Cinderella Boy : 25 คิดถึงมากไป
กลิ่นเหงื่อของคนที่นอนอยูด้านล่างกระตุ้นให้นึกถึงใบหน้าของใครบางคน
คิดถึงซอกคอคุณคยูฮยอนจัง คิดถึงซอกคอนั้นชะมัด เห็นทีไรอยากงับทุกที
ความคิดถึงมันคงมากไปจนแสดงออกทางการกระทำ ริมฝีปากอวบอิ่มเผลออ้าก่อนงับลงเต็ม ๆ
บนซอกคอสีเข้มของคนที่นอนอยู่ แทคยอนสะดุ้งน้อย ๆ แต่ก็ยังนอนนิ่ง
ริมฝีปากที่งับเมื่อกี้ผละออกก่อนเลาะเล็มไต่ไปทั่วแผงคอลากไล้ลงมาถึงอกแผงแกร่งของตัวเอง
“พ พี่ซองมิน พี่จะทำอะไร” คนที่นอนอยู่เริ่มท้วงน้อย ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าอีกคนกำลังคิดจะทำอะไร ใบหน้าที่ซุกอยู่เงยขึ้นมอง ดวงตาคู่สวยที่เคยเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวเมื่อกี้ปรอยจนคนมองเริ่มหัวใจ ระส่ำ
“พ พี่ซองมิน”
“คุณคยูฮยอน~” คนอยู่ด้านบนว่าแค่นั้นก่อนก้มลงกดจูบตัวเอง แทคยอนชะงักกายค้าง ดวงตาคมเบิกกว้าง มือไม้ราวกับถูกตรึงให้อยู่กับที่ ปลายลิ้นร้อนซอนไซเข้าไปในโพรงปากก่อนตวัดเกาะเกี่ยวปลายลิ้นตัวเองไปมา ร่างกายชายแท้ ในวัยกลัดมัน มีหรือจะทนได้ เพียงไม่นานลิ้นร้อนที่นอนนิ่ง เริ่มขยับตอบรับ เสียงเข้มเริ่มครางออกมาให้ได้ยินเบา ๆ ยิ่งเขาครางมากเท่าไหร่ คนอยู่ด้านบนยิ่งโหมแรงตวัดปลายลิ้นมากขึ้นเท่านั้น
//ไอ้กระต่ายอ้วนมารับโทรศัพท์ด่วน//
//ไอ้กระต่ายอ้วนมารับโทรศัพท์ด่วน//
ซองมินชะงักพร้อมผละริมฝีปากออก ไอ้พี่คังอินบ้า ขัดอารมณ์ตอนกินทุกทีซิน่า ซองมินดีดตัวลุกออกจากร่างสูงใหญ่ก่อนเดินไปรับโทรศัพท์ ส่วนแทคยอนยังคงช็อคค้างอยู่กับที่
ม เมื่อกี้พี่ซองมินทำอะไร แทคยอนดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนยันกายลุกขึ้นยืน หันซ้ายหันขวา หาทางไปไม่ถูก
“นี่ หมดเวลาแล้ว กลับบ้านไปได้แล้ว” คนที่เพิ่งจูบตัวเองเมื่อกี้หันมาร้องสั่งเสียงดัง ก่อนเดินเลยไปยังม้านั้งตัวยาวที่มีผ้าขนหนูวางอยู่ มือเรียวฉวยจับสิ่งนั้นก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป คนถูกขโมยจูบยืนสับสนอยู่ยังจุดเดิม แทคยอนหันซ้ายหันขวาอย่างคนไร้หนทางให้ก้าวเดิน
“เป็นอะไรรึเปล่าแทคยอน” คังอินเอ่ยถามชายตัวสูงที่เดินห่อไหล่มาแต่ไกล ร่างไร้วิญญาณส่ายหน้าไปมาก่อนเดินตรงไปยังล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนเป็นชุด ซ้อม เสื้อผ้าที่หลุดออกจากกายไม่ต่างกับวิญญาณที่ หลุดออกจากร่าง ตั้งแต่โดนขโมยจูบกับซุกซอกคอวันนั้น เขาก็ดันเก็บเอาพี่ซองมินไปฝัน แถมยังฝันซะต่อเนื่องจนกลายเป็นฝันเปียก
ยิ่งห้าม ฝันนั้นยิ่งทวีความรุนแรงจนน่ากลัว แทคยอนพิงหน้าผากตัวเองไว้กับล็อคเกอร์อย่างคนไร้แรง ขอให้วันนี้อย่าได้เจอพี่ซองมินเลย ไม่งั้นคงแย่แน่ ๆ
