูลที่จำเป็นใส่ลงไป ชื่อปลอมถูกใส่ลงไปแทนที่ ข้อมูลบางอย่างถูกละไว้ กันการถูกขุดค้น ฮยอกแจกวาดสายตาเช็คเอกสารในมือให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ วางใบสมัครลงไปโดยไม่ให้ใครเห็น
ณ วันงาน
งานถูกจัดขึ้นอย่างอลังการงานสร้าง ผู้คนมากมายต่างเดินขวักไขว่ เล่นเกมที่ถูกเตรียมไว้ บางส่วนยืนออกันอยู่หน้าเวทีเพื่อรอชมการประกวดของ สาวงามทั้งหลาย แม้กระทั่งนักเรียนต่างโรงเรียน ก็ยังอดที่จะเข้ามาร่วมด้วยไม่ได้
“ไม่ไหวแล้ว ตื่นเต้นชะมัด”
ฮยอกแจยืนสั่นอยู่มุมหนึ่งของห้องรับรองผู้เข้าร่วมประกวด ความมั่นใจบวก ความบ้าบิ่นที่มีมาก่อนหน้านี้ แทบจะเหือดแห้งหายไปทันทีเมื่อเหลือบไปเห็น ผู้คนมากมายที่ส่งเสียงเซ็งแซ่อยู่ด้านนอก
“บ้า บ้า บ้า บ้าแน่ ๆ เลยเรา มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย” มือเรียวกำผ้าม่านแน่น เหงื่อเย็นชื้นไหลซึมผ่าน ฝ่ามือ ไม่กล้าแม้แต่จะออกไปยืนอยู่กับ ผู้หญิงคนอื่น ๆ ในห้อง ร่าง บางยืนซุกอยู่ในมุมอับที่ไม่มีคนเดินผ่าน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างชั่งใจ ดวงตาเรียวสวยก้มมองตัวเองเล็กน้อย
ให้ตายสิ นี่เราลงทุนปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อจะได้เจอกับคุณซีวอนเนี่ยนะ
“สิ้นคิดชะมัด”
ถ้าถูกจับได้ละก็ ตายแน่ ๆ อับอายน่าดู ดีไม่ดีอาจถูกไล่ออกจากโรงเรียน เสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงวงศ์ตระกูลอีก ล้มเลิกดีกว่า
ยืนคิดทบทวนสักครู่ ก่อนตัดสินใจเบนปลายเท้าตนเองออกจากห้องรับรองไปอย่างรวดเร็ว
สองขาเรียวพาร่างของตนวิ่งออกจากห้องตรงไปยังด้านหลังของตึกเรียนเพื่อหลบ หนีสายตาผู้คน แต่ชุดเดรสสีขาวอมชมพูหวานพลิ้วคลุมเลยไปถึงข้อเท้าทำให้เดิน ไม่ถนัดเอาซะเลย ไหนจะรองเท้าส้นสูงปรี๊ดนี้อีก
“เดินยากชะมัด"
ร่างบางตัดสินใจถอดรองเท้ามาถือไว้ในมือ ก่อนขยุ้มชายกระโปรงขึ้นมาเหนือเข่า พากายตัวเองเดินลัดเลาะไปบนพื้นหญ้าสีสวย
“อ๊ะ!!”
ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนพื้นหญ้า ก่อนสะดุดเข้ากับเศษหินแหลมคมจนบาดผิวเนื้อนุ่ม ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัวเจ็บแปลบที่ปลายเท้า ร่างบางเซถลาล้มลงกับพื้น ยังดีที่มีร่างสูงของใครบางคนเข้ามารองรับเอาไว้ก่อน ทันทีที่ได้สติ ฮยอกแจรีบตะเกียกตะกายยันแขนและใบหน้าตัวเองออกจากแผ่นอกกว้างทันที
“ขะ ขอโทษฮ.....อ๊ะ!”
