Cinderella Boy : 32:: น้ำตก & ไร้คำรัก [ วอนฮยอก]
“ค คุณซีวอนจะทำอะไร” คนก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมอง มือหนายังคงจับเสื้อตัวบางไว้ก่อนก้มลงทาบริมฝีปากกับหัวไหล่บางเบา ๆ ฮยอกแจรีบยกมือขึ้นมาผลักหัวไหล่แกร่งออกทันที
“ฮยอกแจ” พูดแค่นั้น ก่อนทาบริมฝีปากลงบนเรียวปากเนียนนุ่มแผ่วเบา บดเบียดนวดคลึงเพียงนิด ก่อนสอดปลายลิ้นเข้าไปโหมโรงภายใน มือที่กำลังผลักไส แปรเปลี่ยนเป็นจับไหล่แกร่งแน่นระบายความอึดอัดที่กำลังแล่นขึ้นมา
ใจอยากผลักไส แต่กายกลับดึงเข้าหา สองร่างฝากรอยจูบให้แก่กันและกันโดยมีปลาตัวน้อยว่ายวนอยู่รอบปลายเท้า
“ฮยอกแจ! นายอยู่ไหน!” เสียงเรียววุคตะโกนเรียกเข้ามาใกล้ ฮยอกแจรีบผละริมฝีปากตัวเองออก แต่แทนที่อีกคนจะปล่อยเช่นกัน ร่างสูงกลับยกกายเล็กโอบอุ้มไปยังหลังโขดหินขนาดใหญ่ลับตาคนด้านหลัง
“นี่คุณจะทำอะ…” ยังพูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากเรียวบางถูกปิดทับอีกครั้ง แผ่นหลังบางถูกดันจนแนบติดไปกับโขดหิน ฮยอกแจพยายามดันอกแกร่งออกห่าง เสียงเพื่อนเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แต่แทนที่ร่างสูงจะหยุดการกระทำ กลับเลื่อนริมฝีปากหยักได้รูปต่ำลงไปยังซอกคอขาวนวล ไล่ลงไปถึงยอดอกสีหวาน ขบลงเบาๆ ผ่านเนื้อผ้าตัวบาง ฮยอกแจสะดุ้งเผลอแอ่นอกตอบรับ
“คุณซีวอน ไม่นะ” พยายามกระซิบร้องห้าม แต่แทนที่อีกคนจะหยุด ร่างสูงกลับเคลื่อนมือร่นกางเกงขาสั้นตัวน้อยออกจากกาย ฮยอกแจแทบอยากสาปให้ตัวเองหายไป ทั้งกลัวและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน
“เงียบ ๆ สิ” กระซิบข้างใบหูเบา ๆ
“ไม่นะ” ร้องห้ามพร้อมส่ายหน้าไปมาแรง ๆ ร่างสูงเริ่มปลดปล่อยแก่นกายใหญ่ของตนให้เป็นอิสระ
“คุณซีวอน อย่า” ร้องห้ามเบาหวิว เมื่อขาบางข้างหนึ่งถูกยกขึ้นสูงเสมอเอว แก่นกายร้อนค่อย ๆ กดแทรกเข้ามาเรื่อย ๆ
“ซีวอน~” กระซิบเรียกด้วยลมหายใจ เสียงร้องเรียกของเพื่อน ๆ เป็นดั่งโซ่ตรวนขึงตัวเองไว้กับที่ เรียวปากบางขบเม้มแน่นสกัดกั้นเส้นเสียงที่พร้อมจะปลดปล่อยออกมาได้ทุกเมื่อ ร่างสูงเติมเต็มช่องทางรักเข้ามาเรื่อย ๆ ยิ่งเติมมากเท่าไหร่ ลมหายใจยิ่งถูกบั่นทอนหนักขึ้นเท่านั้น
“ไปไหนของเขานะ” เรียววุคหันซ้ายแลขวามองหาเพื่อน
“ฮยอกแจคงกลับไปแล้วล่ะ รายนั้นชอบหนีกลับห้องไปคนเดียวประจำ“
“ก็พวกเราชอบลืมฮยอกแจทิ้งไว้ประจำนี่น่า ฮยอกแจไม่มีเพื่อนก็ต้องกลับไปก่อนอยู่แล้ว ท่านประธานก็หายไป รายนั้นไม่ห่วงเท่าไหร่ พวกเราลองไปดูที่ห้องกันดีกว่าบางที ฮยอกแจอาจกลับไปแล้วก็ได้” ตัวเองก็ผิด มัวแต่เรียนว่ายน้ำเพลินลืมฮยอกแจไปเลย
“อ๊ะ อืออ~” ทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ลับหายไป ฮยอกแจเผลอครางออกมาเบา ๆ อึดอัดแทบบ้า ขาเรียวถูกยกสูงขึ้นอีกครั้งก่อนร่างสูงจะไหวสะโพกมากขึ้น ยิ่งเขาโหมแรงมากเท่าไหร่ สองปลายเล็บยิ่งกดลึกสร้างรอยใหม่ให้แผ่นหลังแกร่งมากขึ้นเท่านั้น
"ฮยอกแจฉัน...นาย" ร่างที่กำลังไหวกายตามแรงส่งนิ่งค้าง เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินร่างสูงพูดอะไรสักอย่าง
คงไม่ใช่หรอกมั้ง ไม่มีทางที่คุณซีวอนจะพูดอะไรแบบนั้นกับเรา ร่างบางทิ้งกายไปตามจังหวะที่ร่างสูงโหมแรงนำพา ผมไม่ดีใจกับอ้อมกอดแบบนี้เลยสักนิด อ้อมกอดที่ไม่ใช่ความรัก
“ซีวอน ผม .อึก” ...รักคุณ
กล้ำกลืนคำรักลงคอ ผมจะไม่พูดคำนี้กับคุณอีกต่อไป ร่างสูงไหวกายหนักเมื่อใกล้ถึงปลายทาง
“ฮยอกแจ นายเป็นของฉัน ห้ามให้ใครแตะต้องตัวนายเด็ดขาด” ฮยอกแจหลับตาลงแน่น ทิ้งเพียงลมหายใจให้เข้าออกไร้จังหวะ
คุณจะหวงผมไว้ทำไม ก็ในเมื่อคุณไม่เคยรักผมเลย
>>กลับไปอ่านต่อ<<