“ทำอะไรอยู่ แทคยอน” แทบอยากจะร้องไห้ ใบหน้าคมที่หน้าผากติดอยู่กับล็อคเกอร์ค่อย ๆ หันมามอง วันนี้ซองมินไม่ได้อยู่ในชุดยูโด แต่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน เสื้อที่สวมใส่บางมาก มากซะจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“เป็นอะไร” ถามย้ำอีกที เพราะอีกคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เอาเสียให้ได้
“ป เปล่า” ตอบกลับเสียงแผ่ว
“อืม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ว่าแค่นั้นก่อนเดินจากไป แทคยอนเหลือบสายตามองตามก่อนหันกลับมาเอาหัวโขกล็อกเกอร์เบาๆ
“ใจเย็นไว้ลูกพ่อ นั่นผู้ชาย นั่นผู้ชาย” เตือนตัวเองเบา ๆ เพราะตอนนี้แทคน้อยมันเด้งออกมาจนน่ากลัวว่าคนที่เดินจากไปจะมองเห็น
“เอ่อ แทค ลืมบอกว่าพรุ่งนี้นายต้องเรียนกับฉันเพราะงั้นเตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ” คนที่ตัวเองคิดว่าเดินจากไปแล้ว กลับมาอีกครั้งทำเอาน้องที่ทำท่าจะนอนสงบลงตื่นขึ้นมาอีก แทคยอนพยักหน้ารับทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ท่าเดิม กระทั่งได้ยินเสียงฝีทางเดินห่างออกไปไกลนั่นแหละ แทคยอนถึงได้ผละกายออกมาจากล็อคเกอร์ ก้มหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปปลดปล่อยตัวเอง
ส่วนคนที่ทำคนอื่นเดือดร้อนล่ะทำอะไรอยู่
“รอนานไหม คุณคยูฮยอน” เอ่ยถามทันทีที่มาถึงคนรอ
“นาน” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ขอโทษนะ มัวสั่งงานเด็กอยู่ ป๊ะ เราไปกันเถอะ” จูงแขนคนตัวสูงให้เดินตาม นาน ๆ ทีจะได้ขับรถเที่ยวซะที ไม่ควรพลาดโอกาสเด็ดขาด
คยูฮยอนก้าวตรงไปเปิดประตูรถให้ ซองมินพากายตัวเองเข้าไปนั่งก่อนที่คนตัวสูงใบหน้านิ่งเรียบจะเดินอ้อมไปอีก ทางเพื่อทำหน้าที่เป็นพลขับ
สายลมพัดเอื่อยของชายหาดยามเย็นที่ไร้ผู้คนพาเอาเส้นผมพลิ้วสลวยสีดำสนิทปลิวสะบัดใส่ผิวแก้มเนียนใสเบา ๆ ซองมินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ชายหาดนี่ไร้ผู้คนดีแฮะ
มือเรียวคว้าหยิบถุงดอกไม้ไฟที่ชื้อมาก้าวตรงไปยังพื้นทรายใกล้ริมน้ำ หยิบดอกไม้ไฟแท่งยาวคล้ายตะเกียบอันเล็กขึ้นมาหนึ่งชิ้น ก่อนหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุด ตะวันอ่อนแสงยามเย็นถูกแทนที่ด้วยประกายสวยสว่าง
คยูฮยอนยืนนิ่งกอดอกพิงแผ่นหลังเข้ากับประตูรถจ้องมองริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังแสงไฟส่องสว่าง ก่อนที่แสงนั้นจะดับลงและถูกแทนที่ด้วยแสงอันใหม่อีกครั้ง
หึ กระต่ายน้อยติดไฟ
