Cinderella Boy : 20 : คำสารภาพอันเลือนราง [วอนฮยอก]
NC ฉากที่ 1
สุดท้ายฝืนทนความอยากรู้เอาไว้ไม่ไหว ซองมินหันหลังกลับไปถามอีกคน
“คุณคยูฮยอน คุณใช้...”
ถามยังไม่ทันจบประโยค ดวงตากลมโตสะดุดเข้ากับแผงอกแกร่งที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า คิ้วเรียวขมวดปมบาง
กระดุมเสื้อมันวิ่งออกจากกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ซองมินจ้องมองสิ่งนั้นนิ่งค้างก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่ก้มต่ำอยู่แล้ว
ร่างสูงจ้องกลับด้วยใบหน้าราบเรียบ ราวกับมีมนต์สะกด ซองมินจ้องมองเรียวปากหยักได้รูปอย่างหลงใหล อยากชิมแฮะ เร็วเท่าความคิด มือเรียวโอบรั้งท้ายทอยแกร่งให้โน้มต่ำลงอีก ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนริมฝีปากตัวเองทาบทับลงบนเรียวปากหยักได้รูปนั้นแผ่วเบา
ปลายลิ้นเล็กตวัดไปรอบริมฝีปากหยักไปมา เป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมถึงได้หอมหวานขนาดนี้นะ กลิ่นหอมจัง หอมเหมือนอะไรนะ
ใช่แล้ว หอมเหมือน...
...วนิลา
ยิ่งชิมยิ่งหวาน...
ซองมินเผลอไผล ยื่นปลายลิ้นดุนดันเข้าไปกวาดควานหาความหวานภายใน
คยูฮยอนกระตุกยิ้มมุมปากบางเบา หึ หมดเวลาสำหรับการชิมแล้ว ซองมิน
ร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่เฉย ๆ เริ่มดันกายชิดอีกคนมากขึ้น ปลายลิ้นร้อนเริ่มตวัดตอบรับ ซ้ำยังโหมแรงกดจูบหนักหน่วงจนมือเรียวที่รั้งท้ายทอยร่างสูงอยู่ ต้องแปรเปลี่ยนมาเป็นค้ำยันกายตัวเองไว้ที่โต๊ะแทน ปลายลิ้นร้อนขยับป้อนน้ำหวานให้กับกระต่ายช่างหิว ในขณะที่สองมือทำหน้าปลดเปลื้องกระดุมเสื้อออกจากกายอวบ
ยิ่งจูบสองเสียงลมหายใจยิ่งขาดห้วงหอบถี่ สองมือที่ปลดเปลื้องกระดุมเลื่อนมาโอบรั้งเอวอวบให้แนบชิด ก่อนจะค่อย ๆ ดันกายนั้นให้ถอยร่นไปยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกลในสภาพที่ริมฝีปากยังคงแนบแน่น
เพลิงรักแห่งความหิวกระหายปะทุเกินกว่าจะหยุดยั้ง สองร่างต่างกลืนกินกันและกัน โดยมีน้ำเสียงครางหวานบรรเลงควบคู่ไปกับน้ำเสียงทุ้มแหบพร่า
อาหารมือนี้คงต้องใช้ระยะเวลาในการกินนานอยู่
>>>กลับไปอ่านต่อ <<<
v
v
v
v
v
NC ฉากที่ 2
”ปล่อยนะนี่คุณจะทำอะไร” โวยวายทันทีที่ถูกทิ้งลงบนโซฟาตัวนุ่มอย่างไม่ปรานี
“ฉันบอกแล้วไง ถ้าต้องการมากนักเดี๋ยวฉันตอบสนองให้จะได้ไม่ต้องไปเดือดร้อนคนอื่น” คร่อมทับร่างบอบบางเอาไว้ภายใต้เรือนกายใหญ่โตของตนเอง
”ค คุณซีวอน” เสียงหวานครางชื่ออย่างตกตะลึง
”ไม่นะ ปล่อย” มือเรียวพยายามผลักอกแกร่งออกห่าง ยิ่งดิ้นแรงโถมทับยิ่งมากขึ้น