ภาษา ถูกหลงลืม น้ำเสียงถูกกลืนหาย ริมฝีปากบางอ้าค้าง ม่านตาขยายกว้าง โลกทั้งใบถูกสั่งให้หยุดหมุนในเสี้ยววินาทีเมื่อมองเห็นคนที่ตัวเองล้มทับลง ไปชัด ๆ
“ค คุณซีวอน” เสียงเรียกเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“เธอเป็นคนที่จะเข้าประกวดไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทุกคนเริ่มขึ้นเวทีกันแล้วนะ”
ดวงตาสีนิลจ้องมองคนที่ล้มทับลงมาบนอกแกร่งของตัวเอง ผมยาวสลวยสีดำขลับตกระลงบนใบหน้าเขาเล็กน้อย ผิวแก้มขาวนวลเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มแลดูเย้ายวนชวนมอง ดวงตาคมเผลอจ้องลีบปากสีสดนั้นไม่ วางตา
แว่วกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะปลายจมูก หอมหวานจนเผลอสูดดมมากยิ่งขึ้น
“มะ ไม่ใช่ ผม เอ่อ ฉันแค่คนผ่านมาแถวนี้” เมื่อตั้งสติได้ ฮยอกแจรีบลุกพรวดออกจากอกแกร่งทันที เพียงแค่ตั้งตัวยืนร่างบางก็เซถลาจะล้มอีกรอบเมื่อเท้าเจ้ากรรมดันเจ็บขึ้น มาอีก เลือดสีแดงสดหยดไหลเป็นทาง ยังดีที่มือแกร่งเข้ามาโอบรอบเอวบางเอาไว้ก่อน ฮยอกแจผลักอกแกร่งออกห่างเบา ๆ รู้สึกถึงไอความร้อนที่ลอดผ่านเนื้อผ้าบางเบา
ทั้งอบอุ่นและแข็งแกร่ง
อยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้
แต่ว่า...
ถ้าเข้าใกล้มากกว่านี้…
เดี๋ยวคุณซีวอนก็จับได้กันพอดี T^T
ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ ส่วนมากผู้หญิงที่เข้าประกวดที่นี่ ต่างก็หวังให้ได้ใกล้ชิดเขาทั้งนั้น แล้วทำไม่ร่างบางถึงได้ทำท่าปฏิเสธราวกับรังเกียจเขามากมายขนาดนี้ ขัดกับใบหน้าแดงระเรื่อไม่ต่างกับลูกมะเขือเทศนั้นซะจริง
“คุณไปเถอะ ฉ ฉันเดินเองได้” กุลีกุจอก้มลงหยิบรองเท้าที่หล่นอยู่บนพื้น ก่อนจะเดินเท้ากระเผลกออกไปพร้อมกับเลือดที่หยดไหลเป็นทาง
“อ๊ะ!!” ฮยอกแจปลิวหวือเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง อารามตกใจมือบางคว้าหมับโอบรอบลำคอของร่างสูงเอาไว้แน่น
“คุณซีวอน ค คุณจะทำอะไรนะ ป.ปล่อยนะ” ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีระเรื่อ
โอ๊ย! ให้ตายสิ พระเจ้าให้ฮยอกแจมากเกินไปรึเปล่า ขอแค่ให้ได้ใกล้ชิด
แต่นี้มัน...