“คุณคยูฮยอน ไม่เล่นเหรอ สนุกนะ” เดินเข้าไปหาพร้อมยื่นดอกไม้ไฟให้ คยูฮยอนส่ายหัวไปมา
“แค่ดูนายก็พอแล้วล่ะ” ซองมินฉีกยิ้มกว้าง ก่อนหันกลับไปนั่งจุ้มปุ๊กเล่นดอกไม้ไฟต่อ
ความมืดเริ่มร่วงโรย กลางวันกำลังจะลาลับและค่ำคืนกำลังจะมาหา ดวงตาคมละสายตาจากกายอวบมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน สายลมพัดเอื่อยพาเอาความเมื่อยล้าที่พบเจอมาทั้งวันหมดไป เปลือกตาสีเข้มค่อย ๆ ปิดสนิทเข้าหากัน ปล่อยให้ไอเย็นของท้องทะเลพัดผ่านใบหน้าและผิวกาย เส้นผมสีเข้มโบกสะบัดไปตามแรงลม
นาน ๆ ทีมาพักผ่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ดวงตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่พื้นทรายอันว่างเปล่าตรงหน้ากลับถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของคนที่นั่งเล่นดอกไม้ไฟ เมื่อกี้อยู่แทน
ดวงอาทิตย์ลาลับไปแล้วที่เหลืออยู่ตอนนี้คงมีแค่แสงสลัวของพระจันทร์ ที่เพิ่งได้โอกาสในการทำหน้าที่ของตัวเอง
ซองมินจ้องมองใบหน้าหล่อเหล่าด้วยความเคลิบเคลิ้ม ร่างสูงที่ยืนหลับตานิ่ง ๆ พิงประตูรถดูดีมีเสน่ห์จนตัวเองเผลอเดินเข้ามาหา ซองมินค่อย ๆ ยื่นมือออกไปจับใบหน้าคมไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนยืดตัวเลื่อนฝ่ามืออีกข้างไปรั้งศีรษะร่างสูงลงมากดจูบเบา ๆ
หวานทุกครั้งที่ได้ลิ้มลอง ปลายลิ้นค่อย ๆ แทรกผ่านริมฝีปากเข้าไปกวาดควานหาความหวานภายใน กระตุ้นหยอกล้อเชิญชวนให้ลิ้นร้อนตอบรับสัมผัสตัวเอง สองมือหนาที่กอดอกอยู่เริ่มเคลื่อนมายังเอวอวบ ดึงเบา ๆ แนบชิดกายแกร่งตัวเอง
ร่างสูงผละริมฝีปากออกเบา ๆ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าคนตรงหน้านี้ยังเห็นเขาเป็นคนสำคัญหรืออาหารสำคัญกันแน่
ซองมินค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงต่ำใช้สองมือปลดเปลื้องพันธนาการเบื้องล่างของร่างสูงออก ก่อนใช้ปลายลิ้นสร้างความหฤหรรษ์ภายใต้ความมืดที่กำลังเข้ามาเยือน สองมือหนาแทรกนิ้วเรียวลงบนกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทเมื่อยามต้องระระบายความร้อน ออกจากกาย ใบหน้าหล่อเหลาหลับพริ้มก่อนจะเชิดแหงนเมื่อต้องปลดปล่อยความทรมานออกจากกาย เสียงหอบหายใจแรงของตัวเองดังเสียยิ่งกว่าเสียงของคลื่นน้ำที่ซัดสาดเสียอีก
ดวงตาคมเปิดขึ้นจ้องมองคนที่ทำให้ตัวเองเหน็ดเหนื่อยแม้ไม่ได้ออกวิ่งด้วยความ หลงใหล ซองมินตอนนี้นายคิดกับฉันยังไงกันแน่ นายเห็นฉันเป็นเพียงอาหารอันโอซะหรือเป็นคนรัก อยากค้นหาคำตอบแต่ร่างที่กำลังเละเล็มเก็บกินหยาดน้ำหวานที่เรียวนิ้วตัวเอง ยันเสน่ห์ให้ร่างสูงละที่จะหาคำตอบ มือหนาคว้าจับอีกคนเอาไว้ก่อนจะดึงร่างนั้นยังกระโปรงรถ นับวันเขายิ่งหลงเสน่ห์กระต่ายน้อยตัวนี้ของเขามากขึ้น
ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องนายเด็ดขาดซองมิน
>>กลับไปอ่านต่อ<<<
“พ พี่ซองมิน พี่จะทำอะไร” คนที่นอนอยู่เริ่มท้วงน้อย ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าอีกคนกำลังคิดจะทำอะไร ใบหน้าที่ซุกอยู่เงยขึ้นมอง ดวงตาคู่สวยที่เคยเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวเมื่อกี้ปรอยจนคนมองเริ่มหัวใจ ระส่ำ
“พ พี่ซองมิน”
“คุณคยูฮยอน~” คนอยู่ด้านบนว่าแค่นั้นก่อนก้มลงกดจูบตัวเอง แทคยอนชะงักกายค้าง ดวงตาคมเบิกกว้าง มือไม้ราวกับถูกตรึงให้อยู่กับที่ ปลายลิ้นร้อนซอนไซเข้าไปในโพรงปากก่อนตวัดเกาะเกี่ยวปลายลิ้นตัวเองไปมา ร่างกายชายแท้ ในวัยกลัดมัน มีหรือจะทนได้ เพียงไม่นานลิ้นร้อนที่นอนนิ่ง เริ่มขยับตอบรับ เสียงเข้มเริ่มครางออกมาให้ได้ยินเบา ๆ ยิ่งเขาครางมากเท่าไหร่ คนอยู่ด้านบนยิ่งโหมแรงตวัดปลายลิ้นมากขึ้นเท่านั้น
//ไอ้กระต่ายอ้วนมารับโทรศัพท์ด่วน//
//ไอ้กระต่ายอ้วนมารับโทรศัพท์ด่วน//
ซองมินชะงักพร้อมผละริมฝีปากออก ไอ้พี่คังอินบ้า ขัดอารมณ์ตอนกินทุกทีซิน่า ซองมินดีดตัวลุกออกจากร่างสูงใหญ่ก่อนเดินไปรับโทรศัพท์ ส่วนแทคยอนยังคงช็อคค้างอยู่กับที่
ม เมื่อกี้พี่ซองมินทำอะไร แทคยอนดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนยันกายลุกขึ้นยืน หันซ้ายหันขวา หาทางไปไม่ถูก
“นี่ หมดเวลาแล้ว กลับบ้านไปได้แล้ว” คนที่เพิ่งจูบตัวเองเมื่อกี้หันมาร้องสั่งเสียงดัง ก่อนเดินเลยไปยังม้านั้งตัวยาวที่มีผ้าขนหนูวางอยู่ มือเรียวฉวยจับสิ่งนั้นก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป คนถูกขโมยจูบยืนสับสนอยู่ยังจุดเดิม แทคยอนหันซ้ายหันขวาอย่างคนไร้หนทางให้ก้าวเดิน
“เป็นอะไรรึเปล่าแทคยอน” คังอินเอ่ยถามชายตัวสูงที่เดินห่อไหล่มาแต่ไกล ร่างไร้วิญญาณส่ายหน้าไปมาก่อนเดินตรงไปยังล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนเป็นชุด ซ้อม เสื้อผ้าที่หลุดออกจากกายไม่ต่างกับวิญญาณที่ หลุดออกจากร่าง ตั้งแต่โดนขโมยจูบกับซุกซอกคอวันนั้น เขาก็ดันเก็บเอาพี่ซองมินไปฝัน แถมยังฝันซะต่อเนื่องจนกลายเป็นฝันเปียก
ยิ่งห้าม ฝันนั้นยิ่งทวีความรุนแรงจนน่ากลัว แทคยอนพิงหน้าผากตัวเองไว้กับล็อคเกอร์อย่างคนไร้แรง ขอให้วันนี้อย่าได้เจอพี่ซองมินเลย ไม่งั้นคงแย่แน่ ๆ