“ปล่อย ! ปล่อ...อื้อ..” เสียงหวานขาดหายไปกับริมฝีปากร้อนที่กดทับลงมา ปลายลิ้นร้อนดุนดันกวาดลึกเข้าไปในซอกของอณูเนื้อฟัน ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักมือเรียวพยายามผลักดันอกแกร่งออกห่าง แต่เรี่ยวแรงที่มีกลับค่อย ๆ หมดลงเรื่อย ๆ มือที่ผลักอกแกร่งรุนแรงเริ่มเปลี่ยนเป็นดันน้อย ๆ ก่อนจะกอบกุมสาบเสื้อเอาไว้แน่นตอบรับสัมผัสเสียวซ่าน ที่วิ่งผ่านกายช่วงล่าง เสียงอู้อี้ร้องห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางน้อย ๆ ผ่านลำคอ
ซีวอนกรีดไล้ปลายนิ้วไปตามแผ่นหลังบอบบาง กระตุ้นเร้าร่างที่อยู่ภายใต้อ้อม แขนให้สั่นสะท้าน ยิ่งจูบยิ่งถลำลึก จูบรุนแรงเมื่อกี้ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ก่อนจะโหมหนักขึ้นตามจังหวะของอารมณ์ ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้า ๆ จ้องมองดวงตาปรือหวานอย่างหลงใหล เพียงแค่มองร่างกายกลับร้อนขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“นายนี่มัน” ร่างสูงครางเสียงแหบต่ำ ก่อนจะก้มลงกดจูบเรียวปากหวานฉ่ำเลื่อนไล้มายังซอกคอขาวนวล ขบเม้มเบา ๆ ทิ้งรอยรักเอาไว้ให้เห็นบาง ๆ นายทำรอยเพื่ออะไร หรือเพื่อป้องกันอะไร ร่างสูงยังหาคำตอบให้กับตนเองไม่ได้ มือหนาค่อย ๆ บรรจงแกะกระดุมออกทีละเม็ด เผยโชว์เรือนร่างขาวกระจ่างภายใต้แสงแดดยามเย็น
กางเกงตัวน้อยถูกดึงให้หลุดออกจากกายอย่างง่ายดาย เปิดโชว์เรือนร่างสวยกระจ่าง จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปแตะปลายลิ้นชิมรส
หวาน หวานไปทั้งกาย ริมฝีปากร้อนทาบทับไปทั่วนวลเนื้อขาวผ่อง ร่างบางสั่นสะท้าน หอบหายใจกระเซ้าชวนสติกระเจิง
ซีวอนยังกายตัวเองขึ้นก่อนจะถอดเสื้อสูทและเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาเรียวหวานปรือขึ้นมามองน้อย ๆ ก่อนจะปิดลงแน่นเมื่อมองเห็นแผงอกที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า นี่เราฝันอีกแล้วหรอ ฮยอกแจกัดฟันอาศัยช่วงจังหวะที่อีกคนกำลังสลัดอาภรณ์ชิ้นล่างออกจากกาย ลุกขึ้นเตรียมจะหนี แต่มือแกร่งกลับคว้าข้อเท้าเอาไว้ก่อนกระชากให้ลงมานอนคว่ำภายใต้กายแกร่ง ของตัวเองอีกครั้ง
“ปล่อย คุณซีวอน”
เรียวปากหยักกดจูบลงบนท้ายทอยขาวนวลเบา ๆ ร่างที่พยายามดิ้นรนสั่นสะท้านทรุดกายลงไปกองกับพื้นโซฟาดังเดิม ร่างสูงค่อย ๆ ถอนแก่นกายร้อนออกมาจากกางเกงขายาวตัวดำสนิท มือหนาจับเรียวขาเล็กแยกออกจากกัน นำพากายแกร่งของตัวเองค่อย ๆ สอดแทรกเข้าลึก ฮยอกแจกลั้นลมหายใจตัวเองไว้ เจ็บจนต้องมุดหน้าเข้ากับโซฟา