ใกล้ชิดเกินปายยย~
ท ทำไงดี หัวใจเจ้ากรรมก็พากันเต้นแรงเหลือเกิน ใบหน้าหวานซุกซบลงบนอกกว้างเพื่อไม่ให้ร่างสูงมองเห็นใบหน้าตัวเอง
“ทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินจ้ำอ้าวโดยไม่สนใจเสียงประท้วงสั่งห้ามของ คนในอ้อมแขนแม้แต่น้อย กระทั่งมาถึงห้องพยาบาล ฮยอกแจถูกวางไว้บนเตียงอย่างนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยังคงก้มงุดหลบซ่อนไม่เห็นอีกคนสังเกตเห็น
อย่ามองนะ คุณซีวอนจะจับได้รึเปล่า ยิ่งฉลาด ๆ อยู่ด้วย
“ทำไมถึงออกมาจากห้องรับรอง เขาเริ่มประกวดกันแล้วนะ” คิ้วเข้มเลิกถามอย่างแปลกใจในขณะที่มือยังวุ่นอยู่กับการทำแผล
“ฉันไม่ใช่คนเข้าประกวดนะ แค่คนผ่านมา” เฉไฉตอบ
“เหรอ แล้วป้ายผู้สมัครที่หน้าอกละ คืออะไร” ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง ก้มมองยังอกเสื้อของตนเอง ก่อนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตื่น ๆ
ตาย ตาย ลืม ไปเลยว่ามีไอ้นี่อยู่ ฮยอกแจอึ้งเล็กน้อยไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี
“ค คือ ฉัน... ฉันสละสิทธิ์น่ะ”
ฮยอกแจก้มหน้างุด มองเพียงปลายเท้าที่ถูกทำแผลเรียบร้อยแล้ว อดรู้สึกดีใจไม่ได้ ได้พูดคุยกับเจ้าตัวเป็น ๆ ได้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง แถมคุณซีวอนยังทำแผลให้ด้วย
โอ๊ย~ วันนี้ผมคงนอนหลับฝันดีแน่ ๆ
ขอบคุณนะฮะ... สวรรค์ทรงโปรด
ซีวอนจ้องมองคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปเสยจับคางมนให้ เงยขึ้น เขารู้สึกติดใจเล็กน้อย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขามาก่อน ทุกคนยินยอมพร้อมใจถวายร่างกายให้เขาเลยด้วยซ้ำ
“ค คุณ ซีวอน” เสียงเรียกแหบพร่าแผ่วเบาสะกดใจชายหนุ่ม ราวกับต้องมนต์ ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำจนเรียวปากได้รูปกดทับเข้ากับกลีบกุหลาบสีสด
โอ้~มนต์ตัวไหนหนอ ทำให้ฮยอกแจช่างโชคดีขนาดนี้
ความอุ่นซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ดึงสติฮยอกแจให้หายไป ริมฝีปากอิ่มอุ่นถูกบดขยี้แผ่วเบา ก่อนลิ้นร้อนจะชอนไชเปิดแยกริมฝีปากเข้า ไปทักทายความหวานภายใน ฮยอกแจครางในลำคอเบา ๆ เมื่อลิ้นเล็กถูกเกี่ยวกระหวัดจากผู้รุกล้ำ แขนเรียวเผลอยกโอบรอบลำคอแกร่งไว้
กลิ่นกายหอมละมุนแปลก ๆ จากร่างบางที่โชยมาแตะปลายจมูกช่างเย้ายวนจนเกินจะควบคุม น้ำหอมกลิ่นอะไรนะ ถึงได้หอมหวนขนาดนี้ มือหนารั้งเอวบางแนบชิดกายใหญ่มากขึ้น เรียวปากได้รูปผละจากกลีบกุหลาบสีสด ลงมาซุกยังซอกคอขาวนวล ไล้เล็มเก็บเกี่ยวความหอมจนถึงเนินอกสีกระจ่าง
“ค คุณ ซีวอน” เสียงเรียกแหบพร่าครางแผ่ว ริมฝีปากอวบอิ่มไหวสั่นระริก แก้วตาสีน้ำตาลปรือหวาน ร่างสูงจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความพอใจ
มือหนาเลื่อนไล้สัมผัสเรียวขานวล ก่อนจะหยุดอยู่ยังสะโพกเพรียวบาง ถึงแม้คนตรงหน้าจะไม่ได้รูปร่างเพอร์เฟคเหมือนผู้หญิงอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอ แต่กลับมีเสน่ห์และเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก
ฮยอกแจบิดกายหนีการกระทำของมือร้อน เสียงครางหวานกระตุ้นสัญชาตญาณดิบให้ตื่นตัว ริมฝีปากได้รูปจุมพิตหน้าท้องแบนราบก่อนค่อย ๆ เลื่อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทว่า... คนที่นอนสั่นระริกอยู่บนเตียงกลับลุกพรวดขึ้นมานั่ง พร้อมผลักอกกว้างเขาออกเต็มแรง
มือบางขยุ้มอกเสื้อตัวเองแน่น นั่งหอบหายใจจนตัวโยน ซีวอนจ้องมองใบหน้าแดงก่ำด้วยความแปลกใจ
โอ๊ย! ให้ตายสิ เผลอได้ไงเนี่ย ถ้าเขาจับได้ว่าเป็นผู้ชายขึ้นมา คงได้ตายคาเตียงห้องพยาบาลแน่ ๆ
ไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งสติได้ ร่างบางลุกพรวดลงจากเตียง ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจ แม้กระทั่งรองเท้าที่ถูกทิ้งเอาไว้
ร่างบางวิ่งลับหายไป ปล่อยอีกคนไว้ในห้องพยาบาลคนเดียวอย่าง.... งง ๆ (จงงงต่อปายยย)
To be Con..
