Cinderella Boy: 38 : สั่งใจไม่ให้รัก & กระต่ายละเมอ
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
TH
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:ตารางปกติ;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
mso-bidi-font-size:14.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS Mincho";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Cordia New";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
ฉากที่ 1 [วอนฮยอก]
ซีวอนก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง กวาดมองเรือนร่างของคนที่หลับสนิทอยู่บนผืนผ้าสีขาวบริสุทธิ์ แผงขนตางอนงามทาบลงแนบสนิทกับผิวแก้มเนียนใส ลมหายใจพากันเข้าออกสม่ำเสมอ พวงแก้มขาวนวลแลดูระเรื่อน้อย ๆ เพราะพิษไข้ ความร้อนจากภายในกลั่นหยาดน้ำออกมาเคลือบตามแนวขมับ
ซีวอนโน้มตัวค้ำแขนข้างหนึ่งไว้ข้างคนหลับ ใช้หลังมืออีกข้างปาดเช็ดหยาดเหงื่อออกให้เบา ๆ ไล่ลงมาถึงลำคอเรียวระหง คนหลับสนิทแหงนหน้าขึ้นน้อย ๆ เพื่อให้มือนั้นกวาดเช็ดหยาดเหงื่อได้ง่ายขึ้น กลีบปากอิ่มแดง เผยอออกเล็กน้อยแลดูเย้ายวนจนอดไม่ได้ที่จะไล้ปลายนิ้วลากผ่าน ความอุ่นนุ่มที่สัมผัสทำเอาต้องกดปลายนิ้วเบา ๆ นวดคลึงไปมา แรงบดเบียดกระตุ้นกลีบปากอิ่มบางเผยออ้ายิ่งกว่าเดิม
ใบหน้าคมก้มต่ำขับไล่มือตัวเองออกแทนที่ด้วยเรียวปากหยักหล่อแผ่วเบา ก่อนจะโหมหนักขึ้นตามแรงปรารถนาภายใน
สัมผัสอันคุ้นเคยกระตุ้นเปลือกตาบางที่ปิดสนิทให้ค่อย ๆ เปิดออกจากกันช้า ๆ มาจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังโหมจูบตัวเองอยู่ ความฝันหรือว่าความจริง
ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาสบตาเพียงนิดก่อนก้มลงไปกดจูบต่อ แม้จะงุนงงกับสิ่งทีเกิดขึ้นแต่ฮยอกแจก็เลือกที่จะปิดเปลือกตาลงตอบรับ สัมผัส รสจูบอันหนักหน่วงทำเอาร่างบางเริ่มบิดน้อย ๆ แลดูเย้ายวน ซีวอนผละริมฝีปากออกช้า ๆ อย่างเสียดาย ดวงตาเรียวสวยค่อย ๆ สะลึมสะลือเปิดขึ้นมามอง
“รู้สึก ยังไง"
ฮยอกแจนอนนิ่งจ้องกลับคนถาม จะให้ผมตอบว่าไง รู้สึกแย่กับอาการรุม ๆ ตอนนี้ หรือว่ารู้สึกดีกับรสจูบเมื่อกี้ เปลือกตาขาวนวลหลุบลงหลบหนีดวงตาสีนิลทรงเสน่ห์ ฮยอกแจค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ผมไม่เป็นไรแล้ว" หันไปมองนาฬิกาข้างฝา "ขอตัวกลับก่อนล่ะ"
“ฉัน จะไปส่ง”