หยาดน้ำสีใสไหลลงมาประดับใบหน้าดังเช่นเคย
ทำไมคุณต้องใจร้ายกับผมแบบนี้นะคุณซีวอน ฮยอกแจอยากจะขยับกายหนี แต่ยิ่งทำอย่างนั้นความเจ็บยิ่งทวีคูณ สุดท้ายต้องพยายามผ่อนคลายร่างกายและปล่อยให้กายร้อนสอดแทรกได้โดยง่าย
มือหนาจับร่างบางให้พลิกมาเผชิญหน้ากับตัวเอง เจ็บจนอยากจะร้องออกมาดัง ๆ แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่ขบกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ปลดปล่อยเพียงหยาดน้ำออกมาประดับใบหน้าสวยหวานเท่านั้น ร่างสูงดึงดันขยับแก่นกายแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“อึก...อืออ” ยิ่งสะกัดกั้นเสียงหวานยิ่งหลุดรอด ฮยอกแจกัดริมฝีปากตัวเองไว้ ร่างสูงจับสะโพกเล็กให้ตอบรับสัมผัสร้อนแต่ละจังหวะของตัวเอง
“ฮยอกแจ” เสียงแหบพร่าครางแผ่วผ่านลำคอ ดวงตาเรียวค่อย ๆ ปรือขึ้นมองทั้งน้ำตา
เมื่อกี้ได้ยินร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อตัวเองรึเปล่านะ...
หรือว่าเอ่ยเรียกยอนแจกันแน่
เมื่อเกินจะทานทนไหว ริมฝีปากเรียวบางเผยออ้า ปลดปล่อยเส้นเสียงที่น่าอับอายหลุดรอดออกมาให้ได้ยิน แค่บางเบาก็ทำเอาสติร่างสูงกระเจิงแล้ว มาคราวนี้ร่างบางตรงหน้ากลับยิ่งทำให้สัตว์ร้ายในกาย โหมกระหน่ำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
“ฮยอกแจนายนี่มัน” เสียงแหบกดต่ำอดกลั้น มือหนาจับเอวบางแน่นขึ้น โหมกายรุนแรงปลดปล่อยธารน้ำ ตามติดมาด้วยร่างน้อยภายใต้กายแกร่งของตัวเอง
ร่างบางกระตุกกายหายใจหอบถี่ ริมฝีปากเรียวบางอ้าค้าง กอบโกยเก็บเกี่ยวอากาศที่มีเข้าปอดให้มากที่สุด
ฝัน...
ฝันอีกแล้ว...
ฮยอกแจค่อย ๆ หลับตาลงแน่น ไม่อยากลืมตาตื่น ไม่อยากพบเจอร่างสูงอีกต่อไป
'ถูกกอดเพราะเกลียด'
คำนี้ตอกย้ำอยู่ในความทรงจำไม่อาจลืมเลือน ฮยอกแจนอนนิ่งหอบหายใจถี่ อยากพากายออกห่างร่างสูง แต่เรี่ยวแรงถูกดึงให้หายไป
ผมแค่อยากให้คุณรักผมบ้าง แค่นั้นมันยากสำหรับคุณมากนักรึไงคุณซีวอน แล้วทำไมคุณถึงได้รักยอนแจง่ายนักละ
ทำไม...
ใจอยากเอ่ยถาม แต่ริมฝีปากถูกกดทับด้วยความเสียใจ
“อ๊ะ!!” ฮยอกแจกระตุกกายเล็กน้อย เมื่อแก่นกายที่ยังไม่หลุดออกทำท่าจะตื่นตัวอีกครั้ง ฮยอกแจค่อย ๆหรี่เปลือกตาขึ้นมองคนที่จ้องมายังตัวเองอยู่เช่นกัน
“ค คุณซีวอน” เสียงหวานครางเรียกแผ่วเบา
ทั้งที่อยากจะระงับอารมณ์ตัวเองไว้ แต่ร่างกายอันบอบบางนี้เร่าร้อนและดึงดูดเขาเหลือเกิน
“ทุกอย่างเป็นความผิดของนายนะฮยอกแจ” พูดแค่นั้น ก่อนกระชากร่างที่นอนรวยระรินอยู่ที่พื้นขึ้นมานั่งทั้งที่แก่นกายก็ยังไม่ได้ถูกถอน
“อ๊ะ!!...”