>>กลับไปอ่านต่อ<<
ร่างสูงภายใต้เสื้อสูทนักเรียนเดินแหวกว่ายฝูงชนเข้ามาภายในโรงเรียน ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาราวเทพบุตร แต่กลับนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก
ดวงตาคมเข้มดุดันไม่ต่างกับราชสีห์ จมูกโด่งเป็นสันแต่งแต้มมาพร้อมกับริมฝีปากหยักได้รูปรับกับใบหน้า รูปร่างสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้ามภายใต้เสื้อผ้าเนื้อดีสวมทับด้วยสูทนัก เรียนสีเข้ม จะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยก็ตรงที่มีปลอกแขนเสื้อสีแดงสดติด อยู่ พร้อมกับตัวหนังสือตัวโตที่บ่งบอกถึงฐานะและอำนาจสูงสุดของโรงเรียนอึน เซแห่งนี้
ท่านประธานนักเรียน ชเว ซีวอน
ลูกชายเจ้าของโรงเรียนดังหลายแห่งในเกาหลี รวมถึงอึนเซและพึนเฮ โรงเรียนพี่โรงเรียนน้องที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีแห่งนี้ด้วย นอกจากจะดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนแล้ว สุดยอดมันสมองอย่างประธานนักเรียน ชเว ซีวอนยังควบตำแหน่งผู้บริหารโรงเรียนกลาย ๆ อีกด้วย
“ส่งรายงานให้ผม ภายในวันนี้” ร่างสูงเอ่ยสั่งเสียงเรียบภายใต้บุคลิกที่สง่างามและทรงอำนาจ
ดวงตาเรียวรีภายใต้กรอบแว่นตาหนาเตอะเหลือบสายตามองตามทุกย่างก้าวของคนที่ตัวเองเฝ้าแอบมอง ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มน้อย ๆ
แค่ได้เห็นหน้าก็มีความสุขแล้ว…
แต่มันจะเป็นไปได้ไหม
หากสักครั้งในชีวิต จะได้ใกล้ชิดคนคนนี้
แค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี…
เมื่อลับสายตาจากบุคคลอันมีชื่อเสียงของโรงเรียน ฮยอกแจหันกลับมาสนใจยังภาพด้านนอกอีกครั้ง สายลมยามเย็นพัดไหวผ่านผิวหน้า
เหล่าใบไม้พร้อมใจกันลุกขึ้นมาเริงระบำ ราวกับต้องการเชิญชวนให้ผู้คนออกไปสัมผัสกับอากาศภายนอก ไม่รอช้าสองขาเรียวก้าวตรงจากชั้นสองเพื่อลงไปยังท้องถนนด้านล่างทันที
ฮยอกแจเดินทอดน่องไปบนพื้นคอนกรีตท่ามกลาง แมกไม้สองข้างทาง รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อผิวขาวซีดของตัวเองปะทะเข้ากับสายลมอ่อน ๆ ปลายเส้นผมสีน้ำตาลพลิ้วไสวไปตามแรงลม
ใบหน้าใครบางคนยังลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึงไม่เคยจางหาย
"ผมรักคุณ ชเว ซีวอน" เปรยเบา ๆ กับสายลม
"ก็ได้แค่แอบรักข้างเดียวเท่านั้นแหละ" กล่าวย้ำกับตัวเองดังเช่นเคย
แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากใกล้ชิด
สักครั้ง.....ก็ยังดี