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมอง อยากปฏิเสธอยู่หรอก แต่ความเหนื่อยอ่อนที่มีอยู่ตอนนี้ทำเอาต้องพยักหน้าตอบรับ ให้ส่งแค่หน้าปากซอยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เมื่อคืนนอนน้อย กว่าจะถ่ายแบบเสร็จก็เกือบตีสอง ถ้างานไม่เร่งไม่มีทางที่พี่โซร่าจะให้อยู่ดึกแบบนั้นแน่
ฮยอกแจลุกขึ้นยืนในสภาพโงนเงน แต่ก็พอจะทรงตัวเดินนำหน้าไปก่อนได้ วันนี้ไม่มีการบ้าน เก็บอุปกรณ์การเรียนไว้ในล็อกเกอร์หมดเลย ฮยอกแจเดินตรงไปที่รถโดยมีร่างสูงเดินขนาบแผ่นหลังเคลือบแฝงความห่วงใยเอา ไว้บาง ๆ
ซีวอนเดินไปเปิดประตูรถให้ร่างบางอ่อนแรงนั่ง โน้มตัวเข้าไปดึงเข็มขัดมาคาดให้ ปิดประตูลงและเดินอ้อมไปยังที่นั่งของตัวเอง สตาร์ทเครื่องขับเคลื่อนพาสองกายไปนอกโรงเรียน
“ฮยอกแจบ้านนายไปทางไหน” ไร้เสียงตอบรับกลับมา ซีวอนหันไปมอง ร่างบางนั่งคอพับหลับสนิทไปแล้ว
“ฮยอกแจ” ไร้เสียงตอบรับดังเดิม ซีวอนหมุนพวงมาลัยไปจอดไว้ข้างทาง เอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากกลมมนเบา ๆ เรียวคิ้วเข้มขมวดหนัก ตัวร้อนน่าดู ชั่งใจสักครู่ก่อนหันไปจับพวงมาลัยใส่เกียร์เปลี่ยนเป้าหมายที่จะไปส่งเป็น พาร่างบางกลับคอนโดของตัวเองแทน
ซีวอนโอบอุ้มร่างบางมาวางไว้บนเตียงอย่างเบามือ ลุกออกจากเตียงเดินหายเข้าไปในครัว หยิบยาลดไข้มาถือไว้พร้อมน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว เดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างคนหลับ หยิบยาและน้ำมาใส่ปาก ค่อย ๆ ช้อนอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน ก้มลงประสานสองริมฝีปากเข้าไว้ด้วยกัน ใช้ปลายลิ้นเปิดแยกกลีบปากอิ่มบางคนหลับเคลื่อนที่ส่งผ่านเม็ดยาเข้าไปภายใน
เมื่อมั่นใจว่ายาเข้าไปหมดแล้ว ถึงได้ผละออกมากวาดเช็ดหยาดน้ำที่ไหลเลอะรอบริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ ร่างบางยังคงหลับสนิททิ้งลมหายใจให้เข้าออกสม่ำเสมอ ซีวอนค่อย ๆ วางกายบอบบางลงบนผืนที่นอนดังเดิม ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หยิบอ่างใบย่อมที่ใส่น้ำจนเกือบเต็มพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กอีกหนึ่ง เดินกลับมาที่เตียง
สองมือหนาบรรจงคลี่ปลดกระดุมออกจากกายบางช้า ๆ เผยให้เห็นแผงอกขาวนวลที่ตนเคยฝากรอยเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ร่องรอยจางหายไปหมดแล้ว หลงเหลือไว้เพียงผิวเนื้อขาวผ่องบวกชมพูระเรื่อเพราะฤทธิ์ไข้ ดวงตาคมสำรวจไปทั่วขณะปลดเปลื้องกางเกงตัวน้อยออกจากกายบาง ลำตัวผอมเพรียว ผิวเนื้อขาวนวล ยอดอกสีหวาน ซีวอนหลับตาลงระงับอารมณ์ดิบตัวเอง มือหนาหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวบิดหมาด ๆ ซับลงบนผิวหน้าแผ่วเบา