ฮยอกแจร้องเสียงหลง ดวงตาคู่สวยปิดเข้าหากันแน่นแขนเรียวตวัดโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้เป็นหลักยึด ทั้งอึดอัดทั้งเสียวซ่าน
“พอ ผ.. อึก... ผมไม่ไหวแล้วนะ ปล่อยผมไปเถอะ” พูดออกไปทั้ง ๆ ที่กายยังสั่นสะท้าน
ซีวอนโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่นก่อนจะจับสะโพกโยกไหวพากายร้อนสุขสม ฮยอกแจแอ่นอกตอบรับสัมผัส ทั้งที่อยากจะต่อต้าน แต่ร่างกายกับไหวรับทุกสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ แขนแกร่งโอบลำตัวบอบบาง กอดจูบแผ่วเบาผ่านซอกคอขาวนวล ขบเม้มน้อย ๆ สร้างรอยรักครั้งแล้วครั้งเล่า
กินเท่าไหร่ก็กินไม่พอ
“ฉันต้องการนาย ฮยอกแจ” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าอย่างไร้สติ
หัวสมองคนฟังกลวงโบ๋ เมื่อกี้เราได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ...
ต้องการผมงั้นเหรอ...
ผมคงฟังผิดซินะ
หรือที่คุณต้องการ มีเพียงร่างกายที่เหมือนผู้หญิงแต่ไม่ใช่ผู้หญิงอันนี้กันล่ะ
ฮยอกแจหลับตาลงทิ้งหยาดน้ำให้ไหลริน ก่อนจะปล่อยร่างกายให้ไปตามเกมส์ที่ร่างสูงแนะนำ ครั้งแล้วครั้งเล่า
>>>กลับไปอ่านต่อ <<< ฝากเม้นท์กันด้วยนะคะ ^^
สุดท้ายฝืนทนความอยากรู้เอาไว้ไม่ไหว ซองมินหันหลังกลับไปถามอีกคน
“คุณคยูฮยอน คุณใช้...”
ถามยังไม่ทันจบประโยค ดวงตากลมโตสะดุดเข้ากับแผงอกแกร่งที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า คิ้วเรียวขมวดปมบาง
กระดุมเสื้อมันวิ่งออกจากกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ซองมินจ้องมองสิ่งนั้นนิ่งค้างก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่ก้มต่ำอยู่แล้ว
ร่างสูงจ้องกลับด้วยใบหน้าราบเรียบ ราวกับมีมนต์สะกด ซองมินจ้องมองเรียวปากหยักได้รูปอย่างหลงใหล อยากชิมแฮะ เร็วเท่าความคิด มือเรียวโอบรั้งท้ายทอยแกร่งให้โน้มต่ำลงอีก ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนริมฝีปากตัวเองทาบทับลงบนเรียวปากหยักได้รูปนั้นแผ่วเบา
ปลายลิ้นเล็กตวัดไปรอบริมฝีปากหยักไปมา เป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมถึงได้หอมหวานขนาดนี้นะ กลิ่นหอมจัง หอมเหมือนอะไรนะ
ใช่แล้ว หอมเหมือน...
...วนิลา
ยิ่งชิมยิ่งหวาน...
