Cinderella Boy : 43 [2] :อ่อนโยน [ Wonhyuk]
“อย่าผมขอร้อง” ร้องบอกทั้งน้ำตา
แม้ความเสียวซ่านจะวิ่งไปทั่วร่างก็เถอะ มือหนาจับมือบางขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบา
“ฉันจะอ่อนโยนที่สุด” ปลอบประโลมให้คลายใจ ก่อนเคลื่อนกายสูงใหญ่ของตัวเอง เข้าสู่หว่างขาบอบบางช้า ๆ
“ไม่นะผมเจ็บ ขอร้องล่ะ” พยายามร้องห้ามพร้อมผลักหน้าท้องแกร่งให้เคลื่อนที่ออกไป
“ฉันจะอ่อนโยนที่สุด ฉันสัญญา” ว่าแค่นั้นก่อนดุนดันกายใหญ่เข้าสู่ช่องทางอ่อนนุ่มช้า ๆ ฮยอกแจหลับตาลงแน่น ปลดปล่อยเพียงหยาดน้ำออกมาเคลือบใบหน้าไว้
“ซีวอน คุณมันใจร้ายที่สุด” ร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“อืมม ฉันรู้”
แม้จะรู้แต่ก็ควบคุมไม่ได้ ร่างสูงพยายามกดแทรกแก่นกายเข้าไปให้ช้าและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไล้ไปทั่วแผงอกเพรียวบางให้ร่างน้อยเพลิดเพลิน ค่อย ๆ ดุนดันกระทั่งสุดทาง
มือบางกำอกเสื้อคลุมตัวใหญ่แน่น ดวงตาเรียวรีปิดสนิท ความกลัววิ่งพล่านไปทั่ว ภาพเดิม ๆ ยังคงฉายช้ำ
“อ๊ะ อ๊า ~” เสียงหวานครางออกมาให้ได้ยินเมื่อร่างสูงเริ่มไหวกาย เนื้อร้อนขยับเข้าออกเชื่องช้าหากแต่ล้ำลึก
“เจ็บมากไหม” กระซิบถามคนด้านล่างเบา ๆ ฮยอกแจเปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนถาม พร้อมส่ายหน้าไปมาน้อย ๆ เป็นคำตอบ
คุณอ่อนโยนมาก อ่อนโยนเกินไป อ้อมกอดนี้อ่อนโยนไป
จากเชื่องช้า ร่างสูงค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าออกหนักขึ้นและเร็วขึ้น สองมือหนายกขาบางพาดไว้ที่แขน ใส่จังหวะรักให้ร่างน้อยไหวไปตามแรงส่งของตัวเอง
แม้จะไม่เจ็บ แต่ความอึดอัดและเสียวซ่านนั้นอัดแน่น ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ปากบางอ้าค้างปลดปล่อยน้ำเสียงน่าอายออกมาระรื่นหู สองมือบางกำอกเสื้อคนด้านบนไว้พยุงอารมณ์ตนเอง
ซีวอนเร่งจังหวะให้สะโพกมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเกินขีดจำกัดของร่างกาย ร่างสูงกดแก่นกายลงลึกอีกครั้งพร้อมปลดปล่อยออกมา จนเต็มรักไม่ต่างร่างน้อยที่นอนตัวเกร็งอยู่ด้านล่าง ซี วอนพยายามผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ ก่อนค่อย ๆ ปลดกายตัวเองออก แม้จะอยากจะสานต่อมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ดีสำหรับร่างน้อยนี้สักเท่าไหร่
“ขอบใจนะ นอนเล่นไปก่อนละกัน ฉันจะไปทำกับข้าวมาให้” ก้มลงกดจูบหน้าผากกลมมนแผ่วเบา ก่อนผละตัวเดินกลับเข้าครัวไป
ฮยอกแจดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดแก้มแดง ๆ ของตัวเองไว้
ตาบ้า อยากทำก็ทำ พอทำเสร็จแล้วก็ไป แม้จะว่าอย่างนั้น แต่อ้อมกอดเมื่อกี้ อ่อนโยนมาก อ่อนโยนจนเผลอให้อภัยกับการกระทำเอาแต่ใจราวกับปีศาจนั้นอีกแล้ว