ร่างบางเอียงคอน้อย ๆ ตอบรับความเย็นจากผืนผ้าสีขาว ยอดอกแข็งตัวต้านกระแสเย็นฉ่ำของผ้าเช็ดตัว จนคนมองต้องเบือนหน้าหนีหลบภาพยวนตาอันนั้น
ซีวอนลุกไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางมาสวมใส่ให้เรือนร่างเปลือยเปล่า ติดกระดุมจากล่างขึ้นบน หากแต่ปลายนิ้วที่สัมผัสเข้ากับผิวเนื้อหน้าท้องแบนราบ ทำเอาร่างสูงเผลอตัวลูบไล้มันมากขึ้น คนที่นอนอยู่เริ่มไหวกายตอบรับพร้อมส่งเสียงครางน้อย ๆ ฟังดูเย้ายวน
มือหนาไล้ปลายนิ้วสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งไปหยุดอยู่ยังยอดอกสีหวาน สะกิดเบา ๆ จนแผ่นอกขาวบางแอ่นขึ้นตอบรับ ปลุกสิงห์ร้ายภายในให้ตื่นตัว คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเคลื่อนที่มานั่งคร่อมร่างบางไว้ สองมือหนาลงใต้เรือนเอวบอบบางยกขึ้นเบา ๆ มากดจูบหน้าท้องแบนราบ เสียงหวานยิ่งครางหนักกว่าเดิมแม้ดวงตาจะปิดสนิท
จากหน้าท้องแบนราบ ริมฝีปากร้อนค่อย ๆ เลาะเล็มไปหายอดอกสีหวานตวัดปลายลิ้นไปมาเรียกเสียงครางหวานสะท้านอารมณ์
ซีวอนยืดตัวขึ้นมาถอดเนกไทโยนไว้ปลายเตียง คลี่ถอดเข็มขัดเลื่อนซิบลงปลดปล่อยสิงห์ร้ายที่พร้อมใช้งานเต็มที่ มือหนาจับแยกสองขาบางออกจากกัน ค่อย ๆ กดแทรกแก่นกายร้อนเข้าไปภายใน ความอึดอัดและความจุดเจ็บปลุกคนหลับให้ปรือสายตาขึ้นมามอง ก่อนปิดลงอีกครั้งเมื่อช่องทางรักถูกดุนดันจนเต็ม ฮยอกแจลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นอยู่คือความฝันหรือความจริง
ใบหน้าหวานเชิดน้อย ๆ เมื่อสะโพกใหญ่เริ่มใส่จังหวะเข้าออกเชื่องช้า
“ฮยอกแจ ~“ เสียง ทุ้มครางแผ่วผ่านอากาศมาให้ได้ยิน จากจังหวะที่เชื่องช้าร่างสูงเริ่มใส่จังหวะเร็วขึ้น จนสองมือบางต้องหาหลักยึดเป็นผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา เสียงหวานครางเคล้าไปกับเสียงทุ้มทรงเสน่ห์
ซีวอนจับสองขาบางพาดไว้ที่แขนเพิ่มแรงส่งเข้าไปอีกจนฮยอกแจจำต้องเปลี่ยนจากกำผ้าปูที่นอนข้างตัว มาจับยึดไว้เหนือหัว ลำตัวเล็กโยกไหวขึ้นลงตามจังหวะที่ร่างสูงนำพา มือหนาที่จับขาบางเปลี่ยนมาเป็นค้ำกายตัวเองไว้ที่พื้นเตียง ขยับสะโพกเข้าออกเร็วขึ้น
แรงส่งรุนแรงทำเอาสะโพกกลมลอยเหนืออากาศ มวลสุขสมวิ่งผ่านท้องน้อยมาสู่หัวใจ มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น เสียงหวานครางพร่าด้วยฤทธิ์ไข้ ช่องทางแสนร้อนทำเอาซีวอนแทบหลอมละลาย ความร้อนจากคนป่วยกลั่นหยาดน้ำออกจากใบหน้าคมหยดลงบนเรือนร่างบางเม็ดแล้วเม็ดเล่า