ซองมินเผลอไผล ยื่นปลายลิ้นดุนดันเข้าไปกวาดควานหาความหวานภายใน
คยูฮยอนกระตุกยิ้มมุมปากบางเบา หึ หมดเวลาสำหรับการชิมแล้ว ซองมิน
ร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่เฉย ๆ เริ่มดันกายชิดอีกคนมากขึ้น ปลายลิ้นร้อนเริ่มตวัดตอบรับ ซ้ำยังโหมแรงกดจูบหนักหน่วงจนมือเรียวที่รั้งท้ายทอยร่างสูงอยู่ ต้องแปรเปลี่ยนมาเป็นค้ำยันกายตัวเองไว้ที่โต๊ะแทน ปลายลิ้นร้อนขยับป้อนน้ำหวานให้กับกระต่ายช่างหิว ในขณะที่สองมือทำหน้าปลดเปลื้องกระดุมเสื้อออกจากกายอวบ
ยิ่งจูบสองเสียงลมหายใจยิ่งขาดห้วงหอบถี่ สองมือที่ปลดเปลื้องกระดุมเลื่อนมาโอบรั้งเอวอวบให้แนบชิด ก่อนจะค่อย ๆ ดันกายนั้นให้ถอยร่นไปยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกลในสภาพที่ริมฝีปากยังคงแนบแน่น
เพลิงรักแห่งความหิวกระหายปะทุเกินกว่าจะหยุดยั้ง สองร่างต่างกลืนกินกันและกัน โดยมีน้ำเสียงครางหวานบรรเลงควบคู่ไปกับน้ำเสียงทุ้มแหบพร่า
อาหารมือนี้คงต้องใช้ระยะเวลาในการกินนานอยู่
>>>กลับไปอ่านต่อ <<<
v
v
v
v
v
NC ฉากที่ 2
”ปล่อยนะนี่คุณจะทำอะไร” โวยวายทันทีที่ถูกทิ้งลงบนโซฟาตัวนุ่มอย่างไม่ปรานี
“ฉันบอกแล้วไง ถ้าต้องการมากนักเดี๋ยวฉันตอบสนองให้จะได้ไม่ต้องไปเดือดร้อนคนอื่น” คร่อมทับร่างบอบบางเอาไว้ภายใต้เรือนกายใหญ่โตของตนเอง
”ค คุณซีวอน” เสียงหวานครางชื่ออย่างตกตะลึง
”ไม่นะ ปล่อย” มือเรียวพยายามผลักอกแกร่งออกห่าง ยิ่งดิ้นแรงโถมทับยิ่งมากขึ้น
“ปล่อย ! ปล่อ...อื้อ..” เสียงหวานขาดหายไปกับริมฝีปากร้อนที่กดทับลงมา ปลายลิ้นร้อนดุนดันกวาดลึกเข้าไปในซอกของอณูเนื้อฟัน ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักมือเรียวพยายามผลักดันอกแกร่งออกห่าง แต่เรี่ยวแรงที่มีกลับค่อย ๆ หมดลงเรื่อย ๆ มือที่ผลักอกแกร่งรุนแรงเริ่มเปลี่ยนเป็นดันน้อย ๆ ก่อนจะกอบกุมสาบเสื้อเอาไว้แน่นตอบรับสัมผัสเสียวซ่าน ที่วิ่งผ่านกายช่วงล่าง เสียงอู้อี้ร้องห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางน้อย ๆ ผ่านลำคอ
ซีวอนกรีดไล้ปลายนิ้วไปตามแผ่นหลังบอบบาง กระตุ้นเร้าร่างที่อยู่ภายใต้อ้อม แขนให้สั่นสะท้าน ยิ่งจูบยิ่งถลำลึก จูบรุนแรงเมื่อกี้ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ก่อนจะโหมหนักขึ้นตามจังหวะของอารมณ์ ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้า ๆ จ้องมองดวงตาปรือหวานอย่างหลงใหล เพียงแค่มองร่างกายกลับร้อนขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“นายนี่มัน” ร่างสูงครางเสียงแหบต่ำ ก่อนจะก้มลงกดจูบเรียวปากหวานฉ่ำเลื่อนไล้มายังซอกคอขาวนวล ขบเม้มเบา ๆ ทิ้งรอยรักเอาไว้ให้เห็นบาง ๆ นายทำรอยเพื่ออะไร หรือเพื่อป้องกันอะไร ร่างสูงยังหาคำตอบให้กับตนเองไม่ได้ มือหนาค่อย ๆ บรรจงแกะกระดุมออกทีละเม็ด เผยโชว์เรือนร่างขาวกระจ่างภายใต้แสงแดดยามเย็น
