Cinderella Boy :40 :: หึงหรือหวง & มารยา
ความเจ็บภายนอกมีไม่ถึงครึ่งของความปวดร้าวจากภายใน
มือหนาคว้าจับสองขาเรียวแยกออกจากกัน ก่อนกดแทรกแก่นกายร้อนเข้าไปอย่างไร้ความปรานี
“ไม่นะ!! ปล่อย!!” ร้องบอกทั้งน้ำตา เจ็บร้าวไปทั่วทั้งสะโพก ร่างสูงไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย กลับกระแทกเนื้อร้อนเข้าออกแรง ๆ
“ชอบนักไม่ใช่รึไง” ว่าแค่นั้นก่อนโหมเพลิงอารมณ์ใส่ไม่ยั้ง กายเล็กโยกไหวไร้จังหวะตามกายใหญ่ที่กระทั้นลงมาหนักหน่วง สองดวงตาปลดปล่อยหยาดน้ำให้ไหลรินราวกับทำนบถูกทำลาย
สองมือบางที่ยังมีแรงกระหน่ำทุบเข้าที่ต้นแขนแกร่ง แผงอกกว้างหรือแม้แต่ต้นขาของคนตัวสูง แต่แรงแค่นั้น ไม่ได้สะเทือนส่วนใดของอีกคนแม้แต่น้อย หนำซ้ำยิ่งทุบ เรี่ยวแรงยิ่งอ่อนล้าลงเรื่อย ๆ ซีวอนจับสองขาบางแยกออกจากกันมากขึ้น เพิ่มจังหวะเข้าไปอีก
“ไม่!!!!!!!!” ฮยอกแจกรีดร้องสุดเสียง
“ไม่พอรึไง” ขยับกายท่อนล่างสร้างความเจ็บปวดยังไม่พอ ใบหน้าคมยังซุกไปทั่วลำคอเรียวระหง ลงไปถึงแผ่นอกขาวบางแรง ๆ บดขยี้ ขบเม้มกัดกร่อนจนร่างน้อยสั่นไหวไปทั้งตัว
“อย่า~ พอแล้ว~” พยายาม ใช้แรงเท่าที่มี ดันอกกว้างอีกคนออกไป แต่ร่างสูงตอบสนองด้วยการจับสองแขนบางตรึงไว้กับพื้น ยกสะโพกโหมกายใส่จังหวะลงแรงยิ่งกว่าเดิม
ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ผ่อนลมหายใจแห่งความความเจ็บปวดเข้าออกไร้จังหวะ เจ็บจนไร้คำพูดหรือไร้แรงในการต่อสู้ ร่างสูงปลดปล่อยเพลิงอารมณ์ที่กลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำขาวขุ่นไม่ต่างกับคนที่ กำลังเจ็บร้าวอยู่ด้านล่าง
ฮยอกแจหอบหายใจรวยระริน ทั้งที่คิดว่ามันจะจบ แต่มือหนากลับลากร่างบางอ่อนแรงขึ้นไปยืนค้ำกำแพงไว้ พร้อมกดแทรกแก่นกายร้อนเข้าไปอีกรอบ ฮยอกแจกำมือแน่น เจ็บจนน้ำตาร่วงเผาะ กัดฟันแน่นไม่ยอมให้เสียงใด ๆ หลุดรอดออกมา
“อ๊ะอ้า~” หากแต่แรงโหมและแรงกดหนักที่มันมากขึ้นเรื่อย ๆ เป็นตัวปลดปล่อยร่างบางออกจากความอดทน ซีวอนระรัวกายสาดใส่ความโกรธที่พวยพุ่งเข้ามาสุดแรง แม้จะปลดปล่อยไปแล้วมากมายขนาดไหน แต่แรงโกรธก็เป็นตัวกระตุ้นให้สิงห์ร้ายผงาดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า และพร้อมที่จะขย้ำเหยื่อของตัวเองให้ตายลงกับมือ
ซีวอนผ่อนลมหายใจปลดปล่อยพลังทั้งหมด สะบัดกายใส่ร่างบางแม้อีกคนจะถูกดันจนติดกำแพงไปแล้วก็ตาม เสียงร้องของความเจ็บปวดไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของคนที่กำลังโกรธอยู่แม้ แต่น้อย
เขาต้องเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ครอบครองร่างน้อยนี้
“อ้า ~” สิ้นเสียงสุดท้าย ฮยอกแจพยายามอดทนให้ถึงที่สุด แต่ความอดทนมันก็มีขีดจำกัด ร่างสูงโหมแรงไม่หยุด เจ็บร้าวไปทั่วทั้งสะโพก กายและใจ สติที่มีอยู่ค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ กระทั่งดับสิ้นลง ซีวอนระรัวกายปลดปล่อยครั้งสุดท้าย ก่อนหยุดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
ร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนทรุดฮวบ และก่อนที่ร่างนั้นจะตกถึงพื้น แขนใหญ่รีบเกี่ยวเอวบางเอาไว้ก่อน ร่างน้อยสลบไสลไร้สติอยู่ในอ้อมแขนของตน
“ฮยอกแจ~” ครางเรียกอีกคนเสียงแผ่ว ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าเคลือบน้ำด้วยความรู้สึกผิด แขนแกร่งโอบรัดร่างบางแน่นขึ้น