แรงส่งไร้การยึดทำเอาร่างน้อยเคลื่อนที่ขึ้นสูง สองมือบางดันตัวเองไว้รั้งสะโพกเข้าหาแก่นกายใหญ่ที่กำลังใส่จังหวะลงมา เสียงหวานครางตามจังหวะรัก จวบจนร่างสูงนำพาร่างของตัวเองโบยบินไปสู่ปลายทางของแดนสวรรค์
ฮยอกแจนอนหอบหายใจรวยระรินสิ้นแรงหลับใหลไปอีกรอบ
>>จบฉากที่ 1 กลับไปอ่านต่อ<<
ฉากที่ 2 [แทคมิน]
ลมหายใจเริ่มขาดหายเมื่อมืออวบเริ่มเลื่อนไล้ ไปทั่วแผงอกแกร่งของตัวเอง
“อืม~ คุณคยูฮยอน“ เสียงครางเบา ๆ อย่างคนไร้สติทำให้รู้ว่าร่างอวบกำลังละเมอ แทคยอนค่อย ๆ ดันร่างอีกคนออกห่าง หวังพาร่างตัวเองลุกออกจากเตียง
ไปนอนบนโซฟาน่าจะปลอดภัยกว่าเยอะ
ยังไม่ทันได้ลงจากเตียง เสื้อเชิ้ตสำหรับใส่นอนที่ใส่อยู่ถูกรั้งจนร่างทั้งร่างลงไปนอนหงายอยู่ที่ พื้นดังเดิม ซองมินเคลื่อนกายขึ้นมานั่งบนเอวหนาของแทคยอน ใบหน้าสวยหวานค่อย ๆ โน้มต่ำลงมากดจูบคนนอนอยู่ด้านล่างเบา ๆ ดวงตาคมเบิกกว้าง แสงสลัวจากพระจันทร์สะท้อนให้เห็นร่างอวบด้านบนได้ชัดเจน ใจจริงอยากผลักออก แต่รสจูบอันหอมหวานเย้ายวนทำเอามือหนาเปลี่ยนมาเป็นจับเอวอวบแนบเข้าหากาย แกร่งตัวเองแทน
ซองมินเปลี่ยนจากริมฝีปากลากลงมายังซอกคอสีเข้ม งับเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แทคยอนครางน้อย ๆ อย่างพอใจ กายวัยกลัดมันเพิ่งเปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นหนุ่มน้อยสั่นสะท้านไปกับริมฝีปาก อันช่ำชองของอีกคน
“พ พี่ซองมิน อือ~“ ซองมินขบลงเบา ๆ บนยอดอกสีเข้มก่อนนิ่งเงียบไป
“พ พี่ซองมิน“ เอ่ยเรียกเบา ๆ แทคยอนนอนรอเสียงตอบรับ
เงียบ
>>กลับไปอ่านต่อ<<
ฉากที่ 1 [วอนฮยอก]
ซีวอนก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง กวาดมองเรือนร่างของคนที่หลับสนิทอยู่บนผืนผ้าสีขาวบริสุทธิ์ แผงขนตางอนงามทาบลงแนบสนิทกับผิวแก้มเนียนใส ลมหายใจพากันเข้าออกสม่ำเสมอ พวงแก้มขาวนวลแลดูระเรื่อน้อย ๆ เพราะพิษไข้ ความร้อนจากภายในกลั่นหยาดน้ำออกมาเคลือบตามแนวขมับ
ซีวอนโน้มตัวค้ำแขนข้างหนึ่งไว้ข้างคนหลับ ใช้หลังมืออีกข้างปาดเช็ดหยาดเหงื่อออกให้เบา ๆ ไล่ลงมาถึงลำคอเรียวระหง คนหลับสนิทแหงนหน้าขึ้นน้อย ๆ เพื่อให้มือนั้นกวาดเช็ดหยาดเหงื่อได้ง่ายขึ้น กลีบปากอิ่มแดง เผยอออกเล็กน้อยแลดูเย้ายวนจนอดไม่ได้ที่จะไล้ปลายนิ้วลากผ่าน ความอุ่นนุ่มที่สัมผัสทำเอาต้องกดปลายนิ้วเบา ๆ นวดคลึงไปมา แรงบดเบียดกระตุ้นกลีบปากอิ่มบางเผยออ้ายิ่งกว่าเดิม
ใบหน้าคมก้มต่ำขับไล่มือตัวเองออกแทนที่ด้วยเรียวปากหยักหล่อแผ่วเบา ก่อนจะโหมหนักขึ้นตามแรงปรารถนาภายใน