กางเกงตัวน้อยถูกดึงให้หลุดออกจากกายอย่างง่ายดาย เปิดโชว์เรือนร่างสวยกระจ่าง จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปแตะปลายลิ้นชิมรส
หวาน หวานไปทั้งกาย ริมฝีปากร้อนทาบทับไปทั่วนวลเนื้อขาวผ่อง ร่างบางสั่นสะท้าน หอบหายใจกระเซ้าชวนสติกระเจิง
ซีวอนยังกายตัวเองขึ้นก่อนจะถอดเสื้อสูทและเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาเรียวหวานปรือขึ้นมามองน้อย ๆ ก่อนจะปิดลงแน่นเมื่อมองเห็นแผงอกที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า นี่เราฝันอีกแล้วหรอ ฮยอกแจกัดฟันอาศัยช่วงจังหวะที่อีกคนกำลังสลัดอาภรณ์ชิ้นล่างออกจากกาย ลุกขึ้นเตรียมจะหนี แต่มือแกร่งกลับคว้าข้อเท้าเอาไว้ก่อนกระชากให้ลงมานอนคว่ำภายใต้กายแกร่ง ของตัวเองอีกครั้ง
“ปล่อย คุณซีวอน”
เรียวปากหยักกดจูบลงบนท้ายทอยขาวนวลเบา ๆ ร่างที่พยายามดิ้นรนสั่นสะท้านทรุดกายลงไปกองกับพื้นโซฟาดังเดิม ร่างสูงค่อย ๆ ถอนแก่นกายร้อนออกมาจากกางเกงขายาวตัวดำสนิท มือหนาจับเรียวขาเล็กแยกออกจากกัน นำพากายแกร่งของตัวเองค่อย ๆ สอดแทรกเข้าลึก ฮยอกแจกลั้นลมหายใจตัวเองไว้ เจ็บจนต้องมุดหน้าเข้ากับโซฟา
หยาดน้ำสีใสไหลลงมาประดับใบหน้าดังเช่นเคย
ทำไมคุณต้องใจร้ายกับผมแบบนี้นะคุณซีวอน ฮยอกแจอยากจะขยับกายหนี แต่ยิ่งทำอย่างนั้นความเจ็บยิ่งทวีคูณ สุดท้ายต้องพยายามผ่อนคลายร่างกายและปล่อยให้กายร้อนสอดแทรกได้โดยง่าย
มือหนาจับร่างบางให้พลิกมาเผชิญหน้ากับตัวเอง เจ็บจนอยากจะร้องออกมาดัง ๆ แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่ขบกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ปลดปล่อยเพียงหยาดน้ำออกมาประดับใบหน้าสวยหวานเท่านั้น ร่างสูงดึงดันขยับแก่นกายแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“อึก...อืออ” ยิ่งสะกัดกั้นเสียงหวานยิ่งหลุดรอด ฮยอกแจกัดริมฝีปากตัวเองไว้ ร่างสูงจับสะโพกเล็กให้ตอบรับสัมผัสร้อนแต่ละจังหวะของตัวเอง
“ฮยอกแจ” เสียงแหบพร่าครางแผ่วผ่านลำคอ ดวงตาเรียวค่อย ๆ ปรือขึ้นมองทั้งน้ำตา
เมื่อกี้ได้ยินร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อตัวเองรึเปล่านะ...
หรือว่าเอ่ยเรียกยอนแจกันแน่
เมื่อเกินจะทานทนไหว ริมฝีปากเรียวบางเผยออ้า ปลดปล่อยเส้นเสียงที่น่าอับอายหลุดรอดออกมาให้ได้ยิน แค่บางเบาก็ทำเอาสติร่างสูงกระเจิงแล้ว มาคราวนี้ร่างบางตรงหน้ากลับยิ่งทำให้สัตว์ร้ายในกาย โหมกระหน่ำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
“ฮยอกแจนายนี่มัน” เสียงแหบกดต่ำอดกลั้น มือหนาจับเอวบางแน่นขึ้น โหมกายรุนแรงปลดปล่อยธารน้ำ ตามติดมาด้วยร่างน้อยภายใต้กายแกร่งของตัวเอง
ร่างบางกระตุกกายหายใจหอบถี่ ริมฝีปากเรียวบางอ้าค้าง กอบโกยเก็บเกี่ยวอากาศที่มีเข้าปอดให้มากที่สุด
ฝัน...
