Cinderella Boy : 15 :เจ้าหญิงน้ำแข็ง NC
จูบที่ราวกับจะสยบให้อีกฝ่ายสิ้นชีวิต หนักหน่วง รุนแรง บดขยี้ ปลายลิ้นร้อนกวาดควานเข้าไปหาความหวานภายใน ทุกซอกทุกอณูของเนื้อฟัน ดุนดันปลายลิ้นเล็กให้ขยับตอบรับ
จูบที่ราวกับจะดูดวิญญาณแปรเปลี่ยนมือบางที่กำลังผลักไสเป็นจับกุมสาบเสื้อ ของ ร่างสูงเอาไว้แน่น บีบขย้ำสะกดความรู้สึกบางอย่างที่กำลังแล่นลิ่วจากท้องน้อยขึ้นสู่หัวใจ
มือหนายังคงค้ำยันประตูเอาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างทำหน้าที่โอบรอบเอวเล็กดึงเบา ๆ ให้เรือนร่างบางแนบติดไปกับลำตัวสูงใหญ่ของตัวเอง ยิ่งจูบยิ่งหวาน ร่างสูงเผลอไผลกวาดควานหาความหวานอยู่ยาวนอน เหมือนมันยังไม่หนำใจ มือหนาเลื่อนไล้จากเอวบางไปยังท้ายทอย นิ้วเรียวกอบกุมเส้นผมขยุ้มรั้งใบหน้าสวยหวานให้แหงนตอบรับลิ้นร้อนของตน เอง
เสียงหวานครางแผ่วผ่านลำคอเรียวได้รูป ลมหายใจถูกช่วงชิงจนเจ้าตัวพยายามหอบหายใจพาเอาอากาศที่มีเข้าสู่ปอด ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อ ดวงตาเรียวเล็กปิดสนิทเคลิบเคลิ้มไปกับหฤหรรษ์ที่ ร่างสูงมอบให้
ลิ้มลองเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ร่างสูงค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ลิ้นเรียวตวัดเลียรอบริมฝีปากเปียกชื้นของตัว เองเบา ๆ จูบเมื่อกี้นี้คล้ายกับใครบางคน สัมผัสที่คล้ายกัน
ฮยอกแจยืนหอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม ริมฝีปากเรียวสวยเปิดอ้ากอบโกยเอาอากาศที่มีเข้าไปทดแทนอากาศที่ร่างสูงช่วง ชิงไป แขนขาไร้แรงจนต้องเกาะเกี่ยวแขนแกร่งไว้เป็นหลักยึด ดวงตาเรียวสวยค่อย ๆ ปรือขึ้นมองอีกคนช้า ๆ จูบเมื่อกี้เหมือนจะรุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ผมจะเข้าข้างตัวเอง ได้ไหม ว่าคุณเริ่มจะอ่อนโยนกับผมแล้ว
ยังไม่ทันที่ภาพตรงหน้าจะชัดเจน ร่างทั้งร่างถูกจับกระแทกเข้ากับประตูจน เสียงดัง ความเจ็บแล่นร้าวไปทั่วแผ่นหลัง ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มจาง ๆ
นี่ซินะ คือคำตอบ
คุณไม่เคยอ่อนโยนกับผมเลย เมื่อกี้ ผมคงคิดไปเอง ฮยอกแจหลับตาลงแน่น ไม่อยากเห็นหน้าคุณมากไปกว่านี้ มันทำให้ผมเจ็บ ร่างบางสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อใบหน้าคมเข้มซุกลงมายังซอกคอขาวนวลของตัวเอง
นี่ผมฝันอีกแล้วใช่ไหม คราวนี้เป็นฝันดีหรือฝันร้ายกันแน่นะ
ริมฝีปากร้อนขบกัดบางเบาบนซอกคอขาว กลิ่นหอมที่คุ้นเคยยามนี้ก็ยังทำให้เขา สติกระเจิงได้ทุกครั้ง เสียง ครางกระท่อนกระแท่นอย่างอดกลั้นของคนตรงหน้า ยิ่งดึงสัญชาตญาณสัตว์ป่าให้ออกมาลิงโลด และก่อนที่มันจะฆ่าเขาทั้งเป็น ซีวอนเลือกที่จะปิดกั้นเส้นเสียงนั้นด้วยเรียวปากหยักได้รูปของตัวเอง