“ทำอะไรอยู่ แทคยอน” แทบอยากจะร้องไห้ ใบหน้าคมที่หน้าผากติดอยู่กับล็อคเกอร์ค่อย ๆ หันมามอง วันนี้ซองมินไม่ได้อยู่ในชุดยูโด แต่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน เสื้อที่สวมใส่บางมาก มากซะจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“เป็นอะไร” ถามย้ำอีกที เพราะอีกคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เอาเสียให้ได้
“ป เปล่า” ตอบกลับเสียงแผ่ว
“อืม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ว่าแค่นั้นก่อนเดินจากไป แทคยอนเหลือบสายตามองตามก่อนหันกลับมาเอาหัวโขกล็อกเกอร์เบาๆ
“ใจเย็นไว้ลูกพ่อ นั่นผู้ชาย นั่นผู้ชาย” เตือนตัวเองเบา ๆ เพราะตอนนี้แทคน้อยมันเด้งออกมาจนน่ากลัวว่าคนที่เดินจากไปจะมองเห็น
“เอ่อ แทค ลืมบอกว่าพรุ่งนี้นายต้องเรียนกับฉันเพราะงั้นเตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ” คนที่ตัวเองคิดว่าเดินจากไปแล้ว กลับมาอีกครั้งทำเอาน้องที่ทำท่าจะนอนสงบลงตื่นขึ้นมาอีก แทคยอนพยักหน้ารับทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ท่าเดิม กระทั่งได้ยินเสียงฝีทางเดินห่างออกไปไกลนั่นแหละ แทคยอนถึงได้ผละกายออกมาจากล็อคเกอร์ ก้มหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปปลดปล่อยตัวเอง
ส่วนคนที่ทำคนอื่นเดือดร้อนล่ะทำอะไรอยู่
“รอนานไหม คุณคยูฮยอน” เอ่ยถามทันทีที่มาถึงคนรอ
“นาน” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ขอโทษนะ มัวสั่งงานเด็กอยู่ ป๊ะ เราไปกันเถอะ” จูงแขนคนตัวสูงให้เดินตาม นาน ๆ ทีจะได้ขับรถเที่ยวซะที ไม่ควรพลาดโอกาสเด็ดขาด
คยูฮยอนก้าวตรงไปเปิดประตูรถให้ ซองมินพากายตัวเองเข้าไปนั่งก่อนที่คนตัวสูงใบหน้านิ่งเรียบจะเดินอ้อมไปอีก ทางเพื่อทำหน้าที่เป็นพลขับ
สายลมพัดเอื่อยของชายหาดยามเย็นที่ไร้ผู้คนพาเอาเส้นผมพลิ้วสลวยสีดำสนิทปลิวสะบัดใส่ผิวแก้มเนียนใสเบา ๆ ซองมินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ชายหาดนี่ไร้ผู้คนดีแฮะ
มือเรียวคว้าหยิบถุงดอกไม้ไฟที่ชื้อมาก้าวตรงไปยังพื้นทรายใกล้ริมน้ำ หยิบดอกไม้ไฟแท่งยาวคล้ายตะเกียบอันเล็กขึ้นมาหนึ่งชิ้น ก่อนหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุด ตะวันอ่อนแสงยามเย็นถูกแทนที่ด้วยประกายสวยสว่าง
คยูฮยอนยืนนิ่งกอดอกพิงแผ่นหลังเข้ากับประตูรถจ้องมองริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังแสงไฟส่องสว่าง ก่อนที่แสงนั้นจะดับลงและถูกแทนที่ด้วยแสงอันใหม่อีกครั้ง
หึ กระต่ายน้อยติดไฟ
“คุณคยูฮยอน ไม่เล่นเหรอ สนุกนะ” เดินเข้าไปหาพร้อมยื่นดอกไม้ไฟให้ คยูฮยอนส่ายหัวไปมา
“แค่ดูนายก็พอแล้วล่ะ” ซองมินฉีกยิ้มกว้าง ก่อนหันกลับไปนั่งจุ้มปุ๊กเล่นดอกไม้ไฟต่อ
