Cinderella boy NC : 50 :: ของกินของกระต่าย & น้ำตาแรกของดงเฮ [Tackmin & Kyumin]
ไม่ว่าเปล่ายังเคลื่อนตัวเข้าไปหาแทคยอน แขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่งโน้มน้อย ๆ ให้ใบหน้าคมก้มต่ำลงมาหาตัวเอง ปากที่กำลังจะร้องท้วงถูกปิดกั้นเส้นเสียงเอาไว้ แทคยอนพยายามดึงข้อมือที่โอบคอตัวเองไว้ออก แต่ซองมินก็ยังยึดจับแน่น ปลายลิ้นเล็กเริ่มคลี่แยกริมฝีปากหนาเข้าไปเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นร้อนที่ อยู่ภายใน
ดวงตาคมของคนที่เดินตามมาตลอดทั้งเส้นทางวาววาบ ก่อนจะหรี่ลงและกลับมาราบเรียบดังเดิม ร่างสูงหันหลังแล้วเดินจากไป
ถ้าหิวขึ้นมา จะเป็นใครนายก็กินได้ซินะ ซองมิน
ปลายลิ้นเล็กตวัดไปทั่วโพรงปาก เมื่อกวาดเก็บน้ำหวานจนหนำใจถึงได้ผลักคนตัวสูงลงไปนั่งกึ่งนอนหงายอยู่ที่พื้น เคลื่อนที่พากายตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมเอวใหญ่ไว้ ตอนนี้สติหดหายไปหมดแล้ว หลงเหลือไว้เพียงสัญชาตญาณแห่งความต้องการเท่านั้น
ใบหน้าสวยหวานซุกไปทั่วซอกคอสีเข้ม ขบเบา ๆ ก่อนไล้ต่ำมายังหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรีแม้วัยยังเยาว์ แทคยอนครางแผ่วในลำคอ
มือเรียวเลิกชายเสื้อขึ้นสูง พร้อมกับไล้ริมฝีปากไปทั่วผิวอกสีเข้ม เสียงเพิ่งแตกหนุ่มได้ไม่นานครางทุ้มด้วยความพอใจ ซองมินไล้ริมฝีปากต่ำลงเรื่อย ๆ กระทั่งมาถึงหน้าท้องแบนราบ วนปลายลิ้นลงยังรอยบุ๋มท่ามกลางมัดกล้ามและทุกอย่างก็หยุดชะงักเอาไว้แค่ นั้น
“ไม่ใช่”
“หา!?”
“ไม่ใช่”
ผละตัวลุกออกจากเอวใหญ่ เดินสะโหลสะเหลจากไป แทคยอนมองตามจนสุดสายตาถึงได้หันกลับมามองแทคน้อยที่กำลังตุงอยู่ตรงหน้า
“พี่ซองมินบ้า!!!!!!”
คยูฮยอนยืนถือเอกสารไว้ในมือ ดวงตาคมจ้องมองแผ่นกระดาษหากแต่ตัวหนังสือไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทแม้แต่น้อย
ฉันยังทำให้นายต้องการได้ไม่มากพออีกรึไงซองมิน
“คุณคยูฮยอนครับ เรียบร้อยแล้วครับ” คนเหม่อหันไปพยักหน้ารับตามเสียงเรียก
“เอานี่ไปเช็คด้วยละกัน” ยื่น แผ่นงานให้กับผู้ช่วย ก่อนชะงักค้างจ้องมองไปยังร่างอวบที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาใบหน้าเรียวหวานดู จะแดงระเรื่อผิดปกติ กลีบปากอิ่มแลดูบวมช้ำ ยูกาตะหลุดลุ้ยจนเผยให้เห็นยอดเม็ดแข็งตัวสีชมพูอ่อน สายคาดยูกาตะคลายออกจากกันจนเกิดรอยแยกทำให้เห็นต้นขาขาวนวลโผล่พ้นออกมา แลดูเซ็กซี่จนคนแถวนั้นจ้องกันตาค้าง
ยังไม่ทันได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าตัวเองถูกทาบด้วยสองมือเรียว เส้นเสียงถูกปิดกั้นด้วยกลีบงามสีแดงสด บดขยี้เบา ๆ ก่อนถูกปลายลิ้นเล็กทะลวงเข้ามากวาดต้อนรุกล้ำ สองมือเรียวที่ทาบใบหน้าอยู่เลื่อนขึ้นไปสอดปลายนิ้วเข้ากับกลุ่มผมสีดำสนิท นวดคลึงเบา ๆ ทำเอาสติแทบกระเจิง กายที่เล็กกว่าบดเบียดเข้าหากายตัวเอง จนรู้สึกถึงได้ถึงบางสิ่งที่มันกำลังตื่นตัวเต็มที่ คยูฮยอนรีบดึงสติตัวเองกลับมา มือหนารั้งกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทที่ท้ายทอยเพื่อหยุดการกระทำของซองมินลง
“ซองมิน เดี๋ยวก่อน แล้วแทคยอนล่ะ”