กระดาษแผ่นบางปลิวว่อนมาหยุดลงที่ปลายเท้า ตัวหนังสือสีสันสวยงามดึงดูดให้มือบางเอื้อมลงไปหยิบ
การประกวดมีสพริตตี้ประจำโรงเรียนงั้นเหรอ…
งานนี้ถูกจัดขึ้นทุกปีอยู่แล้ว เป็นงานที่ได้รับความสนใจมากที่สุด เพราะสาว ๆ เหล่านั้น นอกจากจะได้รับมอบรางวัลจากประธานนักเรียนด้วยตัวเองแล้ว ยังได้รับสิทธิพิเศษ ในการร้องขอสิ่งใดก็ได้จากท่านประธานนักเรียนอีก
“โชคดีจัง” ขย้ำใบปลิวในมืออย่างไม่สนใจ ผู้ชายอย่างเขาไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว ก็ได้แค่หวัง
และที่สำคัญ…
ประธานชเว ‘ไม่สนผู้ชาย’
ก้อนกระดาษในมือลอยละลิ่วลงถังอย่างแม่นยำ แต่ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองน้อย ๆ
ผู้หญิงเท่านั้นหรอ?
สองขาเรียวก้าวตรงไปยังถังขยะตรงหน้า คว้าหยิบก้อนกระดาษมาถือไว้อีกครั้ง ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มเล็กน้อย
ออกจะเป็นความคิดที่บ้ามาก ๆ แต่ก็น่าลองแฮะ แค่ครั้งหนึ่งในชีวิตน่า
ครั้งเดียวก็จบ
สาว ๆ หลายคนต่างเฝ้าฝันให้ถึงวันงาน ใบสมัครถูกแจกจ่ายให้แก่ผู้ที่ต้องการเข้าประกวด ประกายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวัง บ้างก็วี้ดว้ายดูแลผิวพรรณให้ผ่องใส สวยงาม บ้างก็ฝีกทักษะความสามารถต่าง ๆ ให้โดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ
กลีบปากบางคลี่ยิ้มน้อย ๆ เมื่อใบสมัครมาอยู่ในมือ นิ้วเรียวจรดปากกากรอกข้อมูลที่จำเป็นใส่ลงไป ชื่อปลอมถูกใส่ลงไปแทนที่ ข้อมูลบางอย่างถูกละไว้ กันการถูกขุดค้น ฮยอกแจกวาดสายตาเช็คเอกสารในมือให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ วางใบสมัครลงไปโดยไม่ให้ใครเห็น
ณ วันงาน
งานถูกจัดขึ้นอย่างอลังการงานสร้าง ผู้คนมากมายต่างเดินขวักไขว่ เล่นเกมที่ถูกเตรียมไว้ บางส่วนยืนออกันอยู่หน้าเวทีเพื่อรอชมการประกวดของ สาวงามทั้งหลาย แม้กระทั่งนักเรียนต่างโรงเรียน ก็ยังอดที่จะเข้ามาร่วมด้วยไม่ได้
“ไม่ไหวแล้ว ตื่นเต้นชะมัด”
ฮยอกแจยืนสั่นอยู่มุมหนึ่งของห้องรับรองผู้เข้าร่วมประกวด ความมั่นใจบวก ความบ้าบิ่นที่มีมาก่อนหน้านี้ แทบจะเหือดแห้งหายไปทันทีเมื่อเหลือบไปเห็น ผู้คนมากมายที่ส่งเสียงเซ็งแซ่อยู่ด้านนอก
“บ้า บ้า บ้า บ้าแน่ ๆ เลยเรา มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย” มือเรียวกำผ้าม่านแน่น เหงื่อเย็นชื้นไหลซึมผ่าน ฝ่ามือ ไม่กล้าแม้แต่จะออกไปยืนอยู่กับ ผู้หญิงคนอื่น ๆ ในห้อง ร่าง บางยืนซุกอยู่ในมุมอับที่ไม่มีคนเดินผ่าน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างชั่งใจ ดวงตาเรียวสวยก้มมองตัวเองเล็กน้อย