สัมผัสอันคุ้นเคยกระตุ้นเปลือกตาบางที่ปิดสนิทให้ค่อย ๆ เปิดออกจากกันช้า ๆ มาจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังโหมจูบตัวเองอยู่ ความฝันหรือว่าความจริง
ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาสบตาเพียงนิดก่อนก้มลงไปกดจูบต่อ แม้จะงุนงงกับสิ่งทีเกิดขึ้นแต่ฮยอกแจก็เลือกที่จะปิดเปลือกตาลงตอบรับ สัมผัส รสจูบอันหนักหน่วงทำเอาร่างบางเริ่มบิดน้อย ๆ แลดูเย้ายวน ซีวอนผละริมฝีปากออกช้า ๆ อย่างเสียดาย ดวงตาเรียวสวยค่อย ๆ สะลึมสะลือเปิดขึ้นมามอง
“รู้สึก ยังไง"
ฮยอกแจนอนนิ่งจ้องกลับคนถาม จะให้ผมตอบว่าไง รู้สึกแย่กับอาการรุม ๆ ตอนนี้ หรือว่ารู้สึกดีกับรสจูบเมื่อกี้ เปลือกตาขาวนวลหลุบลงหลบหนีดวงตาสีนิลทรงเสน่ห์ ฮยอกแจค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ผมไม่เป็นไรแล้ว" หันไปมองนาฬิกาข้างฝา "ขอตัวกลับก่อนล่ะ"
“ฉัน จะไปส่ง”
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมอง อยากปฏิเสธอยู่หรอก แต่ความเหนื่อยอ่อนที่มีอยู่ตอนนี้ทำเอาต้องพยักหน้าตอบรับ ให้ส่งแค่หน้าปากซอยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เมื่อคืนนอนน้อย กว่าจะถ่ายแบบเสร็จก็เกือบตีสอง ถ้างานไม่เร่งไม่มีทางที่พี่โซร่าจะให้อยู่ดึกแบบนั้นแน่
ฮยอกแจลุกขึ้นยืนในสภาพโงนเงน แต่ก็พอจะทรงตัวเดินนำหน้าไปก่อนได้ วันนี้ไม่มีการบ้าน เก็บอุปกรณ์การเรียนไว้ในล็อกเกอร์หมดเลย ฮยอกแจเดินตรงไปที่รถโดยมีร่างสูงเดินขนาบแผ่นหลังเคลือบแฝงความห่วงใยเอา ไว้บาง ๆ
ซีวอนเดินไปเปิดประตูรถให้ร่างบางอ่อนแรงนั่ง โน้มตัวเข้าไปดึงเข็มขัดมาคาดให้ ปิดประตูลงและเดินอ้อมไปยังที่นั่งของตัวเอง สตาร์ทเครื่องขับเคลื่อนพาสองกายไปนอกโรงเรียน
“ฮยอกแจบ้านนายไปทางไหน” ไร้เสียงตอบรับกลับมา ซีวอนหันไปมอง ร่างบางนั่งคอพับหลับสนิทไปแล้ว
“ฮยอกแจ” ไร้เสียงตอบรับดังเดิม ซีวอนหมุนพวงมาลัยไปจอดไว้ข้างทาง เอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากกลมมนเบา ๆ เรียวคิ้วเข้มขมวดหนัก ตัวร้อนน่าดู ชั่งใจสักครู่ก่อนหันไปจับพวงมาลัยใส่เกียร์เปลี่ยนเป้าหมายที่จะไปส่งเป็น พาร่างบางกลับคอนโดของตัวเองแทน
ซีวอนโอบอุ้มร่างบางมาวางไว้บนเตียงอย่างเบามือ ลุกออกจากเตียงเดินหายเข้าไปในครัว หยิบยาลดไข้มาถือไว้พร้อมน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว เดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างคนหลับ หยิบยาและน้ำมาใส่ปาก ค่อย ๆ ช้อนอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน ก้มลงประสานสองริมฝีปากเข้าไว้ด้วยกัน ใช้ปลายลิ้นเปิดแยกกลีบปากอิ่มบางคนหลับเคลื่อนที่ส่งผ่านเม็ดยาเข้าไปภายใน