จูบที่รุกเร้าเคลือบแฝงไปด้วยความรุนแรง ราวกับจะช่วงชิงลมหายใจให้ดับลง นิ้วเรียวจิกเนื้อแขนแกร่งเอาไว้แน่นเมื่อ ไร้ลมหายใจให้วิ่งผ่าน ซีวอนค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกช้า ๆ จ้องมองคนที่ยืนหอบหายใจน้อย ๆ อย่างหลงใหล
“ยอนแจ”
เสียงทุ้มครางแผ่วนุ่มนวล ฮยอกแจนิ่งค้าง ความเจ็บแล่นไปทั่วแผ่นอก ดวงตาเรียวสวยที่ปรือเปิดน้อย ๆ เมื่อกี้ปิดสนิทเข้าหากันอีกครั้ง ไม่อยากรับรู้สิ่งใดอีกแล้ว คุณไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลยซินะ
มือร้อนลากไล้ผ่านแผ่นหลังบอบบาง กดน้อย ๆ กระตุ้นให้อีกคนสั่นสะท้าน กลีบปากอิ่มบางขบเม้มน้อย ๆ เมื่อยามต้องสกัดกั้นอารมณ์ตัวเองยิ่งปลุกเร้าความรู้สึกภายในให้พลุ่งพล่าน
คนตรงหน้านี้ใครกัน ฮยอกแจหรือยอนแจ ตอนนี้ซีวอนเองก็สับสนไปหมด หากเป็น ฮยอกแจ อย่าหวังว่าจะได้รับเศษเสี้ยวของความอ่อนโยนจากเขาเลย แต่ถ้าเป็นยอน แจเขาอยากจะอ่อนโยนให้มากที่สุด แล้วคนตรงหน้านี้ล่ะเป็นใคร
“ป ปล่อย” ฮยอกแจกัดฟันร้องห้ามเสียงเครือ ซีวอนจ้องมองใบหน้าขาวนวลอีกครั้ง ดวงตาคมเข้มปรับแสงเป็นวาววับทันที หึ ฮยอกแจ ถ้าเป็นนาย ฉันจะได้ไม่ต้องปรานี
มือหนากระชากร่างบางลอยละลิ่วติดมือไปโยนไว้ยังโซฟาตัวหรูกลางห้อง ฮยอกแจหน้าซีดจ้องมองอีกคนตื่นตระหนก ร่างบางเขยิบกายถอยหนี การรุกราน พยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปยังชายหนุ่ม แต่ตอนนี้ดวงตาคู่นั้นคงไม่มีที่ว่างพอสำหรับความเห็นใจแม้แต่น้อย
กางเกงแสลกสีดำสนิทถูกจับ ถอดออกอย่างรวดเร็วพอ ๆ กับความเย็นที่ตกกระทบผิวกาย เย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจ ร่างสูงแกะพันธนาการท่อนล่างของตนออก ดวงตาเรียวเบิกโพลงจ้องมองอีกคนหวาด ๆ
“ไม่นะ คุณซีวอน ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลย” ความหวาดกลัวดึงหยดน้ำสี ใสออกมาประดับใบหน้านวลผ่อง หยาดน้ำตาเหล่านั้น ยิ่งกระตุ้นจิตใจด้านมืดให้แกร่งด้าน ซี วอนจุดรอยยิ้มร้ายไว้ข้างมุมปาก
“ร้องทำไม นายชอบไม่ใช่รึไงฮยอกแจ” สิ้นเสียง ความเจ็บแล่นแปลบไปทั่วกายท่อนล่าง น้ำตาพากันร่วงหล่นราวกับ จะช่วยกันเยียวยาความเจ็บปวดที่ได้รับ ไร้การเตรียมพร้อมดังเช่นเคย ร่างสูงสอดใส่อย่างไร้ความปรานีหรือเห็นใจ ฮยอกแจนิ่วหน้า เจ็บจนไร้คำบรรยาย
ช่องทางอุ่นร้อนแสนแคบแทบกระชาก ความอดทนให้จางหาย ซี วอนหอบหายใจถี่ดึงดันพากายแกร่งของตนทอดแทรกล้ำลึก หยาดน้ำสีแดงสดไหลรินไม่ต่างกับเมื่อครั้งก่อน หัวใจดวงโตกระตุกวูบ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานฉ่ำ เรียวปากสีสวยขบเม้มแน่นสะกดเส้นเสียงตัวเองไว้ให้เหลือเพียงเสียงแผ่วของลมหายใจ