ให้ตายสิ นี่เราลงทุนปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อจะได้เจอกับคุณซีวอนเนี่ยนะ
“สิ้นคิดชะมัด”
ถ้าถูกจับได้ละก็ ตายแน่ ๆ อับอายน่าดู ดีไม่ดีอาจถูกไล่ออกจากโรงเรียน เสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงวงศ์ตระกูลอีก ล้มเลิกดีกว่า
ยืนคิดทบทวนสักครู่ ก่อนตัดสินใจเบนปลายเท้าตนเองออกจากห้องรับรองไปอย่างรวดเร็ว
สองขาเรียวพาร่างของตนวิ่งออกจากห้องตรงไปยังด้านหลังของตึกเรียนเพื่อหลบ หนีสายตาผู้คน แต่ชุดเดรสสีขาวอมชมพูหวานพลิ้วคลุมเลยไปถึงข้อเท้าทำให้เดิน ไม่ถนัดเอาซะเลย ไหนจะรองเท้าส้นสูงปรี๊ดนี้อีก
“เดินยากชะมัด"
ร่างบางตัดสินใจถอดรองเท้ามาถือไว้ในมือ ก่อนขยุ้มชายกระโปรงขึ้นมาเหนือเข่า พากายตัวเองเดินลัดเลาะไปบนพื้นหญ้าสีสวย
“อ๊ะ!!”
ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนพื้นหญ้า ก่อนสะดุดเข้ากับเศษหินแหลมคมจนบาดผิวเนื้อนุ่ม ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัวเจ็บแปลบที่ปลายเท้า ร่างบางเซถลาล้มลงกับพื้น ยังดีที่มีร่างสูงของใครบางคนเข้ามารองรับเอาไว้ก่อน ทันทีที่ได้สติ ฮยอกแจรีบตะเกียกตะกายยันแขนและใบหน้าตัวเองออกจากแผ่นอกกว้างทันที
“ขะ ขอโทษฮ.....อ๊ะ!”
ภาษา ถูกหลงลืม น้ำเสียงถูกกลืนหาย ริมฝีปากบางอ้าค้าง ม่านตาขยายกว้าง โลกทั้งใบถูกสั่งให้หยุดหมุนในเสี้ยววินาทีเมื่อมองเห็นคนที่ตัวเองล้มทับลง ไปชัด ๆ
“ค คุณซีวอน” เสียงเรียกเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“เธอเป็นคนที่จะเข้าประกวดไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทุกคนเริ่มขึ้นเวทีกันแล้วนะ”
ดวงตาสีนิลจ้องมองคนที่ล้มทับลงมาบนอกแกร่งของตัวเอง ผมยาวสลวยสีดำขลับตกระลงบนใบหน้าเขาเล็กน้อย ผิวแก้มขาวนวลเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มแลดูเย้ายวนชวนมอง ดวงตาคมเผลอจ้องลีบปากสีสดนั้นไม่ วางตา
แว่วกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะปลายจมูก หอมหวานจนเผลอสูดดมมากยิ่งขึ้น
“มะ ไม่ใช่ ผม เอ่อ ฉันแค่คนผ่านมาแถวนี้” เมื่อตั้งสติได้ ฮยอกแจรีบลุกพรวดออกจากอกแกร่งทันที เพียงแค่ตั้งตัวยืนร่างบางก็เซถลาจะล้มอีกรอบเมื่อเท้าเจ้ากรรมดันเจ็บขึ้น มาอีก เลือดสีแดงสดหยดไหลเป็นทาง ยังดีที่มือแกร่งเข้ามาโอบรอบเอวบางเอาไว้ก่อน ฮยอกแจผลักอกแกร่งออกห่างเบา ๆ รู้สึกถึงไอความร้อนที่ลอดผ่านเนื้อผ้าบางเบา
ทั้งอบอุ่นและแข็งแกร่ง
อยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้
แต่ว่า...