เมื่อมั่นใจว่ายาเข้าไปหมดแล้ว ถึงได้ผละออกมากวาดเช็ดหยาดน้ำที่ไหลเลอะรอบริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ ร่างบางยังคงหลับสนิททิ้งลมหายใจให้เข้าออกสม่ำเสมอ ซีวอนค่อย ๆ วางกายบอบบางลงบนผืนที่นอนดังเดิม ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หยิบอ่างใบย่อมที่ใส่น้ำจนเกือบเต็มพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กอีกหนึ่ง เดินกลับมาที่เตียง
สองมือหนาบรรจงคลี่ปลดกระดุมออกจากกายบางช้า ๆ เผยให้เห็นแผงอกขาวนวลที่ตนเคยฝากรอยเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ร่องรอยจางหายไปหมดแล้ว หลงเหลือไว้เพียงผิวเนื้อขาวผ่องบวกชมพูระเรื่อเพราะฤทธิ์ไข้ ดวงตาคมสำรวจไปทั่วขณะปลดเปลื้องกางเกงตัวน้อยออกจากกายบาง ลำตัวผอมเพรียว ผิวเนื้อขาวนวล ยอดอกสีหวาน ซีวอนหลับตาลงระงับอารมณ์ดิบตัวเอง มือหนาหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวบิดหมาด ๆ ซับลงบนผิวหน้าแผ่วเบา
ร่างบางเอียงคอน้อย ๆ ตอบรับความเย็นจากผืนผ้าสีขาว ยอดอกแข็งตัวต้านกระแสเย็นฉ่ำของผ้าเช็ดตัว จนคนมองต้องเบือนหน้าหนีหลบภาพยวนตาอันนั้น
ซีวอนลุกไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางมาสวมใส่ให้เรือนร่างเปลือยเปล่า ติดกระดุมจากล่างขึ้นบน หากแต่ปลายนิ้วที่สัมผัสเข้ากับผิวเนื้อหน้าท้องแบนราบ ทำเอาร่างสูงเผลอตัวลูบไล้มันมากขึ้น คนที่นอนอยู่เริ่มไหวกายตอบรับพร้อมส่งเสียงครางน้อย ๆ ฟังดูเย้ายวน
มือหนาไล้ปลายนิ้วสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งไปหยุดอยู่ยังยอดอกสีหวาน สะกิดเบา ๆ จนแผ่นอกขาวบางแอ่นขึ้นตอบรับ ปลุกสิงห์ร้ายภายในให้ตื่นตัว คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเคลื่อนที่มานั่งคร่อมร่างบางไว้ สองมือหนาลงใต้เรือนเอวบอบบางยกขึ้นเบา ๆ มากดจูบหน้าท้องแบนราบ เสียงหวานยิ่งครางหนักกว่าเดิมแม้ดวงตาจะปิดสนิท
จากหน้าท้องแบนราบ ริมฝีปากร้อนค่อย ๆ เลาะเล็มไปหายอดอกสีหวานตวัดปลายลิ้นไปมาเรียกเสียงครางหวานสะท้านอารมณ์
ซีวอนยืดตัวขึ้นมาถอดเนกไทโยนไว้ปลายเตียง คลี่ถอดเข็มขัดเลื่อนซิบลงปลดปล่อยสิงห์ร้ายที่พร้อมใช้งานเต็มที่ มือหนาจับแยกสองขาบางออกจากกัน ค่อย ๆ กดแทรกแก่นกายร้อนเข้าไปภายใน ความอึดอัดและความจุดเจ็บปลุกคนหลับให้ปรือสายตาขึ้นมามอง ก่อนปิดลงอีกครั้งเมื่อช่องทางรักถูกดุนดันจนเต็ม ฮยอกแจลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นอยู่คือความฝันหรือความจริง