หยดเลือดสีสดไหลผ่านริมฝีปากจากแรงขบของเจ้าตัว แดงฉานไม่ต่างกับด้านล่างที่มีกายใหญ่ของเขาแทรกอยู่ หัวใจดวงโตกระตุกอีกครั้ง ร่างสูงก้มลงใช้ปลายลิ้นกวาดเช็ดหยดเลือด ในขณะที่กายท่อนล่างยังคงทำหน้าที่ขับเคลื่อนหลอมละลายสองกายให้เป็นหนึ่ง
ยิ่งร่างสูงโหมแรงมากเท่าไหร่ เสียงที่พยายามสกัดกั้นเอาไว้ยิ่งหลุดรอดออกมาให้ได้ยิน มือหนาจับ สะโพกกลมดึงให้ตอบรับแรงกระแทกหนักหน่วง ร่างบางไหวเอนแอ่นกายตอบรับยิ่งแลดูเย้ายวนจนเกินให้หลงลืมคำว่า ยั้งคิด
เสียงหวานครางกระท่อนกระแท่น เจ็บเกินกว่าจะคิดสิ่งไหนได้ ร่างสูงกระแทกแก่นกายรุนแรงอีกเพียง ครั้งธารน้ำมากมายก็ไหลทะลักจนเต็มปรี่ช่องทางสีหวาน ฮยอกแจหอบหายใจรวยระริน แก้วตาคู่สวยปรือปรอยไร้แรงก่อนจะปิดสนิทเข้าหากัน ใจจริงอยากหลับใหล แต่สติกลับยังอยู่ครบ ทำไมไม่หลับไปเหมือนอย่างที่เคยเป็น ทำไมยังตื่นอยู่ อยากหลับใหล ไม่อยากตื่นแล้ว
คราบรักเต็มพื้นที่ของกายท่อนล่าง ไม่รู้ว่าอันไหนของใคร ซีวอนจ้องมองเรียวปากชุ่มฉ่ำที่กำลังอ้าค้างกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด ภาพตรงหน้าแลดูเย้ายวนแม้กระทั่งเมื่อยามเพิ่งเสร็จกามกิจ นิ้วเรียวยื่นออกไล้เรียวปากอิ่มสวย ลากต่ำลงมายังลำคอขาวนวล เสื้อนักเรียนตัวบางดูจะเปียกชื้นจนมองเห็นยอดอกสีหวานหว่านเสน่ห์ให้จ้องมอง นิ้วเรียวไล่เลาะปลดกระดุมสีขาวสะอาดตาออกจากกันเม็ดแล้วเม็ดเล่า จากบนลงสู่ล่าง ปลายนิ้วเรียวคลี่เปิดสาบเสื้อออกจากกันช้า ๆ เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวผ่องจนถึงยอดอกสีหวาน
ซีวอนค่อย ๆ โน้มตัวไปข้างหน้า ในขณะที่แก่นกายยังคงเกาะติดอยู่ดังเดิม ฮยอกแจสะดุ้งเฮือกจากการเคลื่อนไหวเมื่อกี้ มือเรียวจิกโซฟาแน่น เพราะเจ้าสิ่งนั้นกำลังกลับมาผงาดคับพองอีกครั้ง ยิ่งเจ้าสิ่งนั่นขยายใหญ่มากเท่าใด เรียวปากสีสวยยิ่งส่งเสียงครางออกมาให้ได้ยินมากขึ้นเท่านั้น ริมฝีปากอุ่นร้อนแตะลงบนยอดอกสีระเรื่อของตัวเองเบา ๆ ฮยอกแจบิดกายกระเถิบตัวหนี หากแต่มือหนาจับสะโพกกลมเอาไว้ก่อน ดึงร่างนั้นกลับมาหากายแกร่งของตนดังเดิม
“อ๊ะ...” ฮยอกแจเผลอตัวครางเสียงหลงจากแรงกดหนัก เมื่อกี้ พยายามกัดฟันเอาไว้แน่นไม่ให้ตนหลุดเสียงอะไรออกมาอีก หากแต่แก่นกายที่กำลังขยับเข้าออกหนักหน่วง มิอาจปิดกั้นเส้นเสียงครางที่หลุดรอดออกมาจากลำคอขาวนวลได้
"อึก.. อือออ~”
“ฮยอกแจ” เสียงทุ้มครางแผ่วเมื่อยามก้มลงสูดดมความหอมจากซอกคอขาว ฮยอกแจนิ่งค้าง เมื่อกี้นี้หูฝาดรึเปล่า เหมือนจะได้ ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อตัวเองอยู่เลย
หูฝาดซินะ
ฮยอกแจหลับตาลง ปล่อยให้เพลงรักบทที่สองบรรเลงต่อไปจนจบ
>>>กลับไปอ่านต่อ<<<