Cinderella Boy : เรียววุคหายไป & ดอกไม้แรกของฮยอกแจ [วอนฮยอก]
“ปล่อย....อื้ออ~”
เสียงร้องห้ามกลืนหายไปกับริมฝีปากหยักที่ปิดทับลงมา ร่างสูงบดเบียดรุนแรงจนใบหน้าหวานแหงนไปตามแรงโหม อยากดิ้นรนให้มากกว่านี้ แต่รสจูบนั่นกำลังทำให้มวลภายในช่องท้องโหมหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ความเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่ว แข้งขาพากันอ่อนแรง ปลายลิ้นร้อนทะลวงลึกตวัดดุนดันช่วงชิงลมหายใจให้ขาดหาย ร่างบางทำได้เพียงครางท้วงในลำคอ แต่นั่นกลับฟังดูหวานหยดสำหรับคนฟัง ร่างสูงผละริมฝีปากออก ก่อนเคลื่อนต่ำมายังซอกคอขาวนวล ซุกไซร้บดขยี้เบา ๆ ไปทั่วลำคอเล็ก
“อ๊ะ อืมม ซีวอน~” ครางค้านเบา ๆ เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ น้ำเสียงนั่นยิ่งกระตุ้นสิงห์ร้ายในกายใหญ่ให้โหมผงาด เสียงทุ้มคำรามหนักคล้ายกับคนหมดความอดทน ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากตัวเองเข้ากับซอกคอหอมกรุ่นหนักขึ้น สองมือหนาเลื่อนลงมาคลี่ปลดกางเกงตัวน้อยรูดลงไว้ยังหัวเข่า ฮยอกแจผ่อนลมหายใจออกหนัก ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกจับพลิกให้หันไปเผชิญหน้ากับต้นไม้ใหญ่
สะโพกกลมมนถูกดึงให้พอดีกับสิงห์ร้ายที่กำลังร้อนรุ่ม ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาช้า ๆ อย่างทะนุถนอม เปลือกตาสีหวานปิดสนิทเข้าหากัน สองขาบางขยายกว้าง สะโพกกลมแอ่นรับผ่อนคลายความอึดอัดที่ค่อย ๆ วิ่งเข้ามา ผีเสื้อตัวน้อยบินมาเกาะที่แขนเบา ๆ ก่อนจะโบยบินหายไป พอ ๆ กับลมหายใจที่ค่อย ๆ ผ่อนออกแผ่วเบา
“อืมม~” ร่างสูงครางทุ้มเมื่อแก่นกายร้อนถูกบีบรัดจากช่องทางเล็ก สองมือหนาจับเอวบางบีบแน่นสะกดความเสียวซ่านให้อยู่ในระดับปกติ กายใหญ่เริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้า ๆ ฮยอกแจปวดมวลไปทั่วท้องน้อย มือบางค้ำยันกายตัวเองไว้กับต้นไม้ใหญ่ ปลดปล่อยเพียงน้ำเสียงตามจังหวะที่ร่างสูงค่อย ๆ ส่งมา
จากเชื่องช้าในคราแรก กายใหญ่ค่อยๆ ไหวสะโพกเร็วขึ้น ฮยอกแจหลับตาลงแน่น ความเสียวซ่านที่ได้รับ สั่งให้ช่องทางสีหวานบีบรัดแก่นกายร้อนแน่นขึ้น
“ฮยอกแจ…นาย” ราวกับจะยั่วให้หมดความอดทน ร่างสูงกัดฟันคำรามในลำคอ ก่อนเร่งจังหวะให้สะโพกเร็วขึ้นจนเรือนร่างบอบบาง ไหวโยนไปตามแรงเหวี่ยง โหมกายรุนแรงอีกเพียงครั้ง ก่อนพากันปลดปล่อยจนเอ่อล้น
สองร่างพากันหายใจหอบถี่ ซีวอนทิ้งหน้าผากลงบนแผ่นหลังบอบบาง พลิกไปด้านข้างน้อยๆกอบโกยเอาอากาศเข้าปาก แรงโหมหนักเมื่อกี้เรียกหยาดเหงื่อจนเต็มใบหน้า ไหลรินหยดลงบนแผ่นหลังเพรียวบางเม็ดแล้วเม็ดเล่า
ขาเล็กไร้แรงค่อย ๆ ทรุดฮวบลงกับพื้นหากร่างสูงไม่ฉวยคว้าเอาไว้ก่อน ซีวอนใช้ปลายเท้าเขี่ยกางเกงตัวน้อยออก ก่อนจับร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
ฮยอกแจปรอยสายตาจ้องมองดวงตากรุ่นอารมณ์ของชายหนุ่ม มือบางที่ยังไร้แรงพยายามผลักอกแกร่งออกห่างอีกครั้ง
“ไม่นะ~ พอแล้ว~” ร้องบอกอีกคนเสียงแผ่ว ริมฝีปากเรียวสวยสั่นระริกไม่ต่างกับดวงตาสีหวานคู่นั้น แต่แทนที่จะหยุดอีกคนเอาไว้ ร่างสูงกลับก้มลงกดจูบอีกครั้งปิดกั้นน้ำเสียงหวาน ๆ สั่งห้ามนั้นแทน มือหนาข้างหนึ่งยกขาเรียวบางขึ้นสูง ก่อนค่อย ๆ สอดใส่แก่นกายร้อนเข้าไปอีกที มือบางกำสาบเสื้อแกร่งเอาไว้แน่น ความอึดอัดแล่นพล่านไปทั่ว แม้จะปลดปล่อยไปแล้ว แต่ความเสียวซ่านยังคงโหมหนักไม่หยุด
“ไม่พอหรอก ฮยอกแจ ฉันต้องนายมากกว่านี้” ผละริมฝีปากเพียงนิดกระซิบแผ่ว ก่อนทาบทับลงไปอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยปิดสนิทเข้าหากัน ทั้งดีใจและเสียใจ กับสิ่งที่ได้ยิน ดีใจที่เขายังต้องการร่างนี้อยู่ แต่เสียใจที่เขาไม่ต้องการหัวใจของร่างนี้
สุดท้ายฮยอกแจจำต้องปล่อยตัวปล่อยใจไปกับแรงบรรเลงที่ร่างสูงมอบให้ มือบางเลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งไว้เป็นหลักยึด ปลดปล่อยเพียงน้ำเสียงครางหวานให้ดังระงมไปทั่วทั้งผืนป่า
ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากร้อนหนักหน่วง ในขณะที่กายล่างทำหน้าที่ขับเคลื่อนบรรเลงเพลงรักไม่ยอมหยุด ปลายลิ้นเล็กเริ่มตวัดตอบรับ ยิ่งรุกเร้าให้รสจูบครั้งนี้โหมแรงหนักยิ่งขึ้น
ยิ่งจูบ ยิ่งหวาน ยิ่งสัมผัส ยิ่งหยุดไม่ได้ ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งไม่สามารถแยกจาก เขากำลังลุ่มหลงเรือนร่างบอบบางนี้ เขากำลังจะขาดคน ๆ นี้ไม่ได้
ฉัน...
รู้สึกยังไงกับนายกันแน่ ฮยอกแจ
>>>กลับไปอ่านต่อ <<<
<