ทำไมนะ ฮยอกแจนายถึงได้อ่อนแอขนาดนี้
>>>กลับไปอ่าน<<
“ฉันจะอ่อนโยนที่สุด” ปลอบประโลมให้คลายใจ ก่อนเคลื่อนกายสูงใหญ่ของตัวเอง เข้าสู่หว่างขาบอบบางช้า ๆ
“ไม่นะผมเจ็บ ขอร้องล่ะ” พยายามร้องห้ามพร้อมผลักหน้าท้องแกร่งให้เคลื่อนที่ออกไป
“ฉันจะอ่อนโยนที่สุด ฉันสัญญา” ว่าแค่นั้นก่อนดุนดันกายใหญ่เข้าสู่ช่องทางอ่อนนุ่มช้า ๆ ฮยอกแจหลับตาลงแน่น ปลดปล่อยเพียงหยาดน้ำออกมาเคลือบใบหน้าไว้
“ซีวอน คุณมันใจร้ายที่สุด” ร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“อืมม ฉันรู้”
แม้จะรู้แต่ก็ควบคุมไม่ได้ ร่างสูงพยายามกดแทรกแก่นกายเข้าไปให้ช้าและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไล้ไปทั่วแผงอกเพรียวบางให้ร่างน้อยเพลิดเพลิน ค่อย ๆ ดุนดันกระทั่งสุดทาง
มือบางกำอกเสื้อคลุมตัวใหญ่แน่น ดวงตาเรียวรีปิดสนิท ความกลัววิ่งพล่านไปทั่ว ภาพเดิม ๆ ยังคงฉายช้ำ
“อ๊ะ อ๊า ~” เสียงหวานครางออกมาให้ได้ยินเมื่อร่างสูงเริ่มไหวกาย เนื้อร้อนขยับเข้าออกเชื่องช้าหากแต่ล้ำลึก
“เจ็บมากไหม” กระซิบถามคนด้านล่างเบา ๆ ฮยอกแจเปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนถาม พร้อมส่ายหน้าไปมาน้อย ๆ เป็นคำตอบ
คุณอ่อนโยนมาก อ่อนโยนเกินไป อ้อมกอดนี้อ่อนโยนไป
จากเชื่องช้า ร่างสูงค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าออกหนักขึ้นและเร็วขึ้น สองมือหนายกขาบางพาดไว้ที่แขน ใส่จังหวะรักให้ร่างน้อยไหวไปตามแรงส่งของตัวเอง
แม้จะไม่เจ็บ แต่ความอึดอัดและเสียวซ่านนั้นอัดแน่น ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ปากบางอ้าค้างปลดปล่อยน้ำเสียงน่าอายออกมาระรื่นหู สองมือบางกำอกเสื้อคนด้านบนไว้พยุงอารมณ์ตนเอง
ซีวอนเร่งจังหวะให้สะโพกมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเกินขีดจำกัดของร่างกาย ร่างสูงกดแก่นกายลงลึกอีกครั้งพร้อมปลดปล่อยออกมา จนเต็มรักไม่ต่างร่างน้อยที่นอนตัวเกร็งอยู่ด้านล่าง ซี วอนพยายามผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ ก่อนค่อย ๆ ปลดกายตัวเองออก แม้จะอยากจะสานต่อมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ดีสำหรับร่างน้อยนี้สักเท่าไหร่
“ขอบใจนะ นอนเล่นไปก่อนละกัน ฉันจะไปทำกับข้าวมาให้” ก้มลงกดจูบหน้าผากกลมมนแผ่วเบา ก่อนผละตัวเดินกลับเข้าครัวไป
ฮยอกแจดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดแก้มแดง ๆ ของตัวเองไว้
ตาบ้า อยากทำก็ทำ พอทำเสร็จแล้วก็ไป แม้จะว่าอย่างนั้น แต่อ้อมกอดเมื่อกี้ อ่อนโยนมาก อ่อนโยนจนเผลอให้อภัยกับการกระทำเอาแต่ใจราวกับปีศาจนั้นอีกแล้ว
ทำไมนะ ฮยอกแจนายถึงได้อ่อนแอขนาดนี้
>>>กลับไปอ่าน<<