“ฉันขอโทษ"
>>กลับไปอ่านต่อ<<
“ไม่นะ!! ปล่อย!!” ร้องบอกทั้งน้ำตา เจ็บร้าวไปทั่วทั้งสะโพก ร่างสูงไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย กลับกระแทกเนื้อร้อนเข้าออกแรง ๆ
“ชอบนักไม่ใช่รึไง” ว่าแค่นั้นก่อนโหมเพลิงอารมณ์ใส่ไม่ยั้ง กายเล็กโยกไหวไร้จังหวะตามกายใหญ่ที่กระทั้นลงมาหนักหน่วง สองดวงตาปลดปล่อยหยาดน้ำให้ไหลรินราวกับทำนบถูกทำลาย
สองมือบางที่ยังมีแรงกระหน่ำทุบเข้าที่ต้นแขนแกร่ง แผงอกกว้างหรือแม้แต่ต้นขาของคนตัวสูง แต่แรงแค่นั้น ไม่ได้สะเทือนส่วนใดของอีกคนแม้แต่น้อย หนำซ้ำยิ่งทุบ เรี่ยวแรงยิ่งอ่อนล้าลงเรื่อย ๆ ซีวอนจับสองขาบางแยกออกจากกันมากขึ้น เพิ่มจังหวะเข้าไปอีก
“ไม่!!!!!!!!” ฮยอกแจกรีดร้องสุดเสียง
“ไม่พอรึไง” ขยับกายท่อนล่างสร้างความเจ็บปวดยังไม่พอ ใบหน้าคมยังซุกไปทั่วลำคอเรียวระหง ลงไปถึงแผ่นอกขาวบางแรง ๆ บดขยี้ ขบเม้มกัดกร่อนจนร่างน้อยสั่นไหวไปทั้งตัว
“อย่า~ พอแล้ว~” พยายาม ใช้แรงเท่าที่มี ดันอกกว้างอีกคนออกไป แต่ร่างสูงตอบสนองด้วยการจับสองแขนบางตรึงไว้กับพื้น ยกสะโพกโหมกายใส่จังหวะลงแรงยิ่งกว่าเดิม
ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ผ่อนลมหายใจแห่งความความเจ็บปวดเข้าออกไร้จังหวะ เจ็บจนไร้คำพูดหรือไร้แรงในการต่อสู้ ร่างสูงปลดปล่อยเพลิงอารมณ์ที่กลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำขาวขุ่นไม่ต่างกับคนที่ กำลังเจ็บร้าวอยู่ด้านล่าง
ฮยอกแจหอบหายใจรวยระริน ทั้งที่คิดว่ามันจะจบ แต่มือหนากลับลากร่างบางอ่อนแรงขึ้นไปยืนค้ำกำแพงไว้ พร้อมกดแทรกแก่นกายร้อนเข้าไปอีกรอบ ฮยอกแจกำมือแน่น เจ็บจนน้ำตาร่วงเผาะ กัดฟันแน่นไม่ยอมให้เสียงใด ๆ หลุดรอดออกมา
“อ๊ะอ้า~” หากแต่แรงโหมและแรงกดหนักที่มันมากขึ้นเรื่อย ๆ เป็นตัวปลดปล่อยร่างบางออกจากความอดทน ซีวอนระรัวกายสาดใส่ความโกรธที่พวยพุ่งเข้ามาสุดแรง แม้จะปลดปล่อยไปแล้วมากมายขนาดไหน แต่แรงโกรธก็เป็นตัวกระตุ้นให้สิงห์ร้ายผงาดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า และพร้อมที่จะขย้ำเหยื่อของตัวเองให้ตายลงกับมือ
ซีวอนผ่อนลมหายใจปลดปล่อยพลังทั้งหมด สะบัดกายใส่ร่างบางแม้อีกคนจะถูกดันจนติดกำแพงไปแล้วก็ตาม เสียงร้องของความเจ็บปวดไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของคนที่กำลังโกรธอยู่แม้ แต่น้อย
เขาต้องเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ครอบครองร่างน้อยนี้
“อ้า ~” สิ้นเสียงสุดท้าย ฮยอกแจพยายามอดทนให้ถึงที่สุด แต่ความอดทนมันก็มีขีดจำกัด ร่างสูงโหมแรงไม่หยุด เจ็บร้าวไปทั่วทั้งสะโพก กายและใจ สติที่มีอยู่ค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ กระทั่งดับสิ้นลง ซีวอนระรัวกายปลดปล่อยครั้งสุดท้าย ก่อนหยุดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
ร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนทรุดฮวบ และก่อนที่ร่างนั้นจะตกถึงพื้น แขนใหญ่รีบเกี่ยวเอวบางเอาไว้ก่อน ร่างน้อยสลบไสลไร้สติอยู่ในอ้อมแขนของตน
“ฮยอกแจ~” ครางเรียกอีกคนเสียงแผ่ว ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าเคลือบน้ำด้วยความรู้สึกผิด แขนแกร่งโอบรัดร่างบางแน่นขึ้น
“ฉันขอโทษ"
>>กลับไปอ่านต่อ<<