ถ้าเข้าใกล้มากกว่านี้…
เดี๋ยวคุณซีวอนก็จับได้กันพอดี T^T
ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ ส่วนมากผู้หญิงที่เข้าประกวดที่นี่ ต่างก็หวังให้ได้ใกล้ชิดเขาทั้งนั้น แล้วทำไม่ร่างบางถึงได้ทำท่าปฏิเสธราวกับรังเกียจเขามากมายขนาดนี้ ขัดกับใบหน้าแดงระเรื่อไม่ต่างกับลูกมะเขือเทศนั้นซะจริง
“คุณไปเถอะ ฉ ฉันเดินเองได้” กุลีกุจอก้มลงหยิบรองเท้าที่หล่นอยู่บนพื้น ก่อนจะเดินเท้ากระเผลกออกไปพร้อมกับเลือดที่หยดไหลเป็นทาง
“อ๊ะ!!” ฮยอกแจปลิวหวือเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง อารามตกใจมือบางคว้าหมับโอบรอบลำคอของร่างสูงเอาไว้แน่น
“คุณซีวอน ค คุณจะทำอะไรนะ ป.ปล่อยนะ” ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีระเรื่อ
โอ๊ย! ให้ตายสิ พระเจ้าให้ฮยอกแจมากเกินไปรึเปล่า ขอแค่ให้ได้ใกล้ชิด
แต่นี้มัน...
ใกล้ชิดเกินปายยย~
ท ทำไงดี หัวใจเจ้ากรรมก็พากันเต้นแรงเหลือเกิน ใบหน้าหวานซุกซบลงบนอกกว้างเพื่อไม่ให้ร่างสูงมองเห็นใบหน้าตัวเอง
“ทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินจ้ำอ้าวโดยไม่สนใจเสียงประท้วงสั่งห้ามของ คนในอ้อมแขนแม้แต่น้อย กระทั่งมาถึงห้องพยาบาล ฮยอกแจถูกวางไว้บนเตียงอย่างนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยังคงก้มงุดหลบซ่อนไม่เห็นอีกคนสังเกตเห็น
อย่ามองนะ คุณซีวอนจะจับได้รึเปล่า ยิ่งฉลาด ๆ อยู่ด้วย
“ทำไมถึงออกมาจากห้องรับรอง เขาเริ่มประกวดกันแล้วนะ” คิ้วเข้มเลิกถามอย่างแปลกใจในขณะที่มือยังวุ่นอยู่กับการทำแผล
“ฉันไม่ใช่คนเข้าประกวดนะ แค่คนผ่านมา” เฉไฉตอบ
“เหรอ แล้วป้ายผู้สมัครที่หน้าอกละ คืออะไร” ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง ก้มมองยังอกเสื้อของตนเอง ก่อนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตื่น ๆ
ตาย ตาย ลืม ไปเลยว่ามีไอ้นี่อยู่ ฮยอกแจอึ้งเล็กน้อยไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี
“ค คือ ฉัน... ฉันสละสิทธิ์น่ะ”
ฮยอกแจก้มหน้างุด มองเพียงปลายเท้าที่ถูกทำแผลเรียบร้อยแล้ว อดรู้สึกดีใจไม่ได้ ได้พูดคุยกับเจ้าตัวเป็น ๆ ได้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง แถมคุณซีวอนยังทำแผลให้ด้วย
โอ๊ย~ วันนี้ผมคงนอนหลับฝันดีแน่ ๆ
ขอบคุณนะฮะ... สวรรค์ทรงโปรด