ใบหน้าหวานเชิดน้อย ๆ เมื่อสะโพกใหญ่เริ่มใส่จังหวะเข้าออกเชื่องช้า
“ฮยอกแจ ~“ เสียง ทุ้มครางแผ่วผ่านอากาศมาให้ได้ยิน จากจังหวะที่เชื่องช้าร่างสูงเริ่มใส่จังหวะเร็วขึ้น จนสองมือบางต้องหาหลักยึดเป็นผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา เสียงหวานครางเคล้าไปกับเสียงทุ้มทรงเสน่ห์
ซีวอนจับสองขาบางพาดไว้ที่แขนเพิ่มแรงส่งเข้าไปอีกจนฮยอกแจจำต้องเปลี่ยนจากกำผ้าปูที่นอนข้างตัว มาจับยึดไว้เหนือหัว ลำตัวเล็กโยกไหวขึ้นลงตามจังหวะที่ร่างสูงนำพา มือหนาที่จับขาบางเปลี่ยนมาเป็นค้ำกายตัวเองไว้ที่พื้นเตียง ขยับสะโพกเข้าออกเร็วขึ้น
แรงส่งรุนแรงทำเอาสะโพกกลมลอยเหนืออากาศ มวลสุขสมวิ่งผ่านท้องน้อยมาสู่หัวใจ มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น เสียงหวานครางพร่าด้วยฤทธิ์ไข้ ช่องทางแสนร้อนทำเอาซีวอนแทบหลอมละลาย ความร้อนจากคนป่วยกลั่นหยาดน้ำออกจากใบหน้าคมหยดลงบนเรือนร่างบางเม็ดแล้วเม็ดเล่า
แรงส่งไร้การยึดทำเอาร่างน้อยเคลื่อนที่ขึ้นสูง สองมือบางดันตัวเองไว้รั้งสะโพกเข้าหาแก่นกายใหญ่ที่กำลังใส่จังหวะลงมา เสียงหวานครางตามจังหวะรัก จวบจนร่างสูงนำพาร่างของตัวเองโบยบินไปสู่ปลายทางของแดนสวรรค์
ฮยอกแจนอนหอบหายใจรวยระรินสิ้นแรงหลับใหลไปอีกรอบ
>>จบฉากที่ 1 กลับไปอ่านต่อ<<
ฉากที่ 2 [แทคมิน]
ลมหายใจเริ่มขาดหายเมื่อมืออวบเริ่มเลื่อนไล้ ไปทั่วแผงอกแกร่งของตัวเอง
“อืม~ คุณคยูฮยอน“ เสียงครางเบา ๆ อย่างคนไร้สติทำให้รู้ว่าร่างอวบกำลังละเมอ แทคยอนค่อย ๆ ดันร่างอีกคนออกห่าง หวังพาร่างตัวเองลุกออกจากเตียง
ไปนอนบนโซฟาน่าจะปลอดภัยกว่าเยอะ
ยังไม่ทันได้ลงจากเตียง เสื้อเชิ้ตสำหรับใส่นอนที่ใส่อยู่ถูกรั้งจนร่างทั้งร่างลงไปนอนหงายอยู่ที่ พื้นดังเดิม ซองมินเคลื่อนกายขึ้นมานั่งบนเอวหนาของแทคยอน ใบหน้าสวยหวานค่อย ๆ โน้มต่ำลงมากดจูบคนนอนอยู่ด้านล่างเบา ๆ ดวงตาคมเบิกกว้าง แสงสลัวจากพระจันทร์สะท้อนให้เห็นร่างอวบด้านบนได้ชัดเจน ใจจริงอยากผลักออก แต่รสจูบอันหอมหวานเย้ายวนทำเอามือหนาเปลี่ยนมาเป็นจับเอวอวบแนบเข้าหากาย แกร่งตัวเองแทน
ซองมินเปลี่ยนจากริมฝีปากลากลงมายังซอกคอสีเข้ม งับเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แทคยอนครางน้อย ๆ อย่างพอใจ กายวัยกลัดมันเพิ่งเปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นหนุ่มน้อยสั่นสะท้านไปกับริมฝีปาก อันช่ำชองของอีกคน
“พ พี่ซองมิน อือ~“ ซองมินขบลงเบา ๆ บนยอดอกสีเข้มก่อนนิ่งเงียบไป
“พ พี่ซองมิน“ เอ่ยเรียกเบา ๆ แทคยอนนอนรอเสียงตอบรับ
เงียบ
>>กลับไปอ่านต่อ<<