“อืมม ไม่รู้..หิว.. คุณคยู คนเมื่อกี้ไม่อร่อย.. ไม่น่ากิน” ว่าแค่นั้นก่อนรั้งใบหน้าคมโน้มต่ำลงมากดจูบตัวเองอีกรอบ คยูฮยอนยังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย ยังไม่ทันได้ประมวลผลอะไร ร่างทั้งร่างถูกผลักให้ล้มลงไปนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้นกลางทางเดินของตัวตึก สภานักเรียนแทน
ซองมินไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีผู้คนอีกกว่าสิบชีวิตมองมายังตนกันตาค้าง ซอง มินไม่ มีสติแล้ว ความต้องการพุ่งสูง ใบหน้าเรียวหวานซุกไปทั่วซอกคอแสนอร่อย คยูฮยอนเองก็เกือบจะควบคุมตังเองไม่ได้ แต่ก็ยังมีสติมากกว่า ร่างสูงรีบขยุ้มเส้นผมนุ่มสลวยเอาไว้อีกรอบ ดึงเบา ๆ เบรกให้อีกคนหยุดลง
“พวกนายทำงานกันไปก่อนนะ ฉันขอเวลาไปให้อาหารกระต่ายก่อน” รีบโอบคนที่นั่งทับตัวเองอยู่ให้ลุกขึ้นยืนและเดินจากไป ทุกคนยืนหน้าแดงก่ำอ้าปากตาค้างพยักหน้ารับกันลอย ๆ ทันทีที่พ้นแผ่นหลังของคนทั้งคู่ หนุ่ม ๆ ต่างพากันก้มมองสิ่งสงวนของตัวเองที่มันเด้งดึ๋งขึ้นมาเพราะภาพกึ่งเรทที่ เห็นเมื่อกี้ พอได้สติแต่ละคนถึงได้แยกย้ายกันไปทำงาน หรือไปทำอย่างอื่น อันนี้ก็สุดแท้แต่จะทำ
“นี่ซองมินใจเย็น ๆ สิ” ปรามเบา ๆ ขณะอุ้มกายอวบไปตามทางเดินหวังไปให้ถึงห้องทำงานตัวเอง
“ร้อนอ่ะ คุณคยูฮยอน” ดิ้นรนจนคยูฮยอนต้องปล่อยก่อนลากต้นแขนเรียวให้เดินตามแทน ยังไม่ทันไปถึงห้องด้วยซ้ำ กระต่ายน้อยรีบโหนลำคอใหญ่ลงมากดจูบอีกรอบ
“ทำไมร้องแรงจังวันนี้” ผละริมฝีปากออกมาขมวดคิ้วถาม
“อืมม ~ ร้อนอ่ะ” ว่า ได้แค่นั้นก่อนกดจูบอีกรอบ คยูฮยอนจำต้องอุ้มสะโพกกลมขึ้นทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ได้ละออก พาร่างตัวเองพร้อมคนในอ้อมแขนเดินเข้าห้องอย่างทุลักทุเล ทันทีที่เท้าแตะพื้น ซองมินรีบคลี่ปลดเสื้อผ้าออกจากกายสูงใหญ่พร้อมผลักอีกคนลงไปนอนราบอยู่ที่ พื้น
“ต้องการ คุณคยู..หิว” ซุก ริมฝีปากไปทั่วซอกคอไล่ไปจนถึงปลายคางคม คยูฮยอนคลี่ยิ้มพอใจ จับพลิกร่างอวบลงไปนอนราบอยู่ที่พื้นแล้วเหวี่ยงกายตัวเองขึ้นมาคร่อมทับเอา ไว้แทน
“ซองมินใจเย็นก่อน” จับสองแขนเรียวตรึงไว้กับพื้น “ฉันจะให้นายกินแน่ ๆ แต่ต้องตอบคำถามฉันมาก่อน”
“อยากกิน” ไม่มีสติแล้ว อยากกินคนตรงหน้าใจแทบขาด คยูฮยอนคลี่ยิ้มบาง
“อะไรสำคัญที่สุดสำหรับนาย” คยูฮยอนถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซองมินปรอยสายตาจ้องกลับ
“ของกิน” ขยับริมฝีปากเอ่ยคำที่ทำเอาคิ้วเข้มขมวดปมไม่พอใจ
“แล้วฉันล่ะเป็นอะไรสำหรับนาย” ถามกลับเสียงเข้มติดจะไม่พอใจ ซองมินเคลื่อนมือไปกุมหมาป่าตัวโตไว้ ปรอยสายตาตอบรับด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ของกิน”
คำตอบทำเอาคยูฮยอนย่นหัวคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิมก่อนค่อย ๆ คลายออกเมื่อรู้ถึงความหมายที่แท้จริง ร่างสูงจุดรอยยิ้มไว้บนเรือนหน้าคมคาย
“งั้นฉันคือคนสำคัญที่สุดสำหรับนายใช่ไหม”
กระต่ายน้อยพยักหน้าตอบรับ แค่นั้นก็เพียงพอที่จะสร้างรอยยิ้มให้กับคนด้านบนแล้ว
“ดีงั้นเชิญกินได้ตามสบาย”
>>กลับไปอ่านต่อ<<