ซีวอนจ้องมองคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปเสยจับคางมนให้ เงยขึ้น เขารู้สึกติดใจเล็กน้อย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขามาก่อน ทุกคนยินยอมพร้อมใจถวายร่างกายให้เขาเลยด้วยซ้ำ
“ค คุณ ซีวอน” เสียงเรียกแหบพร่าแผ่วเบาสะกดใจชายหนุ่ม ราวกับต้องมนต์ ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำจนเรียวปากได้รูปกดทับเข้ากับกลีบกุหลาบสีสด
โอ้~มนต์ตัวไหนหนอ ทำให้ฮยอกแจช่างโชคดีขนาดนี้
ความอุ่นซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ดึงสติฮยอกแจให้หายไป ริมฝีปากอิ่มอุ่นถูกบดขยี้แผ่วเบา ก่อนลิ้นร้อนจะชอนไชเปิดแยกริมฝีปากเข้า ไปทักทายความหวานภายใน ฮยอกแจครางในลำคอเบา ๆ เมื่อลิ้นเล็กถูกเกี่ยวกระหวัดจากผู้รุกล้ำ แขนเรียวเผลอยกโอบรอบลำคอแกร่งไว้
กลิ่นกายหอมละมุนแปลก ๆ จากร่างบางที่โชยมาแตะปลายจมูกช่างเย้ายวนจนเกินจะควบคุม น้ำหอมกลิ่นอะไรนะ ถึงได้หอมหวนขนาดนี้ มือหนารั้งเอวบางแนบชิดกายใหญ่มากขึ้น เรียวปากได้รูปผละจากกลีบกุหลาบสีสด ลงมาซุกยังซอกคอขาวนวล ไล้เล็มเก็บเกี่ยวความหอมจนถึงเนินอกสีกระจ่าง
“ค คุณ ซีวอน” เสียงเรียกแหบพร่าครางแผ่ว ริมฝีปากอวบอิ่มไหวสั่นระริก แก้วตาสีน้ำตาลปรือหวาน ร่างสูงจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความพอใจ
มือหนาเลื่อนไล้สัมผัสเรียวขานวล ก่อนจะหยุดอยู่ยังสะโพกเพรียวบาง ถึงแม้คนตรงหน้าจะไม่ได้รูปร่างเพอร์เฟคเหมือนผู้หญิงอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอ แต่กลับมีเสน่ห์และเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก
ฮยอกแจบิดกายหนีการกระทำของมือร้อน เสียงครางหวานกระตุ้นสัญชาตญาณดิบให้ตื่นตัว ริมฝีปากได้รูปจุมพิตหน้าท้องแบนราบก่อนค่อย ๆ เลื่อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทว่า... คนที่นอนสั่นระริกอยู่บนเตียงกลับลุกพรวดขึ้นมานั่ง พร้อมผลักอกกว้างเขาออกเต็มแรง
มือบางขยุ้มอกเสื้อตัวเองแน่น นั่งหอบหายใจจนตัวโยน ซีวอนจ้องมองใบหน้าแดงก่ำด้วยความแปลกใจ
โอ๊ย! ให้ตายสิ เผลอได้ไงเนี่ย ถ้าเขาจับได้ว่าเป็นผู้ชายขึ้นมา คงได้ตายคาเตียงห้องพยาบาลแน่ ๆ
ไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งสติได้ ร่างบางลุกพรวดลงจากเตียง ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจ แม้กระทั่งรองเท้าที่ถูกทิ้งเอาไว้
ร่างบางวิ่งลับหายไป ปล่อยอีกคนไว้ในห้องพยาบาลคนเดียวอย่าง.... งง ๆ (จงงงต่อปายยย)
To be Con..
>>กลับไปอ่านต่อ<<