ความมืดเริ่มร่วงโรย กลางวันกำลังจะลาลับและค่ำคืนกำลังจะมาหา ดวงตาคมละสายตาจากกายอวบมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน สายลมพัดเอื่อยพาเอาความเมื่อยล้าที่พบเจอมาทั้งวันหมดไป เปลือกตาสีเข้มค่อย ๆ ปิดสนิทเข้าหากัน ปล่อยให้ไอเย็นของท้องทะเลพัดผ่านใบหน้าและผิวกาย เส้นผมสีเข้มโบกสะบัดไปตามแรงลม
นาน ๆ ทีมาพักผ่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ดวงตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่พื้นทรายอันว่างเปล่าตรงหน้ากลับถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของคนที่นั่งเล่นดอกไม้ไฟ เมื่อกี้อยู่แทน
ดวงอาทิตย์ลาลับไปแล้วที่เหลืออยู่ตอนนี้คงมีแค่แสงสลัวของพระจันทร์ ที่เพิ่งได้โอกาสในการทำหน้าที่ของตัวเอง
ซองมินจ้องมองใบหน้าหล่อเหล่าด้วยความเคลิบเคลิ้ม ร่างสูงที่ยืนหลับตานิ่ง ๆ พิงประตูรถดูดีมีเสน่ห์จนตัวเองเผลอเดินเข้ามาหา ซองมินค่อย ๆ ยื่นมือออกไปจับใบหน้าคมไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนยืดตัวเลื่อนฝ่ามืออีกข้างไปรั้งศีรษะร่างสูงลงมากดจูบเบา ๆ
หวานทุกครั้งที่ได้ลิ้มลอง ปลายลิ้นค่อย ๆ แทรกผ่านริมฝีปากเข้าไปกวาดควานหาความหวานภายใน กระตุ้นหยอกล้อเชิญชวนให้ลิ้นร้อนตอบรับสัมผัสตัวเอง สองมือหนาที่กอดอกอยู่เริ่มเคลื่อนมายังเอวอวบ ดึงเบา ๆ แนบชิดกายแกร่งตัวเอง
ร่างสูงผละริมฝีปากออกเบา ๆ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าคนตรงหน้านี้ยังเห็นเขาเป็นคนสำคัญหรืออาหารสำคัญกันแน่
ซองมินค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงต่ำใช้สองมือปลดเปลื้องพันธนาการเบื้องล่างของร่างสูงออก ก่อนใช้ปลายลิ้นสร้างความหฤหรรษ์ภายใต้ความมืดที่กำลังเข้ามาเยือน สองมือหนาแทรกนิ้วเรียวลงบนกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทเมื่อยามต้องระระบายความร้อน ออกจากกาย ใบหน้าหล่อเหลาหลับพริ้มก่อนจะเชิดแหงนเมื่อต้องปลดปล่อยความทรมานออกจากกาย เสียงหอบหายใจแรงของตัวเองดังเสียยิ่งกว่าเสียงของคลื่นน้ำที่ซัดสาดเสียอีก
ดวงตาคมเปิดขึ้นจ้องมองคนที่ทำให้ตัวเองเหน็ดเหนื่อยแม้ไม่ได้ออกวิ่งด้วยความ หลงใหล ซองมินตอนนี้นายคิดกับฉันยังไงกันแน่ นายเห็นฉันเป็นเพียงอาหารอันโอซะหรือเป็นคนรัก อยากค้นหาคำตอบแต่ร่างที่กำลังเละเล็มเก็บกินหยาดน้ำหวานที่เรียวนิ้วตัวเอง ยันเสน่ห์ให้ร่างสูงละที่จะหาคำตอบ มือหนาคว้าจับอีกคนเอาไว้ก่อนจะดึงร่างนั้นยังกระโปรงรถ นับวันเขายิ่งหลงเสน่ห์กระต่ายน้อยตัวนี้ของเขามากขึ้น
ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องนายเด็ดขาดซองมิน
>>กลับไปอ่านต่อ<<<