ฝันอีกแล้ว...
ฮยอกแจค่อย ๆ หลับตาลงแน่น ไม่อยากลืมตาตื่น ไม่อยากพบเจอร่างสูงอีกต่อไป
'ถูกกอดเพราะเกลียด'
คำนี้ตอกย้ำอยู่ในความทรงจำไม่อาจลืมเลือน ฮยอกแจนอนนิ่งหอบหายใจถี่ อยากพากายออกห่างร่างสูง แต่เรี่ยวแรงถูกดึงให้หายไป
ผมแค่อยากให้คุณรักผมบ้าง แค่นั้นมันยากสำหรับคุณมากนักรึไงคุณซีวอน แล้วทำไมคุณถึงได้รักยอนแจง่ายนักละ
ทำไม...
ใจอยากเอ่ยถาม แต่ริมฝีปากถูกกดทับด้วยความเสียใจ
“อ๊ะ!!” ฮยอกแจกระตุกกายเล็กน้อย เมื่อแก่นกายที่ยังไม่หลุดออกทำท่าจะตื่นตัวอีกครั้ง ฮยอกแจค่อย ๆหรี่เปลือกตาขึ้นมองคนที่จ้องมายังตัวเองอยู่เช่นกัน
“ค คุณซีวอน” เสียงหวานครางเรียกแผ่วเบา
ทั้งที่อยากจะระงับอารมณ์ตัวเองไว้ แต่ร่างกายอันบอบบางนี้เร่าร้อนและดึงดูดเขาเหลือเกิน
“ทุกอย่างเป็นความผิดของนายนะฮยอกแจ” พูดแค่นั้น ก่อนกระชากร่างที่นอนรวยระรินอยู่ที่พื้นขึ้นมานั่งทั้งที่แก่นกายก็ยังไม่ได้ถูกถอน
“อ๊ะ!!...”
ฮยอกแจร้องเสียงหลง ดวงตาคู่สวยปิดเข้าหากันแน่นแขนเรียวตวัดโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้เป็นหลักยึด ทั้งอึดอัดทั้งเสียวซ่าน
“พอ ผ.. อึก... ผมไม่ไหวแล้วนะ ปล่อยผมไปเถอะ” พูดออกไปทั้ง ๆ ที่กายยังสั่นสะท้าน
ซีวอนโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่นก่อนจะจับสะโพกโยกไหวพากายร้อนสุขสม ฮยอกแจแอ่นอกตอบรับสัมผัส ทั้งที่อยากจะต่อต้าน แต่ร่างกายกับไหวรับทุกสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ แขนแกร่งโอบลำตัวบอบบาง กอดจูบแผ่วเบาผ่านซอกคอขาวนวล ขบเม้มน้อย ๆ สร้างรอยรักครั้งแล้วครั้งเล่า
กินเท่าไหร่ก็กินไม่พอ
“ฉันต้องการนาย ฮยอกแจ” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าอย่างไร้สติ
หัวสมองคนฟังกลวงโบ๋ เมื่อกี้เราได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ...
ต้องการผมงั้นเหรอ...
ผมคงฟังผิดซินะ
หรือที่คุณต้องการ มีเพียงร่างกายที่เหมือนผู้หญิงแต่ไม่ใช่ผู้หญิงอันนี้กันล่ะ
ฮยอกแจหลับตาลงทิ้งหยาดน้ำให้ไหลริน ก่อนจะปล่อยร่างกายให้ไปตามเกมส์ที่ร่างสูงแนะนำ ครั้งแล้วครั้งเล่า
>>>กลับไปอ่านต่อ <<< ฝากเม้นท์กันด้วยนะคะ ^^